Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1972, Page 20

ekki séð á milli þeirra i þvi ölduróti,
sem fyrir var, og sizt af öllu svo greini-
lega og heimildir Daöa herma.
barf og engar getgátur frá mér um
þaö.
Séra Björn Halldórsson i Sauölauks-
dal segir sennilega hárrétt frá skilnaði
skipanna i ævisöguágriði Eggerts
sem hann skrifaði rétt fyrir lát hans.
Þar stendur: — „Þessir (mennirnir á
minna skipinu — B.S.) sáu það siðast
til Eggerts, að hann sat við stjórn sem
fyrr, bar skip hans fram hjá þeim,
þangað til það hvarf, nema seglið eitt,
og siðan allt saman yfir i fjarðar-
dimmuna. Fleira vita menn ei til þessa
oft nefnda skips”.
Þarna er allur sannleikurinn sagður
i fáum orðum umbúðarlaust, og
hreinsar Jón Arason gersamlega af
þeirri vesalmennsku, sem hann og
hásetar hans hafa orðið að liggja undir
i vitund almennings rúm 200 ár.
Allt annað, sem um ævilok Eggerts
Ólafssonar hefur verið skrafað og
skráð og mörgum stytt stundir, ber
það með sér að vera að mestum hluta
hreinar þjóðsagnir, settar saman i ein-
um og öðrum tilgangi. Svo er um allar
þjóðsögur. Sagnamenn siðan notað
sögurnar, hver eftir sinum smekk og
tilgangi fram á þ.ennan dag.
Eggert lögmaður Ólafsson var þá
hann lifði hálfgerð þjóðsagnapersóna i
vitund þjóðar sinnar, ævintýramaöur,
sem hún skildi ekki.og kynjasögur
mynduðust um þegar i lifanda lifi.
Undarlegt var þvi ekki, að þær færðust
fljótlega i aukana eftir hið sviplega
fráfall hans, enda döfnuðu þær vel
vestra a.m.k.
Við drukknun Eggerts ólafssonar á
Breiðafirði 30. mai 1768 er ekkert
óeðlilegt, fremur en ótal mörg önnur
sjóslys, sem orðið hafa á firðinum sið-
an hann byggðist. Slys á sjó og landi
verða aldrei skilin eða skýrð á þann
hátt, að allir verði á eitt sáttir; fyrir
þvi er margföld reynsla. —
Þótt þrútið væri loft og þungur sjór i
Breiðafirði 30. mai 1768 liggur beinast
við að ætla,að skip Eggerts hafi farizt
vegna ógætilegrar hleðslu — þótt varla
hafi hún verið með þeim ódæmum ,
sem Daði hefur eftir heimildarmönn-
um sinum — og kannski lélegrar
stjórnar. Hafi Eggert ólafsspn stýrt
skipi sinu sjálfur, sem ekki ber að efa,
hefurhann á þeim árum verið vanari
við annað en að stýra hlöðnum
áttæringi i norðan stormi yfir þveran
Breiðafjörð. Að þeim ófarnaði hefur
enginn áhorfandi verið til að segja frá
atburöum. —
Bergsveinn Skúlason.
/
Septembernóttin
Syfjaður gat ég ei sofið
septembernóttina þá.
Brotsjóir öskruðu i eyra
og ýttu værðinni frá.
Myrkrið var þungt eins og mara
og magnaði dularseið.
Hvert hljóð, sem barst frá hafi,
varð að hrópi i sárustu neyð.
ÍCg sofnaði loks um siðir,
svo rann dagur á ný
með dvinandi Ægis ógnir,
hin ólmu vindaský
stilltust og storminn lægði —
þá stóðu okkar vestfirzku fjöll
i skósiðum skirnarklæðum
úr skinandi hvitri mjöil.
I.ifið fékk aftur sinn ljóma —,
lægði og kyrrðist dröfn.
En hvort höfðu kempur hafsins
komizt i örugga höfn?
fcg ráfaði seinna á reka
Þar var rétt að mér dapurlegt svar
svo ekki var um að villast;
Einhverjir sukku i mar.
A flakið. sem lá mér við fætur,
var feigðarsagan skráð.
fcg hugsaði um hópinn stóra,
sem hafði ekki landi náð
og liáði hinzta striðið
við helsjói og bliksvarta nótt.
Er endirinn ósigur lifsins,
sem ógnar jarðardrótt?
fcg segi: Svo er ekki,
aöeins sjónhvörf og þáttaskil.
Úr myrkvuðu djúpi dauðans
dagur rennur með birtu og yl.
Fagnandi vinir finnast,
þá fullkomnast mannssálin hrjáð.
Hinu veika er hjálpað að vaxa
verrnir það kærleikans náð.
Eg horfði hálfluktum augum
á hann, sem sigurinn vann.
Enginn fær sótt hann til saka
sverðlausa vegandann.
Eg greindi gráthljóð i bárum.
Það gustaði um fjallaskörð.
Dynfari drottnaði i lofti
dhnmt yfir Isafjörð.
Sigmundur Guðnason
frá Hælavik.
980
Sunnudagsblaö Tímans