Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1978, Blaðsíða 7

dáðist að þvi i æsku að hún skyldi geta
lesið útlendar bækur, skrifað fallegri rit-
hönd en flestir aðrir og vegna þess hve
verkin hennar voru eftirsótt af öllum. En I
seinni tiö kann þó lika að hafa valdiö
nokkruum þessa skoðunmín skilgreining
Klettafjallaskáldsins á sannri menntun:
Þitt er menntað afl og önd
eigir þú fram að bjóða
hvassan skilning haga hönd
hjartað sanna og góða
Séra Gisli Kolbeins jarðsöng önnu 16.
júlisl. iFlatey. Hanner einn úr þeim fjöl-
menna hópi ættingja sem notið höfðu
tryggðar hennar og ættrækni frá barn-
®sku eins og bezt kom fram i ræðu
hans. Seinna sagði hann mér að daginn
sem Anna var aö kveðja á sjúkrahúsi
suður i Reykjavik hafi hann verið að
flytja búslóð sina inn i ný heimkynni i
Stykkishólmi. t þeim farangri var m.a.
biblia sem hún hafði gefið honum fyrir 25
árum sem ættargrip. Amma hennar hafði
gefið henni hana i tannfé og var biblian þá
búin að vera i eigu ættarinnar frá 1747.
Liklega hefur prestinum ekki þótt það
verra hafi hugur gefandans fylgt þeirri
bók i bæinn og honum sjálfum inn í starf á
nýjum vettvangi.
Þó að nú sé nokkuð um liðiö siðan við
fýlgdum önnu til grafar I kirkjugaröinum
i Flatey langar mig til að koma þessum
kveðjuorðum til skila hér. Gjarna mættu
þau vera sameiginlega frá þeim fjöl-
menna hópi sem aldrei nefndi hana annaö
en önnii frænku.
Og um leið vildi égað þau flyttu hlýhug
okkar til hans Sveins Gunnlaugssonar og
fólksinshans alls. Þau báru önnu frænku
á höndum sér siðustu árin hennar.
Eysteinn G. Gislason,
Skáleyjum.
t
Anna i Látrum dáin
Um mig vá og vindar næða.
Verða sljógir hugir manna.
Sigl þú burt til sólskinshæöa
seglskipinu þinu, Anna.
Ung varst þú og engum bundin
1 eyjum storms og blárra hranna.
Stolt var hjartað stillt var lundin.
— Það stafaði frá þér geislum, Anna
Loksins bazt þú hjarta honum
er heillaði þig hinn sterka svanna.
Og ein af vorsins vænstu konum,
vertu nú sæl og blessuö, Anna
Jón Jóhannesson
Eggert Ólafsson
Fæddur 27. ágúst 1923.
Dáinn 16. febrúar 1978.
í önnum dagsins hringir siminn. Eitt-
hvað hefur komið fyrir hann Eggert, og
örstuttu siðar er ljóst að Eggert ölafsson,
vinur minn og mágur, hefur fengið kallið
sem við öll fáum. En einhvern veginn er
það svo að viö erum ekki alltaf tilbúin aö
meðtaka dauða vina okkar sem falla
skyndilega frá á bezta starfsaldri.
En maðurinn með ljáinn spyr hvorki
um stund né stað. Eggert var fæddur 27.
ágúst 1923 að Dalbæ I Gaulverjabæjar-
hreppi, sonur hjónanna Sigriðar Jónsdótt-
ur frá Geldingaholti og Ólafs Gestssonar
frá Húsatóftum á Skeiðum. Hann fluttist á
unga aldri með foreldrum sinum aö
Efri-Brúnavöllum á Skeiðum, en þar
bjuggu foreldrar hans myndarbúi í rúm-
lega þrjátiu ár.
Að Efri-Brúnavöllum ólst Eggert upp I
hópi 6 systkina við umhyggju og ástriki
foreldranna. Þó var hann um tima i fóstri
hjá Ingveldi móðursystur sinni og Jó-
hannesi manni hennar, fyrst að Laugar-
bökkum i ölfusi og siöar i Reykjavik.
Avallt bar hann I brjósti virðingu og
þakklæti til þeirra Ingveldar og Jóhann-
esar.
Eftir nám i héraðsskólanum á Laugar-
vatni flyzt Eggert til Reykjavikur og lýk-
ur námi I húsasmiði hjá öðlingsmannin-
um Ingibjarti Arnórssyni, áriö 1945.
Þann 8. júni 1946 var mikill hamingju-
dagur i lifi Eggerts, en þá gekk hann að
eiga mikla mannkostakonu og tryggan
lifsförunaut, Guðbjörgu Vaidimarsdóttur
frá Bildudal.
Heimilislif þeirra mótaðist af ást og
umhyggju fyrir hvort öðru, og kærleika til
barnanna sinna og siðar tengdabarna og
barnabarna.
Eggert og Guðbjörg eignuðust 6 börn og
bera þau öll þess vott að þau hafa hlotið
umhyggjusamt uppeldi og eru dugmiklir
þjóöfélagsþegnar i dag.
Þau eru:
Ólafur bifvélavirki giftur önnu Mariu
Snorradóttur, Svalbarðseyri.
Sjöfn, gift Guðmundi Daviðssyni vél-
virkja, Mosfellssveit.
Inga Sonja, gift Rúnari Valssyni lög-
reglumanni, Vopnafirði.
Þrösturmúrarigiftur önnu Jónsdóttur,
Reykjavik.
Ragnarmálari heitbundinn Kristbjörgu
Friðriksdóttur, Reykjavik.
Bjarni bifreiöastjóri giftur ösvör Jak-
obsen, Færeyjum.
Barnabörnin eru orðin 13 og voru sann-
kölluð augasteinar afa sins. Það er ijóst
aðtil aðsjá stórrifjölskyldufarboröa þarf
mikinn dugnað og vist er að Eggert hlifði
sér hvergi.
Ef til vill ekki hugsað nógu vel um sina
eigin heilsu i baráttu sinni fyrir velferð
fjölskyldunnar.
Eggert vann við almennar trésmiðar
allt til ársins 1971, en þann 1. júli það ár
hóf hann störf hjá Rafmagnsveitu
Reykjavikur og vann þar allt til hinztu
stundar.
Éghygg að störf sin hjá Rafmagnsveit-
unni hafi hann unnið af sömu trúmennsku
og skyldurækni og hann hafði þegar tamið
sér á unga aldri, og vist er aö hann bar
hlýjan hug til samstarfsmanna sinna þar.
Eggert haföi sérstaklega létta lund. Þaö
var nærri sama á hverju gekk, alltaf sá
hann það spaugilega út úr hlutunum,
fljótur að svara, en særði aldrei nokkurn
mann. A seinni árum eftir að börnin stofn-
uðusin eigin heimili og fjárhagurinn létt-
ist.var farið i ferðalög og mikil var
ánægja hans að heimsækja börnin sin sið-
ast liðið sumar og vera viðstaddur brúö-
kaup yngsta sonar sins i Færeyjum i
desember siðastliðnum.
En nú hefur Eggert lagt upp i sina
hinztu ferð, og ég veitaðhannþarf ekki að
kviöa heimkomunni.
Nú aö leiöarlokum þökkum við hjónin
Eggerti samfylgdina og biöjum honum
blessunar Guös.
Guðbjörgu, börnum þeirra og tengda-
börnum og öllum öörum ættingjum og
vinum votta ég mina innilegustu samúö.
Þar sem góðir menn fara eru Guös veg-
jr Jón Þórarinsson.
íslendingaþættir
7