Íslendingaþættir Tímans - 28.09.1974, Qupperneq 5

kreppuára, er gengu yfir þjóðina.
Þeir, sem kreppuárin muna, undrast
ekki, þótt vonlaust væri fyrir efna-
snauðan og heilsulitinn ekkjumann að
ætla að hafa hjá sér og vinna fyrir ung-
um barnahópi. Neyddist þvi Konráð til
að vinna einn sins lið fyrstu árin eftir
andlát Ragnheiðar. Sjaldan mun hann
hafa kvartað, þrátt fyrir fátækt,
heilsuleysi og ógæfu þá, er örlögin
skópu honum fyrri hluta ævi hans.
Hann var enda hógvær og mjög góðum
gáfum gæddur. Konráð missti hvorki
kjarkinn né traust á lifið og þann sem
stjórnar þvi. Ævi Konráðs sýnir ef til
vill mun betur en við, hinar skamm-
sýnu manneskjur, gerum okkur grein
fyrir, að þolgæði i erfiðustu raunum
verður okkur endurgoldið af hinum
ósýnilega verndara allra manna.
Mesta gæfa Konráðs á lifsleiðinni
var, að árið 1939 giftist hann eftirlif-
andi konu sinni, Sigurbjörgu Sigur-
jónsdóttur frá Rútsstöðum i Svinadal
A-Hún. Þegar þau Konráð giftust, var
Sigurbjörg mjög ung að árum. Hún
reyndist honum afburðavel allt til
siðasta dags. Hún er mjög greind og
vel að sér bæði til munns og handa, en
það, sem mest er um vert, er göfug-
lyndi hennar.
Settust þau að i Reykjavik. Oft var
þröngt i búi, þar sem Konráð var
aldrei heilsusterkur og hafði aðeins
lág laun verkamannsins. En þau
hjónin unnu að öllu með samlyndi,
enda var hjónaband þeirra farsælt.
Gestrisnin var mikil og einkum tekið
vel á móti þeim, sem þurftu á
umhyggju að halda. Höfðu þau hjónin
slika einlægni til að bera, að hverjum
gesti,, sem þar bar að dyrum, fannst
hann vera kominn heim til sin, slikt
var viðmót þeirra beggja. Þar heima
er ekkert hégóma skraut hins efnis-
iega, en af þvi heimi er svipmót hins
sanna i islenzku þjóðlifi.
Börn þeirra Konráðs og Sigur-
bjargar eru vel upp alin og vandað fólk
eins og foreldrar þeirra. Þau
eignuðust fjóra syni: Gunnar Sigurð,
giftur Angesi Magnúsdóttur
þau, eru búsett á Hvamms-
tanga, öskar, rafvirkjameistari i
Reykjavik, Haukur útvarpsvirki i
Reykjavik og Kjartan 18 ára mennta-
skólanemi.
Nú er langri lifsgöngu Konráðs
lokiö, en viö, sem enn lifum, trúum,
þvi að honum mætum við aftur er við
einnig hverfum yfir á næsta tilveru-
stig.
Fjölskyldu hans vil ég votta mina
einlægustu samúð i sorginni og óska
þeim lifsstyrk og blessunar.
Húnvetningur.
SEXTUGUR
Stefán
Jasonarson
í Vorsabæ
Það mun nú vera um 20 ár siðan ég
af einhverri tilviljun rakst á i skrif-
stofu Kaupfélags Árnesinga óvenju
glaðlegan mann, sem þá þegar vakti
athygli mina. Það var eitthvað svo
frjálsmannlegt og heilbrigt við hann.
Ég þóttist sjá, að þar myndi enginn
„komplexamaður” á ferð, en af þeim
eigum við nú meira en nóg. Aðspurður
litlu siðar, upplýsti kaupfélagsstjór-
inn, Egill Thorarensen, mig um, að
„þetta væri nú hann Stefán okkar
Jasonarson i Vorsabæ — prýðis-
maður.”
Já, þetta var hann. Siðan liðu mörg
sambandslaus ár, unz starfsmálum
minum var svo komið, að ég varð að
fara að skyggnast um eftir góðum
mönnum til þess að skipa stjórnir
Klúbbanna ÖRUGGUR AKSTUR —
einkum formönnum. Fyrirframsam-
band hafði ég þó við fáa áður en til
kastanna kom á stofnfundi — vildi sjá
hverju fram yndi i frjálsri fundarsókn.
Samt dreymdi mig um suma menn
öðrum fremur — þvi viðast hvar
þekkti ég nokkuð til, og vist var Stefán
einn af þeim.
Það brást heldur ekki, Stefán var
einn þeirra mörgu, er mættu á stofn-
fundi Selfossklúbbsins, glaður og
gunnreifur að vanda, en sá klúbbur
varð hinn 2. i röðinni, stofnaður 18.
nóv. 1965, og á þvi 10 ára afmæli næsta
haust. Stefán var einróma kosinn
fundarstjóri og auðvitað formaður
klúbbsins, þegar þar að kom, enda var
hann sá maðurinn, sem af hvað mest-
um áhuga og afdráttarleysi studdi
stofnun samtakanna þarna á fundin-
um.
Er ekki að orðlengja það, að allt frá
þessari stundu hefir Stefán Jasonar-
son verið helzti framámaður okkar
klúbbmanna I félagslegu tilliti. Þegar
á árinu 1966, þegar klúbbarnir voru
orðnir nokkuð margir, efndum við til
samstarfsnefndar þeirra, og var
Stefán strax kosinn formaður hennar.
Árið eftir var svo formlega gengið frá
stofnun Landssamtaka Klúbbanna
ÖRUGGUR AKSTUR — 22. nóv. — og
var hann einnig þá kosinn formaður
heildarsamtakanna, og æ siðan. Svo
sammála hafa menn verið um Stefán I
þessa mestu trúnaðar- og virðingar-
stöðu samtaka okkar.
Þetta, sem þegar er sagt, gefur
raunar næga visbendingu um, hvernig
frammistaða Stefáns á vegum klúbb-
anna hefir verið metin. Fölskvalaus
áhugi hans og ósérhlifni eru einstæð,
viljinn til þess að stuðla að framgangi
sérhvers góðs málefnis frábær. Stefán
er jafnan reiðubúinn til þess að veita
hverju framfara- og þroskamáli
brautargengi. Og ég sagði einhvern
tima opinberlega á fundi, að menn
sem Stefán Jasonarson væru sann-
kallaðir „salt jarðar” i bibliulegri
merkingu. Þetta hefir mér jafnan
fundizt svo réttmætt, að ég gat ekki
stillt mig um að endurtaka það
frammi fyrir formönnum og fram-
kvæmdastjórum umferðaröryggis-
mála Norðurlanda, þegar ég fyrir fá-
um dögum i hádegisverðarboði LKL
ÖRUGGUR AKSTUR kynnti formann
okkar fyrir þessum virðulegu gestum.
Og ég sá ekki betur en þeir litu hann
hýrum aðdáunaraugum!
Ég hefi margs að minnast frá sam-
neyti minu við Stefán Jasonarson sið-
asta áratuginn. Efst er mér i huga
islendingaþættir
5