Íslendingaþættir Tímans - 15.03.1973, Síða 3

Sólveig
Guðmundsdóttir
Þa5 tókst henni llka með ágætum. Hún
átti sinn stóra þátt i hamingju og vel-
Sengni barnanna. Og launin fyrir llf
hennar og fórn voru fólgin i því barna-
láni,sem hún átti að fagna.
Þórlaug heitin var gædd miklum
sálarstyrk og öruggri trúarvissu um
handleiðslu Guös og sigurmátt hins
bjarta og góöa i lífinu. Trú hennar og
styrkur kom gleggst fram, er veikindi
og ástvinamissir sóttu hana heim, en
ekki sízt siöustu mánuöina, sem hún
liföi og hún háöi sitt dauöastriö af
óvenju miklum hetjuskap og hugarró.
Þaö var mjög uppbyggjandi og
lærdómsríkt aö koma aö sjúkrabeöi
hennar, þar sem hún lá á Sjúkrahúsi
Akraness, ræddi um daúða sinn eins og
eðlileg þáttaskil I lifinu og beiö þess i
rósemi og trú, sem Guði þóknaðist aö
láta fram við hana koma. Sjálf komst
hún svo aö orði, aö þar sem börn sln
væru komin upp og þeim vegnaöi vel
og að séö væri, aö maður hennar
mundi vera áfram á Kjalvararstöðum
I öruggu skjóli sonar þeirra og tengda-
dóttur, þá sætti hún sig vel við þaö, aö
hlutverki sinu væri lokið i þessu lífi.
Hún væri þvi tilbúin aö kveðja þaö og
hverfa inn i eillfðina, hvenær sem
Drottinn vildi. —Tæpum sex vikum
áöur en hún dó klæddist hún I siöasta
sinn sinum fallega, islenzka búningi og
fékk að fara af sjúkrahúsinu og niöur I
Akraneskirkju til aö vera viðstödd
brúökaup dóttur sinnar. Hún og allir
viöstaddir vossu, aö dauöinn var á
næsta leiti, en enginn sá henni brugöiö.
Heilshugar tók hún þátt I fögnuði og
hamingju brúöhjónanna. Þá eins og
jafnan á vinafundum bar hún bros á
vör og gleði i augum.
En dauöinn kom, þegar Drottinn
vildi. Hún lézt I Sjúkrahúsi Akraness
hinn 3. nóvember=og var jarðsett frá
Reykholtskirkju þann 11. sama mán-
aöar aö viöstöddu fjölmenni. Allir áttu
henni gott að gjalda. Og hún kvaddi lif-
iö I trú og sátt og gekk fagnandi og glöð
á Guös sins fund.
Blessuð sé minning góðrar og
göfugrar konu. — „Sælir eru hjarta-
hreinir, þvi aö þeir munu Guð sjá”.
Jón E. Einarsson.
Saurbæ.
frá Háeyri
F. 26. febrúar 1893
D. 25. janúar 1971
Upp úr veturnóttum 1951 fluttum viö
Ingimar Jóhannesson þáverandi
fræöslufulltrúi i fræðslumálaskrifstof-
unni I húsiö Laugarásvegur 47 I
Reykjavik,en það hús höföum viö reist
saman.
Viö Ingimar höföum veriö kunnugir
frá þvl 1941, aö Aðalsteinn Sigmunds-
son leiddi okkur saman, en Sólveigu
konu hans kynntist ég fyrst, er viö
komum undir sama þak. Börn þeirra
þrjú voru búin aö stofna eigin heimili
og þvl farin aö heiman, en meö þeim
var enn Asgerður, sem I skjóli þeirra
stofnaöi hjá þeim heimili sitt, er hún
giftist Victori Agústssyni. Fyrsta barn
þeirra Asgeröar og Victors, Sólveig,
mátti segja aö ælist upp hjá Sólveigu
ömmu sinni fyrstu árin, þar sem þau
ungu hjónin unnu bæði utan heimilis-
ins. Ég og kona mln, Asdis, fluttum inn
i sameignina meö þeim Sólveigu og
Ingimari meö átta börn og mörg ár
liðu eigi þar til þau urðu tíu.
Þessi börn, sem voru á ýmsum aldri
drógu aö sér hóp jafnaldra, svo aö alla
daga var mikil umferö og ys innan
húss og utan. Hróp og fótatak, huröa-
skellir og hlaup um stiga og ganga.
Við allt þetta ónæöi bjó hin heima-
kæra húsmóöir, Sólveig. Aldrei kom
fyrir, að þetta hávaöasama æskulif
sambýlisfólksins gengi fram af Sól-
veigu — en skeöi óhapp og kvæði viö
grátur, þá var hún komin, til þess aö
aögæta, hugga og hjálpa. Kæmi til ill-
deilna innan hópsins og hún gæfi sig aö
vandræðunum, var hin bliöa og ljúfa
framkoma hennar til þess aö bera
klæöi á vopnin.
Sú kona, sem þannig gat umboriö
ærsl æskufólks, fylgzt meö þvi og lagt
ávallt gott til málanna, hlaut aö búa
yfir stillingu, ljúfmennsku en þó festu.
Hvert hús á sitt lif og þaö líf, sem þar á
sitt óöal, veröur þar fyrir sinni mótun
og ber þaöan frumdrætti persónuleika.
Húsmóöir, sem vinnur allt sitt starf
viö og innan heimilis síns — og sýnir
þeirri æsku, sem nærri henni feröast
næma athygli, hjálpsemi, umburöar-
lyndi og leiðbeiningu, á stóran þátt I
uppeldi þess ungviöis, sem er tengt
heimilum hússins en ekki sent i leik-
skóla eöa barnaheimili.
Þegar Ihugaöir eru hæfileikar Sól-
veigar til þess að umgangast ungt fólk,
þá veröa fyrst fyrir persónuleiki henn-
ar. Hógvær framkoma og ljúf-
mennska. Þá leiðir athugunin framþá
þjálfun og lærdóm, sem störf hennar I
lifinu höfðu veitt henni og kennt. Þau
eru öll bundin viö heimili — stór heim-
ili. Fyrst hiö umsvifamikla heimili á
Háeyri á Eyrarbakka. Faðirinn, Guö-
mundur Isleifsson, bóndi og útvegs-
maður. Móöirin Sigriöur Þorleifsdótt-
ir, uppalandi tíu barna, húsmóöir
vinnufólks, bús og sjómanna I útvegi
manns hennar. A árunum 1911 til 1922
má segja aö Sólveig hafi veriö aðalstoö
foreldra sinna viö búsýslu þeirra. Tvl-
vegis dvelur hún um eins árs skeiö að
Brekku I Fljótsdal, til þess aö aðstoða
systur sína, læknisfrú Sylviu, konu
Olafs 0. Lárussonar, sem um .árabil
• slendingaþættir
3