Íslendingaþættir Tímans - 28.09.1974, Blaðsíða 6

samvinna okkar á fjölmörgum opnum
klúbbfundum viðsvegar um landið, og
ferðalögin i sambandi við þá. Þar hefir
oft verið glatt á hjalla i annars allri al-
vörunni. Fundarmaður og fyrirlesari
er Stefán ágætur, vel máli farinn, ein-
lægur og persónulega nærtækur i mál-
flutningi —húmoristi hinn bezti. Hann
hittir þvi gjarna i mark og snertir góð-
ar sálir — ekki sizt kvenna — og segi
ég þetta a.m.k. nú án allrar afbrýði-
semi! Þetta tekst Stefáni vegna þess,
að honum er gefið að gefa jafnan nokk-
uð af sjálfum sér i einlægni og auð-
mýkt vegna þjónustu við góðan mál-
stað. Kaldhömrunarmönnum tekst
þetta aldrei, hversu fræðilegir, bók-
lærðir og vandvirkir sem þeir annars
eru.
Ferðafélaga getur vart skemmti-
legri né betri en Stefán. Ég minnist
varla þægilegri samferðamanns, svo
vel liður manni i návist hans. Verst
þykir mér, letiblóðinu, að mega ekki
sofa út i friði eftir droll langt fram á
nótt, ef við erum svo óheppnir að lenda
saman á herbergi — hvað við báðir
forðumst af fremsta megni! — þvi þá
er hann jafnan vaknaður fyrir allar
aldir, að eðiislægum bændasið, og far-
inn að skrjáfa i blöðum og skrifa ræðu-
parta, blaðagreinar, viðtöl, fréttir,
jafnvel skáldskap, og guð veit hvað —
allt þetta, sem ég læt lönd og leið og
kýs að dorma i friði!
En þótt samkomulag okkar Stefáns
og samstarf i heild sé með afbrigðum
gott, skyidi samt enginn halda, að við
séum óaðskiljanlegir jábræður á allan
veg, jafnvel ekki alltaf varðandi sam-
eiginlegt áhugamál okkar. Vist hefir
stundum sletzt upp á vinskapinn, jafn-
vel opinberlega, og við látið hvorn
annan ,,hafa það”. Oftast hefir þó ver-
ið um að ræða „innanrikismál” okkar
tveggja, sem fleiri sögum fer ekki af.
Og ég hefi átt það til að segja, að það
eina, sem væri að Stefáni, sé það, að
hann væri of góður fyrir heiminn!
Þótt mér eðlilega hafi orðið tiðrætt
um þann hugsjóna- og starfsþátt
Stefáns Jasonarsonar, sem ég þekki
bezt til, þýðir það engan veginn, að
vfðar hafi hann ekki komið viö sögu.
Þvert á móti hefi ég við lauslega at-
hugun komizt að raun um, að mér
nægja ekki fingur beggja handa til
þess að telja upp öll þau ábyrgðar- og
trúnaðarstörf, sem Stefáni hafa verið
falin, flest árum og áratugum saman.
Á æskuárunum var Stefán mjög
virkur félagi og forystumaður bæði i
iþróttahreyfingunni og ungmenna-
félagsskapnum I sveit sinni og sýslu.
Hann var m.a. formaöur landsmóts-
nefndar UMFl á Laugarvatni 1965,
sem þótti takast mjög vel. Oft var
hann llka harðskeyttur keppnismaður
i iþróttum og getur i þvi efni sagt með
sanni: „Það var, ég hafði háriö” 1 full
10 ár ritstýrði hann „Skarphéðins slö-
unni” I blaðinu „Suðurlandi”.
Hreppstjóri Gaulverjarbæjarhrepps
hefur Stefán verið I 11 ár — i stjórn
Búnaðarsambands Suðurlands i 15 ár,
þar af formaður allmörg siðustu árin
— fréttaritari útvarpsins i 16 ár, ein-
hver sá ötulasti — formaður kirkju-
kórs Gaulverjabæjarkirkju i 19 ár,
o.s.frv. Fjölda greina og viðtala hefir
„Stjas” skrifað, einkum I blaðið
„Þjóðólf” á Selfossi hin siðari árin,
raunar sem allt að þvi „blaðamaður”,
enda prýðilega ritfær. Pólitísk umsvif
Stefáns leiði ég hjá mér! En þannig
hefur hann viða komið við sögu.
Ekki er Stefán Jasonarson lang-
skólagenginn maður, svo sem margir,
ef ekki flestir virkustu og notadrýgstu
félagsmálamanna þjóöarinnar. Námi
lauk hann þó frá Iþróttaskóla Sigurðar
Greipssonar i Haukadal 1938 og
Héraðsskólanum á Laugarvatni árið
eftir. Að öðru leyti hefur maðurinn
numið i skóla lifsins og tekiö próf það-
an „með láði”.
Fæddur er Stefán Jasonarson i
Vorsabæ 19. sept. 1914, og voru for-
eldrar hans þau hjónin Helga tvars-
dóttir og Jason Steinþórsson bóndi
þar. Þvi miður þekki ég ekkert til ætt-
anna, nema hvað móðirin var alsystir
hins viðkunna og sérstæða athafna-
manns og listunnanda Markúsar
Ivarssonar, sem m.a. stofnaði vél-
smiðjuna Héðin.
Hinn 29. mai 1943 kvæntist Stefán
hinni ágætustu konu, Guðfinnu Guð-
mundsdóttur frá Túni. Hún hefir verið
honum Ijúfur og samhentur lifsföru-
nautur og umborið aðdáanlega mig og
aðra skemmdarvarga heimilisfriðar-
ins, sem sótt hafa þrátt að manni
hennar og „afvegaleitt” hann oftlega á
hennar kostnaö — meira að segja verið
þeim veitul sem vinum. Þeim hjónum
hefur orðið fimm myndarlegra barna
auðið. Þau eru þessi eftir aldursröð:
Helgi, bifreiðastjóri, Vorsabæ, kvænt-
ur Ólafiu Ingólfsdóttur — Kagnheiöur,
Iþróttakennari, gift Tómasi Búa
Böðvarssyni tæknifræðingi, Akureyri
— Kristln, handavinnukennari, gift
Ólafi Einarssyni búfræðingi, Vorsabæ
— Unnur, fóstra, gift Hákoni Sigur-
grímssyni frá Holti, fulltrúa hjá
Framleiðsluráði landbúnaðarins, þau
búa I Kópavogi — Sveinbjörg, nemandi
I Iðnskólanum I Reykjavik. Barnabörn
eru þegar orðin fjögur.
Fallegan blóma- og trjágarð hafa
þau Vorsabæjarhjón ræktað upp af
alúð og umhyggju heima hjá sér, enda
bæði áhugasöm um ræktunar- og land-
verndarmál. Og þótt Stefán hafi verið
svo önnum kafinn I félagsmálastörfum
sem hér hefir verið gefið til kynna,
hafa þau hjón þarfyrir ekki slegið
slöku við búskapinn, eða snuðað það
opinbera, heldur jafnan verið með
hæstu gjaldendum hreppsins, og
stundum hæst. Er þetta skemmtilegur
vottur gegn þeirri kenningu, að deyfð
og afskiptaleysi i samfélaginu sé ein-
hver trygging fyrir einbeitingu við
brauðstritið. Oftast mun þessu vera
þveröfugt farið, enda mætavel skiljan-
legt.
Að lokum vil ég færa vini minum
Stefáni Jasonarsyni alúðarþökk fyrir
einkar ánægjulegt samstarf siðasta
áratuginn. Ég vona og trúi, að það hafi
haft nokkra blessun I för með sér, þótt
sjálfsagt I vanmætti og veikleika sé
unnið. Ég þakka honum málefnaáhuga
og alvöru, en þessutan persónulega
allar hlátursrokurnar, sem við höfum
ýmist tekið saman I „dúett” hvor með
öörum einir sér, eða þá i áheyrn og við
undirtekt fundarmanna okkar viðs-
vegar um landið. Þar hefir okkur, ég
held báðum, verið ljúft að vera ýmist
gerendur eða þolendur, hvor á annars
kostnað, en áheyrendum til ókeypis
ánægju.
Með tilliti til lifsviðhorfs og starfs-
ferils Stefán Jasonarsonar, má hik-
laust fullyrða, að hann i anda og athöfn
hafi verið sannkallaður „aldamóta-
maður” i beztu merkingu orðsins,
enda þótt nokkuð siðborinn sé með til-
liti til fæðingarársins. Hann hefir,
finnst mér, „varið tima og kröftum
rétt” — réttar en flestir aðrir á þessari
harðskeyttu sjálfselskunnar öld — og
heilshugar viljað stuðla að þvi að „búa
sólskært sumar undir sérhvern hug og
gróðurblett”. Honum — þessum si-
unga vormanni — sé heill og heiður!
Baldvin Þ. Krlstjánsson.
Leiðrétting
1 minningargrein um Stigrúnu Helgu
Stigsdóttur Lilliendahl, sem birtist i
siðasta tölublaði Islendingaþátta,
slæddist inn sú villa, aö sagt var að
Stigrún hafi verið aöeins 11 ára gömul
er faöir hennar lézt, en á að vera
aðeins 11 daga, eins og reyndar má
ráða I siðar i greininni. Eru
viðkomandi beönir velviröingar á
þessum mistökum.
6
islendingaþættir