Íslendingaþættir Tímans - 12.10.1974, Side 4

Kristján Brynjar
Karlsson
F. 22.4. 1955
D. 10.6. 1974.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama,
en orðstlr
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
ÞRIÐJUDAGURINN 11. júni var senn
á enda, þegar okkur skólasystkinunum
barst sú válega freng, að einn af félög-
um okkar Kristján Karlsson á Háa-
barði 10, væri allur. Við vissum að
visu, að hann hafði veriö fluttur veikur
til Englands til aðgerðar, en okkur
datt ekki i hug, að það væri svona. Við
vonuöum aö hann kæmi heill heim
aftur. Hvenær vonar maður það ekki
um góðan félaga?
Við vissum ekki annað en Kristján
væri búinn að ná sér fullkomlega eftir
aðgerö, sem gerð var á honum 11 ára
gömlum, þvi að ekki var annað á hon-
um að sjá en hann væri stálhraustur.
Hann stundaði námið af kappi og var
kominn I fremstu röð, en veikindi á
barnsárum höfðu tafið talsvert fyrir
honum á námsbrautinni. Siðastliðinn
vetur var hann i II. bekk menntadeild-
ar I Flensborgarskóla, en veiktist
skyndilega rétt fyrir vorpróf. Legan
varð ekki löng, en erfið, þótt hún væri
borin af þreki og karlmennsku.
Kristján var skyldurækinn bæði við
nám sitt og annað. Hann var hæglátur
Ifasi, og á gagnfræðastigsárunum var
hann einn af forystumönnum okkar i
félagslifinu, tók þátt i öllu okkar
brambolti, var ætið sjálfum sér likur,
hógvær I skapi, broshýr, og ljúfur og
stundum ofurlitið kiminn á svipinn.
Hann var gæddur góðri dómgreind og
skapfestu og mátti ekki vamm sitt
vita. Við höfum heyrt kennara hans
segja — og erum þvi algeriega sam-
dóma — að i Kristjáni byggi mikið og
gott mannsefni.
Við kveðjum þennan ágæta félaga
okkar með söknuði og þakklæti. For-
eldrum hans, Karli Brynjólfssyni og
Kristinu Helgu Kristjánsdóttur, og
4
öðrum vandamönnum hans sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Gagnfræðingar úr Flensborgarskóla
1972.
T
ÞANN 10. júni siðast liðinn lézt
Kristján Brynjar Karlsson eftir erfiða
sjúkdómslegu, aðeins 19 ára að aldri á
Bromptonsjúkrahúsinu i London.
Þaö er erfitt að trúa þvi, að kveðju-
stundin skuli vera runnin upp — sárt
að sjá á bak svo ungum dreng, sem lif-
að hafði svo stutt, var svo fullur lifs-
löngunar og átti eftir að sjá og reyna
svo margt.
Kristján var sonur hjónanna
Kristinar Kristjánsdóttur og Karls
Brynjólfssonar, fæddur 22.4. 1955 i
Hafnarfirði. Snemma var ljóst, að
Kristján þjáðist af erfiöum sjúkdómi,
sem smám saman dró úr lifsþreki
hans. Ellefu ára að aldri fór Kristján
út til Bandarikjanna ásamt móður
sinni og frænku að leita sér lækningar.
Lækningin tókst, að þvi er þá var talið,
en allar götur siðan mun Kristján hafa
lifaði skugga gruns um, að sjúkdómur
þessi hafi ekki skilið við hann að fullu.
Ef til vill var þessi grunur að ein-
hverju leyti orsök hins óvenjumikla
næmleika Kristjáns fyrir lifinu og
þess, hversu vel hann naut þess að
vera til.
Kristján var mjög elskur að dýrum
og yfirleitt öllu, sem lifsanda dró.
Hann mátti ekkert aumt sjá, og hjálp-
semi hans og einlægri vináttu verður
aldrei hægt að gleyma.
Kristján barðist hart við að hrekja
burt þennan skugga fyrrnefnds sjúk-
dóms, sem yfir honum grúfði. Hann
stundaði likamsrækt eftir þvi, sem
þrekið leyfði og ástundaði fullkomna
reglusemi i hvivetna. 17 ára að aldri
fór hann i menntadeild Flensborgar-
skóla og hugði á nám I rafmagnsverk-
fræöi.
Vegna þeirra lifsvenja, sem
Kristján hafði tileinkað sér, ásamt
óþrjótandi eljusemi og dugnaði hlaut
honum að sækjast námið vel. Skólalif-
ið og félagar hans i skólanum voru
mikill og ánægjulegur þáttur i lifi
hans.
1 fyrrihluta marz sl. kom svo að þvi,
að hinn gamli grunur varð að veru-
leika. Fyrst lá Kristján á Land-
spitalanum I u.þ.b. tvo mánuði og var
siðan fluttur á Bromptonsjúkrahúsið I
London. Sjúkdómslegan var erfið —
hver aðgerðin rak aðra og ýmist
glæddist vonin eða dofnaði. Hugrekki
Kristjáns og æðruleysi i sjúkdómslegu
hans var ótrúlegt og reyndi hann sjálf-
ur eftir rhætti að hughreysta sina nán-
ustu og herða þá upp. A þessu timabili
batzt Kristján innilegum vináttubönd-
um við sumt af þvi fólki, sem annaðist
hann á fyrrgreindum sjúkrahúsum.
Umhyggjusemi þessa fólks i garð
Kristjáns og fórnfýsi þess verður
aldrei gleymt. Var þetta fólk orðið
mjög veigamikill þáttur i vitund
Kristjáns og þótti honum vænna um
það en orð fá lýst. Færi ég þvi hér með
innilegustu þakkirfyrir hönd og að ósk
Kristjáns.
Við, fjölskylda Kristjáns og aðrir
vinir, þökkum honum hinar ógleyman-
legu samverustundir nú, þegar hin
sára kveðjustund er runnin upp.
Minning hans mun aldrei mást úr
hugum okkar. Megi þeir, sem nú
kveðja þennan góða dreng, öðlast
styrk i sorg sinni.
Ólafur Halldórsson.
t
KRISTJÁN Brynjar Karlsson varð aö-
eins 19 ára gamall. Hann átti allt sitt
dagsverk óunnið, hann var enn i skóla
og að búa sig undir að vinna það.
Enginn veit, hvert það dagsverk hefði
orðiö eða á hvaða sviði, hefði honum
auönazt lengri lifsdagar. En þvi hefði
áreiðanlega verið skilað af trú-
mennsku, þrautseigju og hógværð eins
og undirbúningsstarfinu, sem tók svo
bráðan enda i miðjum kliðum.
Kristján var nemandi i menntadeild
Flensborgarskóla. Hann var ekki
íslendingaþættir