Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1972, Side 8

eftir rykugum þjóðveginum”, þannig
hóf mamma söguna.
,,Átti hann engan bil?” spurði Lár-
us.
,,Nei, Lárus minn, hann átti engan
bil, þvi að þá voru engir bilar til. Þetta
var fyrir 1972 árum”.
,,Þá hefur það verið á jólanóttina”,
sagði Disa litla, sem var skýr eftir
aldri.
,,Já, það var á jólanóttina og þessi
maður vildi gjarna koma heim af sjón-
um eins og pabbi ykkar, sem kemur á
morgun, ef guð lofar”.
„Pabbi kemur áreiðanlega. Það eru
engin jól nema pabbi komi”, sagði
Lárus ákveðinn.
,,Já, já, pabbi ykkar kemur, börnin
min, en nú ætla ég að halda áfram með
söguna. Reynið nú aðhlusta án þess að
taka fram i fyrir mér.
Sjómaðurinn var orðinn þreyttur á
göngunni. Sólin hafði skinið brennheit
allan daginn og leiðin var löng, og nú
var nóttin komin.köld og nistandi.
Hann átti heima i litilli borg, sem hét
Betlehem, en sigldi á skipi frá borg,
sem hét Joppe, og er alllangt milli
þessara borga.
Það var komin hánótt, þegar hann
nálgaðist Betlehem, en þá sá hann þá
stærstu stjörnu, sem hann hafði nokk-
urn tima séð, skina yfir borginni”.
,,Það hefur verið jólastjarnan,”
greip Disa litla fram i.
,,Já, það var jólastjarnan, Disa
min. Hún lýsti svo fagurlega, en þó var
bjartast á litlum bletti utan við borg-
ina, þar sem fjárhúskofi.lágur og litill,
stóð. Sjómaðurinn átti þar leið um.og
þegar hann sá stjörnuskinið skærast á
kofaþakinu, gat hann ekki stillt sig um
að sjá, hvað þar væri innan dyra. Hann
gekk þvi inn og sá litið barn lagt i jötu
og hjá barninu við hliðina á jötunni
stóðu tveir englar með silfurskæra
vængi. Innst við jötuna stóð móðir
barnsins og við hlið hennar ungur
maður með jarpt, mikið skegg.
„Þetta hefur verið Maria og Jósef
hjá Jesúbarninu”.
„Já, það voru þau, Lárus minn”,
sagði mamma og hélt áfram sögunni.
„Sjómaðurinn var alveg undrandi,
þegar hann sá þettá allt,og hann var
hálfsmeykur við englana. Hann hafði
oft heyrt talað um engla, en aldrei séð
þá,og nú stóðu þeir þarna og brostu til
hans. En fegurst brosti litla barnið ný-
fædda i jötunni. Bros þess náði alveg
inn i hjarta sjómannsins, sem féll á
kné og bað guð að gæta þessa litla
barns og allra annarra barna, sem
hann hafði gefið mönnunum til að
elska og annast. Siðan reis sjómaður-
inn upp og hneigði sig og gekk til dyra
og þá heyrði hann allt i kringum sig
söng englanna, sem boðaði frelsarann,
sem fæddur var i fjárhúskofa, þar sem
ekki var húsnæði laust i borginni fyrir
hann.
Með söng englanna i eyrum gekk
sjómaðurinn heim til sin, þar sem
kona hans, dóttir og sonur buðu hann
velkominn og fögnuðu honum innilega.
Hann sagði þeim frá litla barninu i
fjárhúskofanum, englunum, engla-
söngnum og öllu þvi, sem fyrir hann
hafði borið þessa stjörnunótt. Og söng-
ur englanna barst inn i litla fátæklega
sjómannshúsið, sem stóð yzt I borginni
Betlehem.
„Lengri er nú sagan ekki börnin
min , sagði mamma, en nú er annar
sjómaður á leið heim til sin á stóru
skipi og þið vitið hver hann er”?
„Já, það er hann pabbi”, sögðu
börnin bæði i einu. „Þegar pabbi er
kominn, þá eru lika jólin komin”.
Ingólfur Jónsson
Skúli Þorsteinsson:
Gakk þú á fjallið
Flöktandi svipir læðast yfir lönd,
lamandi uggur nagar hverja taug.
Ilelgustu vonir hniga og falla i dá,
Ilrörnun og kviði læsir dal og strönd.
Mlusta ég hnipinn á þann aldanið,
engu þar hlifir dagsins villta strið.
Myrkranna guðir grýta lög og rétt,
grafirnar opnar — maður — snúðu við.
En djúpt undir frcra vakir vorsins þrá,
vonanna land i nvjan fegri sið.
i hrelldu brjósti vaknar vængjað lif.
vordisir allar flytja betri spá.
Fögur i lofti blika sólnasvið.
sannleikans kraftur vermir lifsins meið.
Gevinum það bezta, er gæfa hefur fylgt,
göngum svo djarft á hendur nýjunt sið.
Gakk þú á fjallið, gæfan að þér snýr,
gerðu ekki vanans spor að þinni leið.
Aidirnar koma, ársól frelsis skin.
Eldur við hjarta þitt og landsins býr.
(1945)
968
Sunnudagsblað Timans