Íslendingaþættir Tímans - 10.05.1975, Side 9

trjáa og skapa sér gjarnan taekifæri til
að komast i nánari snertingu við hana.
Þannig fór um Sunnu og Jón Atla og
þau keyptu sér land í Grimsnesi sem
þau ætluðu til sumardvalar og útivist-
ar.
Þarna reistu þau sér sumarbústað
og kölluðu Alftarhól. Segja má að Jón
Atli hafi bæði teiknað og byggt húsið
sjálfur, og þau hjónin voru mjög sam-
hent um gróðursetningu og ræktun,
þannig að á nokkrum árum tókst þeim
að gera þarna sannkallaða sumar-
paradís, sem vinir og ættingjar voru
ósparir að notfæra sér, enda móttökur
ávallt frábærar hvenær sem gest bar
að garði.
Jón Alti sætti sig aldrei við annað en
fullkomin þægindi og vélvæðingu yrði
þvi við komið, enda sá þess stað i
Álftarhóli. Þar kom hann raflýsingu
úti og inni frá eigin rafstöð og sama
gegndi um önnur þægindi.
Eins og fyrr sagði undi Jón Alti hag
sinum vel i Smiðjunni og hefði senni-
lega orðið þar kyrr ef ekki hefðu komið
til all alvarleg veikindi á árunum 1966
til 1967. Eftir það ákvað hann að leita
annarrar vinnu sem ekki útheimti jafn
mikla likamlega áreynslu. Þá var
Borgarspitalinn i Fossvogi að taka til
starfa og þar vantaði umsjónarmenn
með húsi og vélabúnaði. Jón Atli sótti
um þetta starf og var ráðinn til þess
vorið 1967.
Sem fyrsti umsjónarmaður spitala,
sem var að taka til starfa, fékk Jón
Atli þarna ærið verkefni og eins og áð-
ur þegar á hann reyndi sýndi hann
glöggt hina óvenjulegu hæfileika til
skipulagsvinnu og tæknistarfa. Um-
sjónarmannsstarfið reyndist fjöl-
breytt og margslungið og krafðist ein-
mitt þeirrar útsjónarsemi, verk-
kunnáttu og handlagni sem Jóni Atla
var gefin f svo rikum mæli.
Þeim sem til þekkja vita hve tækni-
búnaður nýtizkusjúkrahúss er marg-
víslegur allt frá gufukatli og vararaf-
stöð til svæfingavéla og sjálfritandi
eftirlitsvéla. Ég fullyrði að meðan Jón
Atli var umsjónarmaður Borgar-
spitala var þar ekkert tæki eða vél,
sem hann þekkti ekki i smáatriðum og
gat gert við og stillt, eða sagt nákvæm-
lega fyrir um hvernig með ætti að
fara.
Jón Atli hafði mikinn metnað fyrir
Borgarspitalann, vildi gera sitt til að
hann væri fyrsta flokks og gæfi góða
þjónustu, eða eins og hann orðaði það
tæpitungulaust — „væri alvöru-
spftali”.
I þessu fólst engin eigingirni frá
hans hendi, heldur sá meðfæddi góð-
vilji sem Jón Atli átti i svo rikum mæli,
þvi hann vildi allra vanda leysa og
vænti aldrei endurgjalds. En hann
íslendingaþættir
gerði einnig svipaðar kröfur til ann-
arra og þótti lltið til þeirra koma sem
aðeins gerðu kröfur en lögðu ekkert
fram sjálfir.
Enginn er ómissandi, en mig grunar
að enn llði langur timi þar til Borgar-
spltalinn fær umsjónarmann sem fyll-
ir skarð Jóns Atla.
Enn voru það veikindi, sem ollu þvi
að Jón Atli skipti um starf.
Fyrir réttum tveim árum var fyrst
vitað um þann sjúkdóm er siðar dró
þann til dauða. Hann vildi ekki vera
hálfur i neinu starfi og þegar honum
fannst hann ekki geta leyst umsjónar-
mannsstarfið af hendi eins og hann
vildi, gerði hann þveröfugt við það
sem flestir heföu gert I hans sporum.
Hann sagði starfinu lausu og hóf sjálf-
stæðan atvinnurekstur.
Sumrið 1973 keyptu þau hjónin
Lakkrisgerðina Krumma og hafa rek-
ið hana siðan. Að þessu starfi unnu
Sunna og Jón Atli saman, hann sá um
framleiðsluna og tæknimálin og hún
um sölu og bókhald. Byrjunarerfið-
leikarnir voru miklir bæði fjárhags-
legir og tæknilegir, en saman tókst
þeim að yfirstiga þá, þannig að á
huglæknir
„Dáinn, horfinn! — Harmafregn!
Hvilikt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifir,
það er huggun harmi gegn.”
Svo kvað Jónas Hallgrfmsson, er
hann frétti lát sr. Tómasar Sæmunds-
sonar. En mér komu þessi vfsuorð i
hug, er mér barst fregn um lát Ólafs
Tryggvasonar, huglæknis, en hann lézt
á sjúkrahúsi Akureyrar hinn 27.
febrúar siðastliðinn.
Ég geri ráð fyrir þvi, að fyrir fleir-
um hafi farið sem mér við þá fregn, að
þá hafi sett hljóða er hún barst þeim,
og mun sá dráttur, sem orðið hefur á
því,að fleiri en orðið er hafi minnzt
hans á prenti,stafa af þvi, að þeim sé
tregt tungu að hræra eins og Agli
Skallagrimssyni forðum daga undir
svipuðum kringumstæðum. En svo
mikið tel ég mig vita um hjálparstarf
Ólafs þeim til handa,er við marg-
háttaða erfiðleika og sjúkdóma áttu
að striða, bæði á andlegu og likamlegu
síðastliðnu ári var framleiðslan komin
i það horf að vel hefði gengið, ef áfram
hefði verið haldið.
Segja má að siðastliðin 2 ár hafi Jón
Atli ekki gengið heill til skógar og
raunar augljóslega hrakað jafnt og
þétt þegar á leið. En hann kvartaði
aldrei og gaf sig ekki fyrr en i siöustu
lög. Siðustu 3 mán. var Jón Atli rúm-
fastur að mestu, þennan tíma dvaldist
hann lengst af á Vifilstaðaspitala og
var oft mjög illa haldinn. Hann vissi að
um lækningu var ekki að ræða úr þvi
sem komið var, en hann æðraðist
aldrei og andaðist hinn 19. mars að
morgni, sáttur við guð sinn.
Þessum kveðjuorðum vil ég ljúka
með þakklæti til Jóns Atla fyrir
vináttu, sem nú hefur varað nær 30 ár.
Siðustu árin var samband okkar nán-
ara en áður og ég mat hann þvi meir,
sem ég kynntist honum betur.
Ég flyt Súsönnu mágkonuminni og
Jóninu tengdamóður minni dýpstu
samúðarkveðjur, þær hafa misst
mest. Ég bið guð að styrkja þær I
sorginni, en minni þær jafnframt á aö
eftir lifir minning um góðan dreng og
vammlausan. Páll Sigurðsson.
sviði, að þeir hljóti að vera margir,
sem eiga honum mikla þakkarskuld að
gjalda.
Eg mun ekki i þessum fáu
9
Olafur Tryggvason