Íslendingaþættir Tímans - 10.10.1969, Síða 10
SJÖTUG
Guðrún Jónína Gunnarsdóttir
Ijósmóðir
Hinn 2. september s.l. átti frú
Guðrún Jónína Gunnarsdóttir fyrr
verandi ljósmóðir í HJiíðarhreppi,
N.-Múl., sjötugsafmæli. Foreldrar
Jónínu voru Gunnar Jónsson frá
Háre'kisstöðuim í Jökuldalsheiði og
Ragnheiður Stefánsdóttir frá Teiga
seli, Jökuldal.
Tæplega tvítug að aldri fluttist
Jónína með forei'drum sínum úr
Borgarfirði eystra að Fossvölium
í Jökuiisárh'Iíð. Barnahópurinn var
stór en hún með eldri systkinum
sínum svo sinma þurfti marghált
uðum störfum á heimilinu. Um
þessar mundir stóð svo á, að það
vantaði ljósmóður í sveitina, og sök
um þess að Jónína var dugmikil
ung stúilka, fór þáverandi sveitar-
stjórn þess á leit við hana að læra
ljósmóðurstörf, varð það að ráði.
Gerðist Jónína þá Ijósmóðir í Hlíð-
arhreppi og gegndi því starfi æ
alla æfi haft gaman af stuttum
ferðalögum og lét oft eftir sér
að heimsækja góðvini ásamt manni
sínum meðan hans naut við.
Þessu hélt hún áfram eftir lát
manns síns, þó ferðir yrðu strjáRi
og styttri. Hún var mjö.g vina-
föst, vdnsæl og vel metin og mikill
auðfúsugestur vinum sínum. Hún
hafði yndi af lestri góða bóka og
ræða efni þeirra við góðkunningja.
Hún naut þess vel er útvarpið
hafði upp á að bjóða, bæði hljóm
list og mælt mál. En eftir því
sem aldursárum fjölgaði og elli
að leggjast á með sínum þunga
og fylgifiskum, daufari heyrn og
daprari sjón, urðu ferðir hennar
eíkki annað en göngur til góðvina
í nærliggjandi húsum. —
Þegar svo langt er Ikomið og
maðurinn finnur að nú fer að
styttast þar til hann býður góða
mótt þessari verö'ldu og tekur svo
að kanna aðra nýja. Þá segir hann
mieð Hailgrími Pétunssyni:
„Dauði ég óttast eigi
afl þitt né vahjið gilt
í Kristi krafti ég segi
kom þú sæl þegar þú vilt.“
Konráð Sigurðsson.
síðan, þar til hún fluttist með
manni sínum til Reykjavíkur fyrir
nökkrum árum.
Um þetta leyti skeði það, að
Jónína gifti sig, maður hennar
Kristinn Arngrímisson er Svarfdæi
ingur, igreindur maður og gegn
Ungu hjónin hófu brátt búskap
að Bakkagerði í Hlíðarhreppi og
bjuggu þar alla tíð á meðan þau
Framhald á bls. 19.
f
Sæmundur Eggertsson
K V E Ð J A
Við áttum sainan áður marga stund
í önn og striti, merktir regni og skini.
En skýrast man ég sól um nes og sund
frá sumrum þeim og horfnum tryggðavini.
Þótt stundum gerði vætu og vindaþyt
og veðrahvinur dyndi í Akrafjalli,
svo hrundum svefni, gengum verka á vit
og vinnufúsir hlýddum dagsins kalli.
En árdagsdúrinn drjúgur stundum er
í draumareyk mér hurfu tími og staður.
Þú beiðst við hliðið einatt eftir mér,
varst árla risinn, hress og morgunglaður.
Svo liðu árin, lífið gaf og tók,
þau ljósu dægur orðin fjarlæg saga.
En nú er líkt og blaðað sé í bók,
þau birtast mér að nýju þessa daga.
Og þar ber hæst í minninganna mergð,
hún máist ei né verður burtu strokin,
þín vinatryggð og öll þín innri gerð.
Það yljar tregann nú við ferðalokin.
Og ennþá, vimir, varstu á undan mér
til verka nýrra bak við jarðlífs sviðið.
Einn Ijósan dag ég legg á eftir þér,
þá langar mig þú bíðir mín — við hliðið.
Frímann Jónasson.
10
ÍSLENDÍNGAÞÆTTIR