Íslendingaþættir Tímans - 14.09.1974, Blaðsíða 3

Ingibjörg Skarphéðinsdóttir
Blönduósi
F. 23/7 1916
D. 27/8 1974
1 vandamanna og vinahóp
er vegið hér á jörð,
og eftir standa ailt um kring,
hin auðu, djúpu skörð.
Ennþá einu sinni hefur manninum
með ljáinn, þóknast aö leggja leið sina
um Blönduós og svipta litia þorpíð
okkar mætum og góðum þegni.
Það er farið að þynnast I röðum
þeirra vina og nágranna, sem ég
minnist frá barnæsku og svo að segja
ólst upp með.
Að visu koma alltaf ný andlit I ljós i
stað þeirra horfnu, en það eru ekki þau
sömu og sköröin standa óbætt þrátt
fyrir það. Ingibjörg Skarphéðinsdóttir
er ein af þeim, sem ég man bezt eftir
frá bernskuárunum og mér hefur
dagsins ljós i bókarformi, þar eð hann
tók umsjón og útgáfukostnað á sinar
herðar að öllu leyti. Þaðfé, sem lagt er
i útgáfu ættfræöirita og önnur skyld
fræði, mun yfirleitt taka langan tima
að endurheimta i sölu, eins og lestrar-
áhuga alls þorra fólks er komið nú um
stundir. Slikt mun Valdimar Björn
hafa fengið að reyna, þar sem hann
þurfti að selja meginhluta sins mikla
og góða bókasafns til þess að standa
undir kostnaði viðútgáfu „Vestifrzkra
ætta”.
Þeir, sem bókum unna og eiga þær
að einhverju umtalsverðu marki,
munu vita það og skilja manna bezt,
að auðar bókahillur valda gömlum
bókamanni ærnum sársauka, jafnvel
þótt innihaldi þeirra hafi verið fórnaö
á altari ævilangrar hugsjónar.
Þegar mér barst i fjölmiðlum and-
látsfregn Valdimars, mjög skömmu
eftir aö við höfðum góöa stund talazt
við i sima, þá hitti sú fregn mig satt að
segja óviðbúinn. Svo hefði þó kannski
ekki þurft að vera, þvi mér var ekki
ókunnugt um að hann var aldraður
maður, sem s.l. vetur hafði legið á
sjúkrabeði um skeið. I dag þér, á
morgun mér.
t ágústmánuði 1974
Jóhann Hjaltason
alltaf þótt vænt um hana siðan. Við
urðum vinkonur, þegar ég var sex ára
og faðir hennar tók að sér að kenna
mér að lesa. Þá var Inga kornung
stúlka og bjó með föður sinum, systur
sinni og mági, i sama húsi og við
bjuggum i. Ég fór út um dyrnar heima
eftir hádegi, gekk fyrir hornið, inn um
aðrar dyr, upp tröppur og þar tók Inga
á móti mér.
Það brást aldrei að hún kæmi fram,
hún sagðist þurfa að athuga hvort ég
heföi borðað nógu vel. Svo klappaði
hún mig alla utan til að ganga úr
skugga um þetta og alltaf þótti mér
móttökuathöfnin jafn skemmtileg. Ég
segi frá þessari benskuminningu
vegna þess að hún lýsir svo vel fram-
komu Ingu við börn, og ber með sér, að
strax á æskuárum hefur hún verið
orðin svona barngóð.
Það eru áreiðanlega mörg börn á
Blönduósi, sem sakna vinar i stað nú,
þegar Inga er horfin, ekki aðeins litil
börn, heldur lika ung fulloröin börn og
foreldrar þeirra. Rétt áöur en Inga
veiktist og fo'r suöur til uppskurðar
vorum við að spjalla saman og hún
sagöist vera leiö yfir þvi að hafa ekki
ennþá kynnst litla dóttursyni minum
að neinu ráði. Ég sagöi að nú væri að
hlýna og þá yrði sá litli alltaf úti, þau
myndu hittast daglega á götunni og
sjáifsagt yrði hún jafn fljót að ná hans
hylli og okkar mæögnanna á sinum
tima. Svona sér maður skammt fram i
timann — sem betur fer.
Að óvörum koma oss atvikin þrátt,
sem æfin hin jarðneska er háð
og dauðinn svo óvænt dyrnar knýr
að daprast öll bjargarráð.
Við lútum þeim dómi með djúpri
lotning
Drottins er vald og náð.
Inga Skarphéðinsdóttir hafði fleira
til brunns að bera en barngæzkuna
eina, hún var trygglynd og með af-
brigðum raungóð, þess gæti ég nefnt
mörg dæmi, en ég held að Ingu væri
enginn greiði gerður með slikri
upptalningu. Hann vann sin góðverk
og gerði vinargreiða i kyrrþey og
ætlaðist ekki til launa i nokkrri mynd.
Inga var starfssöm kona og vann öll
verk, sem hún tók að sér af sérstakri
vandvirkni, enda var hún grandvör og
heiöarleg til orðs og æðis. Hún hafði
ánægju af léttu gamni i samræðum, en
það var lika gott að ræða við hana um
alvarleg efni. Hún hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum, átti
létt með að tjá hugsanir sinar i orðum
og oft hef ég farið fróðari af hennar
fundi, bæði fyrr og siðar. Inga var
gift Ragnari Jónssyni og eignuðust
þau einn son, Skarphéðin, sem nú er
uppkominn en ókvæntur og býr i for
eldrahúsum, fóstursonur þeirra Ar-
sæll er kvæntur og búsettur austur á
fjörðum. Eldri systir Ingu, ósk
Skarphéðinsdóttir býr á Blönduósi.
Hjá henni er skammt stórra högga á
milli, i fyrrasumar missti hún mann
sinn og verður nú að sjá á bak einka-
systur sinni. Þær systurnar voru báðar
ungar er þær urðu móðurlausar og
milli þeirra hefur ætið veriö nánara
samband en almennt gerist meðal
systra.
Ég hefði fegin viljað segja eitthvað,
sem gæti orðið Ósk minni til huggunar,
en ég er þess ekki megnug. Orð eru svo
fátækleg. Hvorki fögur orð né
fullvissan um endurfundi i öðru lifi,
geta bægt frá henni einsemd og
söknuði hérna megin grafar.
Ég kveð Ingu Skarphéðisdóttur með
virðingu og þökk, óska henni farar-
heilla og góðrar heimkomu til landsins
eilifa. Astvinum hennar öllum, sendi
ég minar innilegustu samúðarkveðjur.
Nanna Tómasdóttir.
íslendingaþættir
3