Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1972, Page 5

myndir, tröll og huldufólk og hver veit
hvern skrambann.
Margsinnis var drengnum bönnuð
eldsetan, en hann lét sér ekki segjast
og laumaðist til að bæta i eldinn flögu
og flögu, sem var þó að sjálfsögðu
óleyfilegt.
Foreldrar drengsins liðu mikla önn
fyrir þetta uppátæki hans, fengu hann
enda vart til að gera handtak, þó að
hann væri milli tektar og tvitugs. Hann
kaus setuna i hlóðareldhúsinu fram
yfir skyldu sina.
Var loksins leitað til kunnáttumanns
i sveitinni, sem reynzt hafði liðtækur
við að koma fyrir uppvakningum og
flökkudraugum.
Kunnáttumaðurinn hét Brandur,
nefndur Galdra-Brandur. Var hann
krypplingur, gamall og manna ófrýni-
legastur.
Kom hann i bæinn siðla kvölds og sat
þá drengurinn sem fastast við eldinn.
Galdra-Brandur gerði drengnum
skiljanlegt, að hann vildi tala við hann.
Ekki sinnti drengurinn þvi og sat kyrr.
Tók Brandur þá rauðan litstein úr
Vasa sinum, las yfir honum og fleygði
honum siðan á eldinn. Eldurinn gaus
upp og eldhúsið fylltist af reyk, svo að
ekki sá handaskil. út úr svælunni kom
Galdra-Brandur með drenginn i fang-
inu, en það hafði liðið yfir hann.
Drengurinn var rúmfastur langa
hrið, en beið þó eigi varanlegt tjón af
reyknum. Þegar hann komst á fætur
gekk hann til vinnu sem aðrir á heim-
ilinu og þurfti ekki framar að vanda
um við hann fyrir eldsetur.
Sagði hann siðar, að eigi hefði seinna
mátt vera að losa sig undan ægivaldi
eldsins, þvi að annað hvort hefði hann
orðið skáld eða vanviti, ef svo hefði
lengur farið fram og væri hvorugt
eftirsóknarvert.
Láttu þér þessa sögu þér að kenn-
ingu verða, þó að þú sért aðeins átta
ára", sagði gamla konan og lauk með
þvi sögu sinni og umvöndum i góðu
skyni gerða við þann, er hér ritar
þessa bernskuminningu.
Undir
regnboga
Unglingspiltur hafði heyrt ævintýri
um regnbogann, þar sem sagði, að auk
þess að vera tákn sáttmála guðs og
manna, ætti þessi litfagri ljósbogi
jarðgeymda fjársjóði, þvi að i hvert
sinn sem hann leiftraði i regnupp-
styttu, stæðu báðir endar hans á
ómetanlegum fjársjóðum.
Tækist einhverjum að komast undir
enda regnbogans, þyrfti sá ekki að ótt-
ast fjárskort meðan lifði.
Sunnudagsblaö Tímans
i
Pilturinn, sem stóð á tvitugu, hafði
nýlokið ráðningartima sinum i vinnu-
mennsku, þegar hann ákvað að freista
gæfunnar og reyna að finna auðæfi
regnbogans. Þetta var um vor og
ákjósanlegur árstimi til slikrar leitar.
Engum sagði hann þessa fyrirætlun
sina, en hafnaði nýrri vistráðningu og
hélt af stað á reiðhesti sinum, völdum
gæðingi, sem hann nefndi Sleipni.
Skotsilfur hafði hann allmikið og kveið
engu þó ferðin.yrði löng.
Dagar og vikur liðu. Pilturinn var nú
kominn úr heimahéraði sinu norðan-
lands og hafði farið um Suðurland allt
austur i Skaptafellssýslu. Viða höfðu
menn innt hann eftir ferðum hans, en
hann lítið viljað segja, annað en hann
væri að skoða landið. Það þótti ekki
siður furðulegt, að hann var þá fljót-
astur að kveðja og halda af stað, þegar
rigning var. Hins vegar sat hann
gjarna sem fastast i sólskini og ein-
sýnu veðri.
Margir vildu fá hann fyrir vinnu-
mann, en hann gaf hvergi kost á sér og
tók þó gjarna til hendinni, þar sem
þess var þörf og var ósinkur á að
greiða fyrir sig.
Oft sá pilturinn regnbogann, en allt-
af var hann jafn fjarlægur, hve oft,
sem hann hvatti hest sinn sporum.
Loks var hann kominn að þvi að gefast
upp á þessu fyrirtæki sinu, þegar hann
sá þann stærsta og fallegasta regn-
boga, sem hann hafði augum litið.
Litadýrð hans var slik, að honum
fannst hann sjá inn i æðri heim. Enn
lét hann hest sinn taka á þvi, er hann
átti og nú fannst honum hann vera
næst þvi að komast undir enda regn-
bogans. Allt i einu hvarf litaboginn og
pilturinn stöðvaði hest sinn og horfði
undrandi fram fyrir sig, en þar stóð
brosandi stúlka og sagði: ,,Ég var að
gamni minu að reyna að komast undir
enda regnbogans og þá hitti ég þig”.
,,Það var ég lika að reyna,” svaraöi
pilturinn ,,og grunar mig að ég hafi
fundið fjársjóðinn”. <
Stúlkan roðnaði, en bauð þó piltinum
heim að bæ foreldra sinna, sem var
965