Íslendingaþættir Tímans - 14.12.1974, Blaðsíða 2

Haraldur Sæmundsson
Kletti
F. 22.7 1929 D. 9.11 1974.
Á snöggu augabragði
afskorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
lif mannlegt endar skjótt.
Þessi orð úr hinum mikla sálmi sira
Hallgrims komu mér fyrst i hug er ég
heyrði um hið sviplega fráfalla
Haralds heitins á Kletti I Gufudals-
sveit.
Hann var einn þeirra manna, sem
virðast útvaldir til að njóta gæfunnar i
rikum mæli.
Hann bjó á föðurleifð sinni, sem
honum var mjög kær. Er það erfið
jörð og afskekkt þar sem hún er á
byggðarenda. Að visu er hún við
þjóðveg en hann er lokaður þriðjung
ársins og oft lengur. Eigi að siður tókst
honum að byggja hana upp, rækta það
sem ræktanlegt er og reka þar stórt og
arðsamt bú. Efnin sköpuðust i höndum
hans. Eigi var hann þó einn um þá
sköpun. Hann naut þeirrar gæfu að
verkmaður, töluglöggur og skjótur að
komast að kjarna þeirra mála, sem
hann fékkst við. Hann var glöggur á
fjármál og viðskipti og rekstur allan .
Vegna áfalla þeirra, sem atvinnu-
rekstur hans varð fyrir á fyrri árum,
lagði hann ekki út i verulegan sjálf-
stæðan atvinnurekstur á siðari hluta
ævinnar. Hinsvegar var hann á vissu
timabili ráðunautur annarra með
góðum árangri.
Jón var stórvel að sér um allt, sem
snerti bókmenntir og sögu lands og
þjóðar. Hann hafði mikið yndi af
ljóðum. Sjálfur var hann afbragðs
hagyrðingur en fór mjög dult með
skáldskap sinn og hélt honum litt á
loft.
Jón Arinbjörnsson var dugnaðar- og
atorkumaður og hann var karlmenni.
Ekkert var honum fjær skapi en að
gefast upp, þótt á bjátaði, enda stóð
hann uppi sem sigurvegari i lifs-
baráttunniþótthann tapaði einstökum
orustum. Hann var einstakur reglu-
maöur, mjög áreiðanlegur og ætlaðist
til þess sama af öðrum. Hann var
mikill vinur vina sinna og skjótur til
aöstoðar og hjálpar ef á þurfti að
halda. Einkum var áberandi góðvild
hansoghjálpsemigagnvart þeim, sem
2
eiga Jóhönnu Dóru Jóhannesdóttur,
sem að sinu leyti lagði fullan skerf til
farsældar búsins. Sú var og gifta
þeirra, að eiga vel gefin börn og jafn-
framt einstaklega vel gerð. Þau nutu
voru minni máttar. Hann var hrein-
skilinn og ákveðinn i skoðunum, hvort
sem var um menn eða málefni.
Á háskólaárum minum bjó ég tvo
vetur á heimili þeirra hjóna Jóns og
Hrefnu. Við Sigurgeir sonur þeirra
vorum samstúdentar og lásum báðir
lögfræði. A þessum árum batzt ég
vináttuböndum við Jón Arinbjörnsson
og f jölskyldu hans. Þessi vinátta hefur
haldist siðan. Þessara tima er mér
ljúft að minnast og þó að fundum
okkar Jóns fækkaði með árunum var
handtak hans alltaf jafn traust og inni-
legt, þegar við hittumst og brosið jafn
hlýlegt. Slika menn er gott að hitta og
maður gengur léttari i lund af þeirra
fundi. Um hann á ég eingöngu góðar
minningar.
Ekkert lif er án dauða. Þvi er ekkert
eðlilegra en það, er aldurhniginn
maður gengur til hinztu hvildar eftir
annasaman ævidag. Samt hlýtur það
að vekja harm og söknuð hjá ástvinum
hins látna. Sjálfur er hann horfinn, en i
hugum þeírra lifa hinar góðu minn-
ingar um hann.
Ég votta börnum Jóns Arinbjörns-
sonr, fjölskyldum þeirra og öðrum
aðstandendum einlæga samúð okkar
hjónannna. Björn Sveinbjörnsson
rikrar hamingju i hjúskap sinum.
Heimilið einkenndist af einingu og
samstillingu eldri og yngri. það var
sem þar rikti einn hugur og ein sál.
Þar var gott að vera.
Haraldur heitinn virtist jafnvel
fallinn til að hafa forystu og vera
félagsmaður. Hann var bæði glaðsinna
og hugdjarfur. óragur að takast á við
vandamál hvort sem þau snertu
heimilishagi eða félagslifið útávið.
Hann var sem hlaðinn orku bæði
likamlegri og andlegri, og orku þess-
ari var stýrt af heilbrigðu og vel-
viljuðu hugarfari, skyldum og vanda-
lausum til heilla.
Á siðastliðnu sumri missti Haraldur
föður sinn háaldraðan. Þá gerði hann
sér ferð til min til að ræða viss atriði
varðandi útförina, sem hann vildi
vanda hið besta til. 1 þvi samtali
kynntist ég innra manni hans og jók
sú kynning á virðingu mina fyrir
honum.
Nú er honum burtu keppt aöeins 45
ára gömlum, frá eiginkonu, sex
börnum og aldraðri móður. Varla gátu
þau meira misst.
Hin fámenna sveit missir ekki
aðeins hreppstjóra sinn heldur einnig
einn sinna fremstu manna. Er sá
missir þvi meiri, sem mannfjöldinn er
minni.
Megi minningin um hin hamingju-
sömu ár verða ekkju hans uppörvun
og styrkur i starfi komandi ára. Börn-
um þeirra bið ég þess, að fö'ðurarfur
sá, sem rennur i æðum þeirra, megi
varðveitast óspilltur og ávaxtast i ævi-
starfi þeirra, þeim til blessunar og
samtið þeirra til heilla.
Engar hugsanir veit ég hollari þegar
reiðarslag dynur yfir en Hallgrims
Péturssonar þegar hann stóð yfir
brunarústum heimilis sins. Þá sagði
hann:
Guð er minn guð þó
geysi nauð
og gangi þannin yfir,
syrgja skal spart, þó
misstaég margt
máttugur Herran lifir.
Af hjarta nú og hreinni trú
til hans skal ég mér venda.
Nafn Drottins sætt fær
bölið bætt,
blessað sé það án enda.
Guð blessi minningu hins látna og
framtið ástvina hans.
Sigurður Pálsson
islendingaþættir