Íslendingaþættir Tímans - 12.10.1974, Side 7

Þorbjörg S. S.L. Björnsdóttir
f. 18/12 ’02
D. 19/9 '74.
„Ó, heyr&u mig litla, ljúfa fljóö”,
svo löngum eg viö þig söng,
er viö vorum ung og æskurjóö
og áttum svo töfrandi draumasjóö
og móðurbænir og blessunaróö
og margskonar fagnaðarföng.
Sem viö okkur börnunum brostu þá
hin blíðustu vildiskjör,
svo svifum viö gleðinnar gull-
skýjum á
er gátum viö fullnægt æskunnar þrá,
úr móðurörmum og fyrirbæn frá
var lagt upp i langþreyða för.
En móöurbænin varö blessandi lind
oss, börnunum niu.hlif,
sem dugði er gullskýin gliönuöu’ I
vind,
Þórarinn Lýðsson
Framhald af bls 8.
Þórarinn heitinn var með afbrigöum
iöinn og duglegur maöur enda bera
verk hans þess glögg merki, t.d. húsiö,
sundlaugin og garöurinn, sem gæti tal-
izt hreint listaverk, allt unniö meö fá-
brotnum verkfærum og þar hefir notið
sin til fulls smekkvisi hjónanna og
framtak.
Þessi fábrotnu minningarorð veröa
ekki mörg, enda held ég, að það sé
fremur i samræmi viö lifsskoðun okk-
ar látna vinar að segja sem minnst.
Sjálfur var hann hógvær og kurteis i
umgengni og vildi allra vanda leysa. í
vinahópi var hann ljúfur og kátur og
naut þess innilega, er vinir og frændur
komu á heimili þeirra hjóna.
Þórarinn var viölesinn og óvenju-
minnugur og fró&ur um ólikustu mál-
efni. Siðustu árin las hann af kappi
ættfræöi og færöi mikinn fróöleik I let-
ur á þvi sviöi.
Otför Þórarins fór fram frá Lága-
fellskirkju þ. 20. f.m. og er skarö fyrir
skyldi viö fráfall þessa mæta manns.
Ég sendi fjölskyldunni samúðarkveöj-
ur, en huggun I sorg er hin bjarta
minning. Viö þökkum öll fyrir ljúfar
samverustundir.
Kveðja úr Hlíðartúni.
t
islendingaþættir
„Það er þunn fjöl á milli lifs og
dauða”. Þaö sannmæli varð aö veru-
leika enn einu sinni, þegar Þórarinn
Lýösson hvarf af þessum heimi yfir
móðuna miklu.
Trúr sinu hlutverki I hversdags önn,
trú og traustur i heimili og sveit, trúr I
öllu fasi og framgöngu gekk hann aö
hverju starfi með alúö og kostgæfni,
hagvirkur og listfengur, snyrtimenni i
öllu atferli og fyrirmynd umhverfis
sins i umgengnismenningu, og enn
einu sinni var hann aö fegra garöinn
sinn þegar kalliö kom. örendur hneig
hann I garðinum milli trjáa, runna og
blóma, rétt við bæjarvegg þess likans
af bænum i Laxárdal, þar sem hann
sleit barnsskónum, en líkan þaö i
smækkaöri mynd var hann nýbúinn a&
fullgera.
Þórarinn Lýðsson var einn af frum-
byggjum Hliöartúnshverfis i Mosfells-
sveit og alla stund sfðan fyrirmynd
okkar i öllu dagfari og umgengnis-
menningu. Jafn i þvi smæsta sem hinu
stærsta var allt fágaö frá hans hálfu og
ótrauöur rétti hann hjálpandi hönd
þegar vanda bar aö og unnt sýndist aö
fegra og efla þaö, er aflaga var farið
eöa vildi hallast i granna garöi.
Hversdagsönn kallaöi jafnan og
langir starfsdagar voru einatt hlut-
skipti Þórarins, þvi aö sjálfur skóp
hann allt, húsiö og heimilismuni I hvi-
vetna og bækur sinar batt hann, allt
i gleði og harmi sú dýðarmynd,
er laöar úr dal upp á töfratind
og sæmir með sigri vort lif.
Já, blið eins og mildasta móður-
raust
er mannsandans lifandi þrá,
sem útþrá, þá viö erum ung og hraust,
en eftir að jarövistar nálgast haust
fyliir hún hjartaö með huggun og
traust
og heimþrá sem eiliföin á.
Viö, systki n og börn þin, sem kveðja
þig kært,
viö kviöum ei, lausn þin var sæl,
I ljósanna heimkynni hefir þig fært
sá heilsubrestur, sem mest fékk
þig sært,
þá öruggu guöstrú viö öll höfum lært,
þar verður þér vistin indæl.
Kristin M. J. Björnson.
með þvi listfengi, sem auðkenndi verk
hans.
Sambúö Þórarins viö umhverfiö var
i öllu jafn fáguö og verk handa hans og
engan vitum vér þann sem átti annaö
en hlýhug og vinarþel frá hans hálfu.
Hluttekning þeirra hjóna, Sigriöar
Tómasdóttur og Þórarins Lýössonar,
var ævinlega boðin og búin hvar sem
hugir þeirra og hendur náðu til a& létta
og milda, þar sem hregg og andúö til-
verunnar knúöu á dyr fólks. Þar átti
Þórarinn sinn hlut aö og hann viljum
viö þakka og meta aö veröleikum og
viö skynjum vel hvers þar er að sakna
þegar hann nú er horfinn. Þakklæti
okkar skal þvi tjáö aö leiöarlokum og
minningin um ágætan granna mun lifa
meöal okkar svo lengi sem verkin tala
og vitna um geröir göfugrar sálar og
hagra handa. Sú hjartans þökk er flutt
viö hinstu kveðju, og samúö okkar er
hérmeö tjáö Sigriöi Þ. Tómasdóttur,
er viö hliö hans stóö sem hollvætti og
heilladis I bliöu og striöu á vettvangi
lifs og starfs.
Nágrannar.
7