Íslendingaþættir Tímans - 19.06.1976, Síða 9

Einar S.
Bj örnsson
Fáein minningarorð
til mikils yndisauka, enda var Agúst
mikill barnavinur og þvi öllum sinum
barnabörnum mjög kær.
Tvö siðustu árin dvaldist Agúst hjá
Láru döttur sinni og tengdasyni, Haf-
steini. Þarf ekki að efa, að þar hefir
allt verið gert til þess að honum mætti
liða sem bezt. En eins og fyrr segir,
kvaddi hann þennan heim frá sinu
k®ra heimili, Sólmundarhöfða, en þar
ðafði hann þá verið um nokkurn tima.
t’ó hér séu tilgreindir helztu dvalar-
5taðir hans siðustu árin, mun hann
®tið hafa haft náin og innileg tengsl
',>ð hin börnin sin öll og fjölskyldur
þeirra.
Nú, þegar frændi minn er allur, eru
'óér þakkir efst i huga og óskir um
íóða heimkomu á landi lifenda. Minn-
ngin um þennan góða og vammlausa
^nann mun lifa.
Við hjónin sendum öllum aðstand-
2ndum Agústs Halldórssonar okkar
nnilegustu samúðarkveðjur.
Hallgrimur Th. Björnsson.
f
Brosir vor, brosir malrós,
hleður fögnuði mannsbarnsins mál,
enduð bið, aftur meira ljós,
gróðrarilmurinn andar I sál.
Langur var vetrarbylurinn,
beim er beið þin, ó, blessaða vor,
batnar allt, endurminningin
skreytir ilmrósum þungstigin spor.
Fagna ég meö, frændi og vinur minn,
það er fegurð og ljós um þinn beö,
broshýrt vor á við anda þinn
þar sem aðeins hið góða varð séð.
Lóa smá söng þér lofti i,
það var lagið sem unnirðu bezt,
þitt vögguljóð varð þaö dirrindi
ijúfa draumsins sem heillaði mest.
Kallið kom, höndin þreytt og þung
hefir þegið þá hvild og þá ró
er til hún vann, sál þin eiiif ung
hvarf I ljósheim er við henni hló.
Heilir brátt hittumst vinirnir
þógar huldumál draumanna ræðst,
ópnast vitt allir himnarnir
svo að andi vor nái sem hæðst.
Lofsyngjum sætt með serafim,
Sóðum Guði sem anda vorn ól,
vinir fá kætst meö kerubim
UPP við kærleikans heilaga stól.
Kristin M.J. Björnson.
íslendingaþættir
„Þaö er svo margt að minnast á
frá morgni æsku ljósum ...”
(Einar Sæmundsen)
Hinn þriðja mai siöastliöinn var til
moldar borinn á Eskifirði Einar Sigur-
jón Björnsson, en hann lézt i Reykja-
vik aðfaranótt sunnudags hinn 25.
april, eftir langvarandi sjúkleika. Ein-
ar var fæddur hinn 1. júli 1929 á Stóra-
Steinsvaði i Hjaltastaðaþinghá, Norð-
ur-Múlasýslu, sonur hjónanna Mar-
grétar Guðjónsdóttur og Björns
Björnssonar, sem þar bjuggu, og var
Einar einn af 15 börnum þeirra hjóna.
Foreldrar hans voru bæöi komin af
gömlum austfirzkum ættum, og margt
langfeðga Einars höföu um aldir búið
á Fljótsdalshéraði, einkum á Út-
héraði. Einstök þrautseigja, geislandi
glaðlyndi, ást á söng og ljóðum og hag-
mælska einkenndi bæði föður- og
móðurætt Einars Björnssonar, og fékk
hann drjúgt af þessum skapgerðarein-
kennum i vöggugjöf. Strax á unga
aldri fluttist Einar með foreldrum sin-
um til Seyðisfjarðar, en þar settist
fjölskyldan að á Eyrum, litlu þorpi
sunnanvert við fjörðinn, fyrir utan
kaupstaðinn. Þar var þá stunduð mikil
útgerð og fiskverkun, og þótti staður-
inn mjög lifvænlegur til búsetu. Nú er
þessi athafnastaður löngu kominn i
eyöi, og flest spor og ummerki burtu
máö, sem minnt gætu á lif fólks þar
fyrr á árum og athafnasemi þeirra
iðjusömu handa, sem þar unnu langan
vinnudag til lands og til sjávar. Nú er
allt hljótt oröið.
A æskuheimili Einars Björnssonar á
Seyðisfirði rikti glaðværö og vinnu-
semi, en börnin nutu bæði góös aga og
mikillar ástúðar sinna elskulegu for-
eldra. Heimiliö var stórt, þegar syst-
kinahópurinn var nær allur heima, en
þar var ekki ósamlyndið eða þung-
lyndið og aldrei böguðu þrengsli, þótt
marga gesti bæri að garöi dags dag-
lega. Þegar Einar óx úr grasi varö
hann maður hár vexti og grannur, vel
limaður og óvenju friður sýnum, hlýr I
viðmóti enda hvers manns hugljúfi.
Um tvitugs aldur hlaut hann aö teljast
með glæsilegri mönnum i útliti, og
honum var svo einkar létt um að brosa
og segja græskulaus spaugsyröi, að
fólk laðaðist ósjálfrátt að þessum
föngulega unga manni enda eignaðist
hann marga vini, hvar sem hann fór
um ævina. Mjög snemma tók hann að
stunda sjómennsku, fyrst á minni bát-
um frá verstöðvum á Suö-Austurlandi
og viða við Faxaflóa, en siðar og lengst
af á togurum, þar sem hann vann
sleitulaust i hartnær 16 ár. Þegar hann
hætti sjómennsku, var hann þrotinn að
kröftum og heilsan á förum. Samt
langaði hann alltaf aftur á sjóinn og
festi aldrei fullkomlega rætur i landi
eftir að hann hætti á sjónum.
Hann giftist aldrei og stofnaði aldrei
heimili til langframa, en hann hélt
ætið nánu sambandi við systkini sin og
lét sér umhugaö um liðan móður sinn-
ar og föður sins, á meðan hann var á,
9