Íslendingaþættir Tímans - 10.10.1969, Síða 24

ÁTTR/fÐ:
INGIBJÖRG BRIEM
FRÁ MELSTAÐ
„Altaf að Melstað er koman
jöfn
og ástríkum skMningi að mæta.
Það er ekki verið að nefna
þar nöfn
og nefnt er ei erfiði og fyrirhöfn,
en sérhvers manns böl reynt
að bæta“
Þetta erindi, með fleirum, var
kveðja „Litlu stúlkunnar á loft
inu“ sem hún flutti á 40 ára starfs-
afmæli séra Jóhanns Kristjáns
Briem og Ingibjargar Jónínu ís-
aksdóttur Briem á Melstað, er
þeim var haldið samsœti í Ásbyrgi
í Miðfirði af sóknarbörnum Mel-
staðarprestakalls.
Nú hefur frú Ingibjörg nýlega
átt 80 ára afmæli.
Við fuiltíða Miðfirðingar eigum
margar ljúfar minningar um þau
hjón. Hjá þeim fór saman hlý vin
átta, glaðleg og glœsileg frarn-
koma og þrotlaus vilji til að lið
sinna og hjálpa.
Þau hjónin komu ung í sýsiuna.
Séra Jóhann var prestur hér f 42
ár. Hann var sérstætt prúðmenni,
sem naut virðingar sóknarbarna
sinna fyrir eftirbreytnislega fram
komu í kirkju og utan. En við hLið
hans stóð á löngum starfsdegi
glæsiileg og góð kona. í hugum
Okikar voru þau hjónin eitt ' ÖJl-
uim greinum starfsins og heimili
þeirra það skjól, sem margir leit-
uðu tii.
Ég man ekki fyrstu komu mína
að Melstað, þegar frú Ingibjörg
bar mig að skírnarlauginni. Oft sá
ég þó síðar, hversu fagurt var að
Mta hana með ómálga börn í faðmi
sér. Ég man það vel, er ég kom
3ja ára og móðurlaus að Melstað-
var skjólið hlýtt í faðmi frú
Ingibjargar. Fyrstu peningar mln-
ir úr hendi hennar voru furðulegt
rikidæmi, en þó man ég brosið
hennar ennþá betur. Það lýsti
upp skammdegismyrkrið veturinn
1922.
Þau hjón voru sérstakir barria-
vinir og frá bernsku- ag æskuár
um eru þau og heimilið þeirra
tengd hinum björtuá(u hátíðaminn
ingum mínuim. Ég dvaldj sem ung
lingur vetrartíma á Melstað. Ég
minnist margs frá þeim tima. Gam
ansamt viðmót h úsfreyjunnsr
kryddaði „ilim daganna“ hjá okk-
ur, sem fjarri voru foreldrahús-
um .Frú Ingibjörg er mjög næm
á broslegri hliðar tilverunnar. Ég
man og kyrrlátar bænastundir
heimilisfóliks, áður en gengið var
til hvfflu að kveldi .Gestrisni Mel-
staðarhjóna var viðbrugðið. IJm
þau mátti segja lilkt og kveðið var
um aðra húnvetnska prestskonu
(Si'gurlaugu Knudsen):
„Gestrisninnar göfga mál
gall hvað hæst í dyrum þínum ‘
Á Melstað var og miðstöð féiags-
lífs sveitarinnar. Þar var sam-
komustaður, unz Ungmiennafélag
ið Grettir reisti samkomuhús á
Laugarbakka, þar sem nú ei fé-
lagsheimilið Ásbyrgi. Prestshjónm
studdu með ráðum og dáð alla fé-
lagsstarfsemi i héraðinu, einkuin
þó söng- og leikstarf. Prestsfrúin
sá um fjölmargar erfisdrykkjur.
Eitt sinn fór fram á heimilinu bún
aðarnámskeið, sem stóð í viku.
Alan þennan tíma fengu ráðunaut
ar og kunningjar úr sýslunni marg
víslega fyrirgreiðslu og var þó eng
um öðrum gestum vísað frá. Oft
var barnaákóli staðsettur á Mel-
stað. Voru þar stundum um 20
börn í beimili. Metstaður er og var
í þjóðbraut. Þangað bomu gestir
víða að úr öllum stéttum og af
ýmsu þjóðerni. Það var gaman að
vera Miðfirðingur og finna og vita
þá rausn og alúð, sem þetta heim-
ili veitti ölum þeim, er að garði
bar. Þeir vita bezt, sem nána>t
þekktu til, hversu þetta jók á ann-
ir og umsvif húsfreyjunnar á staðn
um. En glæsileg hússtjórn hennar
og rausn var víða þekkt. Var þó
ekki rafmagn eða önnur nútíma-
þægindi komin tit sögunnar
Það var þó lærdómsríkara fyrir
unglinginn að sjá þá kærleikslurid,
sem mæddri konu var sýnd, sem
kom að dánarbeði bróður síns. Þá
klæddust prestshjónin göngubún-
ingi og fylgdu systurinni síðasta
spölin heim. Dimmt var vetrar-
kvöldið þá, en birta góðvilda»-inn-
ar hlýtur að hafa lýst eitthvað upp
heim sorgarinnar .Ég man lika viíj
ann til að létta í orði og athöfn
byrði verðandi móður, sem í anna.5
sinn horfði á rústir vona sinna um
að eignast framitííðarheimili Ég
minnist unga olnbogabarnsins ur
þéttbýlinu, sem sent var einhverra
erinda að Melstað. Þar var þvi t°-k
ið með hlýrri alúð og glaðværn
gamansemi, er fækkaði rauna-
hrukkunum um stund. Já: „AlUaf
að Melstað er koman jöfn og ást-
ríkum skilningi að mæta“ Þar
áttu og h-lut að máli fjögur börn
þeirra hjóna, sem öll fæddust að
Melstað: Steindór, búseitur í
Reýkjavík, Ólöf, hjúkrunarkona i
Kaupmannahöfn, Camilla, sem æ-
tíð hefur dvalið hjá móður smni,
og Sigurður, búsettur í Reykjaví'k.
Barnabörnin eru sex. Miðfirðingar
minnast fjölskyldunnar allrar með
þakkílæti.
Það var þungt áfall þeim hjón-
um, er kirkja staðarins fauk í of-
viðri fyrir augum þeirra. En hit
ann og þungann af byggingu nýrr
ar kirkju báru þau, þótt fjöimarg-
ir legðu þar hönd að verkj baiði
Framh. á bls. 23