Íslendingaþættir Tímans - 10.10.1969, Síða 4

I
MINNING
Guðrún Guðmundsdottir
frá Helgavatni í Þverárhlíð
„Það syrtir að er sumir kveðja“.
Hinn 20. þ. m. andaðist á Landakots
spítala Guðrún Guðmundsdóttir
frá Helgavatni í Þverárhlið. Húd
var fædd 20. febrúar 1909 og var
eftir tæplega 7 ára sambúð. Börn
þeirra:
1. Magnús Torfi, kvæntur Hin-
riku Kristjánsdóttur frá Ósj í
Steingríimsfirði. Magnús Torfi er
víðlesinn og fjölfróður blaðaimað-
ur og ritböfundur, en hafur nú
verzlunarstörf að aðalatvinnu.
Hann heldur sér samt við
efnið, því að innkaup eriendra
bóka mun vera einn aðalþáttur í
starfi hans.
2. Sveinn myndskeri í Reykja-
vík, kvæntur Jónu Árnadóttur frá
Holtsmúia á Land: Hefur hann
erft hagleik f:öður síns og afa.
3. Halldóra Sigrún kennari, gift
Halldóri Viðari Péturssyni frá
Sauðárkróki. Eru þau búsett í
Kópavogi. — Barnabörn Ólafs heit
ins eru orðin 10.
Þótt margir bæir á Rauðasandi
séu nú í eyði, er ennþá búið á
Lambavatni. Býr þar nú ekkja Eyj-
ólfs, Vilborg Torfadóttir, mágkona
Ólafs heitins, með Tryggva syni
sínum. Vilborg hefur verið hús-
freyja á Lambavatni síðan Hall-
dóra systir hennar dó 1928 frá
þrem ungum börnum. Sjálf hefur
hún verið ekkja í nærfellt 30 ár.
Ólafur heitinn var maður mik-
ill á velli, fríður sýnum, glaðu" og
reifur. Hann var maður vammlaus,
ef hægt er að segja það um nokJk-
urn m»nn. Ég kveð þennan góða
frændá minn með ást og virðingu.
Börnum hans og öðrum venzla-
mönnum votta ég djúpa samúð.
K.G.
því aðeins rúmlega sextug að
aldri. Foreldrar hennar voru
Guðmundur Sigurðsson, bóndi þar
og Anna Ásmundsdóttir. Guðrún
vann á heimili foreldra sinna til
fullorðinsára, fluttist síðan til
Reykjavíkur og giftist þar eftirlif-
andi manni sínum, Þorsteini
Björnssyni frá Karísskála í Reyð-
arfirði, húsverði í Reykjavikurapó-
teki, Pósthússtræti 7, og áttu þau
heima í því húsi flest sín búskap
arár.
Það er alltaf mikið áfall fyrir
þá, sem næst standa, þegar stór
skörð koma í vinahópinn, en um
það þýðir víst lítið að fást, dauð-
inn er alltaf daglegur gestur, hjá
einum í dag, öðrum á morgun. Én
svo undarlegt sem það er, kemur
hann alltaf jafnóvænt.
Við sem þekktum Guðrúnu bezt
höfum mikið misst, það er eins og
viðkvæmur strengur í brjósti okk-
ar hafi brostið, og þó svo að tím-
inn græði sárin, þá gleymast ekki
endurminningarnar um ástúðlega
og hlýja konu, er öllum þótti vænt
um, sem kynntust henni. Nú hlað
ast þær upp, hver endurminning-
in af annarri, frá ferðalögunum
úti í blómstrandi náttúrunni, frá
heimsóknum í heimahúsum, frá
sumarbústaðnum þeirra, sem svo
margar skemmtilegar stundir eru
við tengdar. Nú er þetta allt liðin
tíð, en ekki gleymd. Um langan
aldur ennþá verður Guðrúnar
minnzt í vinahópnum, þó hún sé
horfin sjónum. Það verður áreið-
anlega oft minnzt á hennar hlý-
lega og snyrtilega heimili og ynd
islegu móttökur. Brosið og hand
takið gleymist engum, sem þekiktu
hana. Við sem eftir erum, yljum
ofckur við þessar endurminningar,
þær verða obkur sárabót.
Ég vil svo enda þessi kveðju-
orð með þakklæti til ykkar hjón-
anna, hve góð þið hafið alltaf ver
ið dóttur okkar og barnabörnum.
Sú skuld verður vlst aldrei að
fuilu greidd af okkar hálfu. Ég
samhryggist þér, Þorsteinn minn,
kæri vinur. Það ert þú, sem hefur
mest misst.
Einar Andrésson.
□
4
ÍSLENDINGAÞÆTTiR