Íslendingaþættir Tímans - 14.12.1974, Blaðsíða 7

Þórður Bjarnason
prentari
Þann 6. nóvember andaðist að
heimili sínu Þórður Bjarnason
prentari. Það var hægt yfir andláti
hans eins og yfir öllu lífi hans, sem
einkenndist af dagfarsprúðri
hæversku og var hann ávallt léttur i
skapi. Þórður var fæddur 5. júli 1886 að
Skógtjörn á Alftanesi, sonur Bjarna
Þórðarsonar bónda þar og konu hans
Guðbjargar Sigurðardóttur.
Þórður hóf prentnám á Bessastöðum
1902. 1911 fór Þórður til Winnipeg og
hóf störf við prentverk hjá Ólafi
Þorgeirssyni og vann hjá honum þar
til fyrri heimsstyrjöldin hófst, þá fór
hann til fiskveiða á Winnipegvatni og
var þar i 1 ár. Þaðan fór hann til
Wynyard og vann við prentverk hjá
Boga Bjarnasyni i um það bil 3
mánuði en þá var honum boöin vinna
sem vélsetjari hjá Lögbergi. Þar vann
hann til 1919 að hann hélt heim aftur.
Eftir heimkomuna vann hann sem
vélsetjari hjá ísafoldarprentsmiöju og
siðar i Herbertsprenti.
Þórður tók mikinn þátt i félagstarf-
semi og var m.a. gjaldkeri H.l.P. og
ritari sjúkrasamlags þeirra.
Arið 1935 kvæntist Þórður Sigriði
Einarsdóttur Magnússonar bónda á
Bjarnastöðum á Alftanesi. Sigriður
hans fékk mjög á þau Hilbert og Astu
og alla aðstandendur hans, en æðru-
teysi Hilberts hjálpaði ekki einungis
honum yfir erfiða tima heldur hinum
lika.
Fyrstu kynni min af Hilberti voru
árið 1938, er ég sem fimm ára drengur
dvaldi sumarlangt með fjölskyldu
minni i Viðey. Ég minnist hans, sem
mannsins, sem talaöi við mig og sagði
mér sögur af sjónum, sögur, sem örv-
uðu imyndunarafl ungs drengs. Það
stafaði einhver undarlegur töfraljómi
af Hilbert i minum augum þarna
fyrsta sumarið I Viöey, enda ber far-
maðurinn merki hins ókunna frá fjar-
lægum löndum. Þessi ljómi, sem mér
fannst stafa af Hilbert hefur ekki
bliknað i timans rás, hann hefur aðeins
breytzt. Töfrablærinn hvarf smám
saman eftir þvi, sem ég kynntist hon-
um betur, en i staðinn kom i ljós hlé-
dægur en hlýr góðviljaöur drengskap
armaöur, sem tranaði sér ekki fram
fyrir aðra, en var þvi traustari, ef á
islendingaþættir
var þá ekkja með 5 börn. Betri stjúp-
föður held ég að hafi verið
vandfundinn.
Eina dóttur eignuðust þau hjónin,
Kristbjörgu hjúkrunarkonu sem gift er
Birni Ómari Jónssyni bifvélavirkja,
eiga þau 4 börn.
Er Þórður hætti starfi i iðn sinni
vann hann i nokkur ár hjá herstöðinni i
Keflavik og siðan i 5 ár sem lager-
maður hjá Einari stjúpsyni sínum, i
þurfti að halda. Aldrei heyrði ég Hil-
bert hallmæla nokkrum manni heldur
fann ég fremur að hann samgleddist
öðrum, sem farnaðist vel i lifinu.
Heimili þeirra Astu og Hilberts hef-
ur alltaf staðið mér opið, hvenær sem
er, jafnt að nóttu sem degi. Þar liður
öllum vel, þvi gestum er fagnað af
hlýju og heilum huga. Mér eru ómet-
anlegar þær stundir, sem ég hef dvalið
á heimili þeirra, ekki hvað sizt fyrir þá
tilfinningu að finna sig velkominn.
Mér er ljúft að votta þér, kæri vinur,
minar beztu þakkir fyrir vináttu þina,
gestrisni og bróðurhug, sem þú hefur
ávallt sýnt mér i þau þrjátiu og fimm
ár, sem við höfum þekkzt.
Kona min og ég sendum öllum að-
standendum Hilberts okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur á þessari stundu
sorgar, en rétt er að minnast þess, að i
sorginni huggar bezt minningin um
góðan dreng.
ólafur H. Óskarsson
þvi starfi sem ööru var sama
samviskusemin. Þórður hafði mikla
ánægju af veiðum og renna með stöng i
vatn eða á og ef enginn hafði tima fór
hann gjarnan einn.
Annaö tómstundagaman hans var aö
spila og tóku þau hjónin mikinn þátt i
félagsstarfsemi eldri borgara og
vlðar.
Heilsa Þórðar fór versnandi siðast-
liðið ár en ekki vildi hann láta hjálpa
sér, en fór út að ganga meðan fæturnir
báru hann. Hér verður Þórður
kvaddur af eiginkonu, dóttur og fjöl-
skyldunum með innilegasta þakklæti
fyrir samveruna.
Blessuð sé minning hans.
Guðbjörg Jónsdóttir.
O Sigurlaug
jöröinni, vann hún honum, og einnig
eftir að hann kvæntist á meðan kraft-
ar hennar leyfðu. Hún var á heimili
þeirra hjóna eftir að hún missti sjón-
ina. Hún gat lengst af hlustað á út-
varpiö og hafði gaman af að tala við
kunningjana, þegar þeir komu til
hennar i heimsókn. Nokkrum sinnum
skrapp hún til Reykjavikur, eftir að
hún hætti búsýslunni, til að heimsækja
Jakob son sinn og Gréte tengdadóttur
sina, og dvaldist hún þá hjá þeim um
takmarkaðan tima i senn, og heimsótti
frændur og vini um leiö. Fjall vildi hún
ekki yfirgefa fyrr en yfir lyki, enda fór
það svo, að ekki þurfti hún lengi aö
biða eftir þvi, sem verða vildi.
t sjúkrahúsinu á Sauöárkróki dvald-
ist hún eitt og hálft ár, og þaöan fór
hún sina siöustu ferð að Víöimýrar-
kirkju i miðjum októbermánuöi siðast-
liðnum. Og þaðan var útför hennar
gerð þann 26. okt. Þá var nýfallinn
snjór yfir allar sveitir Skagafjarðar,
og yndislegt vetrarveður og glamp-
andi sólskin, og þangað komu sveit-
ungar hennar, frændur og vinir, úr
ýmsum áttum til að fylgja henni hinzta
spölinn. Félagar úr karlakórnum
Heimi sýndu henni þá viröingu að
kveðja hana með fögrum söng i slðasta
sinn.
Vertu sæl, frænka min, hafðu þökk
fyrir allt.
Blessuð sé minning þin.
Anna G. Bjarnadóttir
7