Íslendingaþættir Tímans - 05.07.1969, Blaðsíða 17

MINNING
7
Þjóðbjörg Þórðardóttir
Al'damótafóHkið ©r nú sem óðast
að Qnverfa til feðra sáminia. Þann 4.
júní andaðist frú Þjóðbjörg Þórð-
ardótitir, eftir stutta lagu. Húm fœdd
ist 1 Reykjavík 20. október 1889.
Foreldrar hentnar voru Þórðux
Narfason trésniiður og Guðrún Jó-
hannsdóttir. Var hún elzt 6 syst-
kina. Foreildrar hemnar b.iuggu þeg
ar ég m-an fyrst eftir, við Ný-
fcnduígötu.
Þórður tók mikinn þátt í fétags-
niáiuan, var meðal annaris í stjóm
Fríkirkjusafnaðarins. Hann var
fraimifaramaður greindur og fram-
sýnm að dómi þeimra er þekktu
bann. Þjóðbjörg gekk í Kvemna
sikóQjaimn og svo i Kemmaraskólamn
og tðk kennarapróf 1910. Var hún
mokkur ár kemnari við Miðbæjar-
baxnaskólann.
Árið 1918 giftist hún Jörundi
Brymjól'fssyntt kenmara og síðar ai-
þimgismianni. Þau filuittuist ‘anstur
í Bi-skupstumgur, bjuggu 3 ár í
Múia og 17 ár í Skálholti eða þar
m þau slitu samvistum Þau eign-
ulðuist 6 börrn. Þau eru: Haukur,
skólastjóri á Hólumi, kvæntur Sól-
veigu Alexandersd'óttur. Guðrúm,
gift Árna ÖrnóKssyni raifvirkja.
Guðiieif, gift Ra.gnari Bjaiimasynd
vélstjóna. Þórður feemmari, fcvæmt-
Uir Sigríði Jómsdótítur. Auður, gift
Guðjómi Júlíuissynd pípuliaigmimga-
ttnieistaira, clzta barn sitt, stúlku,
Iheimni þær stuimdir er vimdr komu
í hiei'misókn.
Nú er hún öli, einn h'letokur í
keðju kymslóðanna, hi'ektour, seim
efcki lét mikið á sér bera, en var
traustur og h'eilsteyptur og brást
kltoi þóitt á reyndi. Jörðuð viar
Ihún að Álftártungu, lauigardagiiimn
15. fetor. Tíð bafði verið rysjótt,
en imeðan jarðarförin fór Éram
sfeein sólin glatt og blessaði mieð
geiisluan sínum yfir opna gröfina.
Þakfcir og blðssun'arbæmiir frá hug-
rnm ástvina fyfligja henni héðán tl
ófcumma landsáns.
ÍBgibjörg MagiíúsdéKir.
mis’stu þau fárra anámaða, ÖM eru
syisitlkiimim mjimdarfólk.
Efter a® Þjóðbjörg flutti til Reykja
víkur, bjó hún með börrnum sín-
um og hélt hieiimálM fyrir þau með-
an þau voru að memnta sig. Mörg
ár var hún heifllsutæp og var oft
á sjúkrahúsi, en átti heimáM hjá
Auði, ymgstu dóttur simmi, og henn
air ágæta marnni. Var hún þeinn
þaktolát fyrir, hve vel þau ömnuð-
uist haima og börn þeirra voru yndi
bennar og eftirlæti. Mesta ánægja
bemmar í ellinni var að hitta börn
sín og barnahöm Hún fylgdist vel
með líðan þeirra og þroska og
gladdist innlieiga þegar vefl gekk.
Hún fyígdist vel með í þjóðmál-
uinum, átti -mn stoeið sæti í full-
tniaráði FramsóknarfilofckiS'in'S, og
var mjö'g áhU'gasöm í öilum störf-
um .
Þjóðbjörg var ek'ki gefin fyrir
að láta á sér bera, en sagði þó
s'koðun sína afdráttanlaust, ef svo
bar undir. Þjóðbjörg var fróð og
niimmug og þótti mér oft gamam
að Iieyra hama segja frá. Ég þekki
fflóflk, sem hún liafði kennt í æsku,
þegar hún var feemnari við Miðbæj-
arskólann. Það hefur sagt mór, aö
bún íhafi verið góður kemmari og
umhyggjusöm við þau böm, sem
voru treig tifl náims. Þeirn váfldi hún
lijálpa til að komast tl meiri
þroska ef unmt væri.
Mín fyrstu kynmi af Þjóðbjörgu
voru þau, að á Sambandsfundi
su'nnl'enzkra kvemna vorið 1938
voru fræðslumáMn mjög á dagskrá.
Tvær k'ommr úr Reykjavík voru á
þessuim furndi. Vildu þær að sveita-
konurnar samþylcktu, að börn í
S'veiitmm væru ekki skólaskyld fyrr
en 10 ára og ættu þau þá að vera
aflflæs, er bau kæmu í sfeóla.
Sveitakonurmar hlustuðu á, en
höfðu fátt sagt. Þá stóð Þjóðbjörg
húsfreyja i Skállhol’td upp og benti
á hið mikfla misræini, sem væri
hér á ferðínnii Kaupstaðarbömin
byrjuð’u nám í skóflium 7 ára. En
einyrkjakonuim í sveit væri ætl-
að að kenna börnum sínum svo
m-ikið, að þau þ.vrftu ekki að fara
i stoóla fyrr en 10 ár-a. Sagöist hún
mótmælia þvt,’ að sveitabörraunum
væri á nokkmm hátt mdsmunað,
þaiu ættu sama rétt og kaupstað-
arböm tl mienntumar, og ættu
mæður að standa fasf á þeim rétti.
Þessii eiinarðflega ræða Þjóðbja'rgar
varð tifl' þess að Reykjavíkurkon-
urnar fóru enga sigurför i þetta
simn. Það var ekkd fyrr en 1947,
að við hittumst aftur, og þá í fé-
lagi Framsóknarkvenma hér í
Reykjavik. Hún var þá ritari þar,
em sjónáin var farim að bifla. ðg tók
við þessu starfi af Þjóðbjörgu og
kynintist henmi betur fyrir það.
AMtaf þegar heilsan fcyfði kom
hún á fundi, síglöð og áhmgasöm
og tilbúin að leggja góffum mál-
um lið. Þegar við héfldum okkar
síðastia fund í vo-r, feom hun á fund
imn lébt og glöð og tók tál máls
þá, eirns og oftar, tál styrktar góðu
miáli.
Him tók þátt í störfum sflysa-
varnafélagsins mörg ár, var í
tovemmadeild þess, og í tovenrétt-
iimdafél'aginu áður en beilsam tók
að bifla. Alltaf og alfls stáðar var
hún réttsýn og hógvær í rááWutn-
inigi.
Skömmu áður en hún dó,
hrinigdá hún tifl min. Voraim váð þá
fSLENDÍNGAÞÆTTIR
17