Íslendingaþættir Tímans - 10.10.1969, Blaðsíða 23

enn glaðværð sinni og kvenlegum
þotoka. Eina fósturdóttur, Huldu,
eignuðust þau og er hún búsett í
Reykjavík.
Frá Hornafirði fluttust þau hjón
in vestur á land, árið 1943 þegar
Knútur varð héraðslæknir í Reyk
hólahéraði. Þar voru þau í 4 ár
eða til ársins 1947 er þau fluttu
austur í Laugarás í Biskupstung-
ím þar sem Knútur var héraðs-
læknir í 8 ár. Þá urðu enn þátta
skil er þau árið 1956 fluttust til
Flateyjar á Breiðafirði þar sem
Knútur hafði á hendi embætti til
ársins 1960. Fluttust þau þá til
Reykjavíkur og hafa átt þar heima
síðan. Allmörg hin síðari ár hafa
þau búið á Hrafnistu þar sem
Knútur er nú læknir, og una þau
þar vel hag sinum.
Af þessari upptalningu á lækn
ishéruðum, sem Knútur hefur
þjónað má glögglega sjá, að hann
valdi sér ekki það hlutskipti sem
auðveldast var. Öll þessi héruð, að
einu undanskildu, eru í hópi
þeirra, sem erfiðust hafa þótt,
enda minnst eftirsótt og eru nú
læknislaus með öllu, því enginn
fæst til að leggja á sig erfiðið og
einangrunina og er þó allt mikl-
um mun auðveldara nú, því þegar
Knútur var læknir á sumum þess-
arra staða voru engir vegir utan
reiðgötur. Að Reykhólum kom t.d.
ekki bílvegur fyrr en á síðari ár
um Knúts þar. í Flatey og við
ísafjarðardjúp var sjórinn aðalsam
gönguleiðin og mun Knútur hafa
átt sinn eigin trilubát við Djúp.
Annars var aðallega gerðast á hest
um eða þá fófcgangandi, og það gat
vissulega oft orðið mikið erfiðis-
verk, einkum á vetrum, sem þeir
munu kannast við, sem þekkja veð
urfar og fjallvegi á Vestfjörðum.
Hin erfiðu ferðalög létu líka eftir
sig varanleg merki á hei-lsu hins
ósporlata héraðslækni-s, enda var
hann ósérhlífinn og áræðinn. Því
eru líka vinsældir hans miklar a.
m.k. í þeim fcveim læknishéruðum,
sem ég þek-ki til og hann þjónaði.
Minnast menn hans enn með þakk
látum huga og virðingu, þótt nú
sé býsna langt um liðið, og þótt
ég þekki ekki mikið til læknis-
starfa hans né sé kunnugur fólki
í hinu-m öðrum héruðum hans,
þykir mér lí-klegt að sömu sögu
sé þar að segja af hlýhug og vel-
vild, sem hvarvetna hér ljómar
um nafn hans og þær minningar,
sem við það eru tengdar.
Það er sagt að læknar séu tekju
hæztumenn á íslandi nú á tímum
Eíkki rengi ég það, enda eiga þeir
skilið góð laun sv-o mikilvæg sem
störf þeirra eru í þjóðfélaginu. Þó
munu hérað-slæknar í hinum
minnstu læknishéruðum ekki öf-
undverðir af launum sínum, enda
ótrúle-ga lág og aukatekjur þeirra
þar verða sáralitlar miðað við það
sem hin stærri héruðin gefa af
sér og miðað við tekjur þéttbýlis-
lækna. Nú eru líka flest ef ekki
öl hin fámennari og afskekktari
héruð læknislaus og er það áscand
mikið vandamál víða.
Knútur Kristinsson virðist enga
-rellu hafa ert sér um tekju-
hlið málsins, hel-dur haft það
eitt í huga, að þörf fólksins,
sem býr í afs-kekktum byggð
um landsins, er ekki minni en í
fjölmenninu, fyrir læknisþjónustu.
Hann vissi og veit raunar enn, að
mi-klu meira getur verið í húfi, ein
mitt úti um hinar dreifðu byggðir,
ef snögg og hastarleg veikindi
berja að dyrum fól-ks eða ef slys
verða á mönnum og hvergi er
lækni að finna nema svo langt í
burtu að þjónustu hans verður
ekki við komið.
Gróðamaður hefur hann aldrei
verið og hætti læknisstörfum fyr-
ir aldurs sakir í þjónustu hins op-
inbera næstum því jafnsnauður að
veraldarauði og þegar hann byrj
aði á Ströndum að vaða skaflana
yfir Ifshættulega fjallvegi til að
Iina þjáningar fátæklingsins í
næsta firði, lækna mein og þerra
tár. Þær ferðir urðu fæstar til fjár,
endia safnaði hann engum auði og
verður nú að drýgja rýr eftirlaun
m-eð ým-sum aukastörfum, se-m
hann du-gir að ví-su vel til, eins og
kennslu og þýðingum, — þvi að
hann er bæði góður kennari og á-
gætur þýðandi, — en einhvern
veginn finnst mér þjóðfélagið ekki
meta að verðleikum óeigingjörn
þjóðþrifastörf þessarra embættis-
manna sinna, sem unnu langt dags
verk oft langt umfram það sem
þeim bar, af þegnskyldu og skyld-u
rækni. Þeir ættu ekki að þurfa að
hafa fjárhagsáhyggjur þegar dags-
verkinu er lokið. — Ekki mun þó
Knútur læknir hugsa neitt þessu
líikt, — þetta eru mínar hugrenn-
ingar. Hann mu-n enn sem fyrr
láta sér nægja þau launin, sem
mörg læknisstörf hans áður fyrr
voru greidd með, þegar fátt var
um krónur í handraðanum: —
innilegt þakklæti hinna sjúku, 'ei-
vild þeirra og blessunaróskir, og
vitundin um að hafa orðið öðrum
að nokkru liði. Slku grandar
h-vorki mölur né ryð, en fyrir s’íka
borgun er heldur ekki hægt að
kaupa fæði og klæði til daglegra
þarfa. Og þó er það líklegast lífs-
nauðsyn hverjum góðu-m mannj á
borð við Knút Kristinsson. að nær-
ast við vináttu og væntumþykju,
og gott ve-ganesti er öllum góðvild
in, se-m fylgir slikum mönnum allt
til enda lífdaganna og líklegast
miklu lengra.
Ég, sem þessar linur skrifa. vil
að lokum þafcka þessum eóða vini
mínum fyrir óverðskuldaða vin
áttu nú u-m margra ára skeið. um
leið og ég sendi honum einlæaar
árnaðar- og hamingjuóskir Og ég
vil biðja þess að lokufm, að honum
og hans ágæta lífsförunauti end-
ist enn langur timi til að iifa sjálf
um sér og öðrum til gagns og
gleði, breiða birtu og yl allt í kring
um sig og safna þanni-g í sinn gilda
sjóð meiru af þakklæti, velvild og
væntumþyfcju.
Þórarinn Þór.
Ingibjörg Briem
Framhald af bls. 24.
beint o-g óbeint. Og mikil var gleði
þeirra og alra u-nnenda kirkjunn
ar, er hún stóð f-u-lbúin á vígslu-
degi. íbúar Melstaðarprestakans
vild-u sýna þeim vináttu sína og
þafcfclæti, er þeir settu upplýstan
kross á turn Melstaðarkirkju til
minningar um séra Jóhann látinn.
Krossinn minnir á kærleika guðs
og það kri-stilega og ljósleitna starf
sem þau h-jón unnu í byggðarlag-
inu.
Ég og fjölskylda min þöfcku-m
úr fjarlægð alla tryggð, gestrisni
og hjartahlýju frú Ingibjargar og
hei-milis hennar fyrr og síðar, þvi
að í engu breyttist viðmót hermar
og ástúð, þótt hún flyttist á brott.
það höfum við og margir aðrir
m-ar-gvíslega reynt.
Þetta e-ru fátæfclegar en einlæg
ar þakkir mínar, er ég hugleiði
30—50 ára minningar mínar og
lærdóm um hei-milið á Melstað Við
sendu-m héðan vinarkveðju og þá
hjartans ósk, að gullinn geislj kær
1-eikans og friðar blessi frú Ingi-
björgu og ástvini hennar um alla
firamtíð.
Guðbjörg S. Gunnlaugsdóttir
Kollafossi.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
23