Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1978, Side 13

Georgína Stefánsdóttir
Svanhvít
Georgina Stefánsdóttir Heiðmörk 2a,
Selfotói, fædd 25.3. 1935, var ein af
þeim persónum sem á undanförnum
árum hefur sett sterkan svip á
mannlifiðá Selfossi. Hún var að ætt og
uppruna frá Vinarborg í Austurriki,
sem umaldirhefur verið glæsileg mið-
stöð menningar og lista. Slikt um-
hverfi hlýtur aö sjálfsögðu að móta
á margan hátt lifsviðhorf þeirra er
alast par upp.
Heimsstyrjöldin siðari hafði marg-
vislegar afleiðingar i för með sér. Ef-
laust hefur ástvinamissir hinna fjöl-
mörgu ungmenna, sem þar urðu leik-
soppar óhugnanlegrar drottunar-
girndar, heimsyfirráðastefnu öfga-
afla, haftvaranleg áhrif á mdtun llfs-
skoðana þeirra, sem óiust upp undir
sifelldum ógnum þeirra vítisvéla, sem
þá voruþróaðastar og fullkomnastar I
heiminum. 1 þeim hildarleik missir
Georgina föður sinn og fleiri ættingja,
10 ára gömul. Sterkur persónuleiki
hinnar látnu stóöst þessi áföll, og
ótrauð leitaði hún sér menntunar og
þekkingar til undirbúnings slnu llfs-
hlaupi. Lauk hún m.a. námi f ljós-
sem hún giftist, það var áriö 1920. Eig-
inmaður hennar var Sveinn Jónsson
sem lengi var við dyravörzlu og eftirlit
I Miðbæjarbarnaskólanum og margir
Reykvikingar muna eftir. Bjuggu þau
lengst af I Vonarstræti og Sóleyjargötu
og eignuðust þrjár dætur, en þær eru
Bergljót Jóna Guöný gift Ragnari
Guðmundssyni, Jónlna Margrét gift
Joni Aðalsteini Jónassyni og Sigur-
björg Anna gift Gunnari Valgeirssyni.
Það var margt I fari Guönýjar sem
sælt er að minnast nú á kveðjustund,
en þar bar hæst hennar mikla hjarta-
hlýja, góðvild og gjafmildi. Hún var
eins og margir af hennar kynslóð, sem
aldrei höfðu neitt umfram eigin þarfir
en áttu alltaf það mikið að geta gefið
öðrum sem voru hjálpar þurfi. Hún
var að mínu mati alveg einstök kona,
móðir og amma. Þau 34 ár sem ég
þekkti Guðnýju man ég aldrei eftir þvl
aðhún segði eitt einasta styggðaryröi I
garð nokkurs manns, eöa að þeim
mæðgum yrði nokkurn tima sundur-
orða.
Ariö 1934 er samkomuhúsið I Kefla-
vlk brann á jólatrésskemmtun á gaml-
ársdag fórust 9 manns og 30 brenndust
meira og minna og voru börnin f lutt til
Reykjavlkur á Landakotsspltala.
Islendingaþættir
móðurfræðum við þekkta stofnun I
Vinarborg, auk þess sem hún lagði
stund á leiklistarnám. Þar f borg lágu
leiðir eftirlifandi eignmanns hennar,
Gisla Sigurðssonar kennara við Gagn-
fræðaskóla Selfoss og ritstjóra Þjóð-
ólfs.saman er GIsli varvið framhalds-
nám I Vln, og þau bönd er þar bundust
bar aldrei skugga á. ,/ /
Arið 1964 fluttu þessi ungu/hjón til
Selfoss. Það er átak að sllta sig frá sín-
um æskuslóðum, sem henni þótti
ávallt vænt um, og setjast að á fjar-
lægum stað I óllku umhverfi. En það
var staðfestur ásetningur þessarar
dugmiklu konu að verða sannur Is-
lendingur, sem og sannarlega var
löngu orðið að veruleika. Þegar henni
slðar gafst tækifæri til að hagnýta
þekkingu sina og sérmenntun, lagði
hún starfsþrek sitt og metnað i heil-
brigða uppbyggingu á heilsuverndar-
og heilsugæzlumálum héraðsins.
Lengi býr að fyrstu gerö, skipulags-
hæfileika og dugnaðar hinnar látnu við
uppbyggingu Heilsuverndarstöðvar
Selfoss sér ennþá stað I þeirri starf-
semi, þó að starfstími hennar þar yrði
Þangaö heimsótti hún öll börnin á
hverjum degi i rúmt ár og voru þau
eins og hennar eigin. Þau voru úr
heimahéraði hennar og þar sem erfitt
var um samgöngur á þeim tima tók
hún að sér móðurhlutverkiö. Þetta
gerði hún af miklum kærleika til barn-
anna, þvl hún var eins og allir
vissu sem þekktu hana, góð móðir og
um leiö einstaklega barngóð.
Sveinn og hún slitu samvistum árið
1949 og bjó hún fyrst I nokkur ár með
dottur sinni Bergljótu þar til Bergljót
giftist en eftir það hélt hún sjálf sitt
heimili þar til hún lagðist á sjúkrahús
fyrir enu ári. Guðný var mikil trúkona
I llfi sinu og mátti aldrei ljótt orð
heyra. Hún var mjög listræn hann-
yrðakona og eftir hana liggja margir
tugir fallegra muna sem hún gaf og
átti, þvi hún var sivinnandi alla daga
þar til hún fór á sjúkrahúsið.
Égvil meö þessum fátæklegu orðum
þakka hennifyriraöfá að hafa kynnzt
henni og vera henni samferöa þessi 34
ár, því með kærleikskonu sem henni,
hafa allir gott af aö eiga samleið I
gegnum llfiö.
Með þökk fyrir samfylgdina i gegn-
um gleðirik ár I ást og skilningi hjart-
kæra tengdamóðir. JAJ
skemmri en efni stóðu til. Það sem
einkenndi störf Georginu mest, var
eindæma skyldurækni I hverju þvl
starfi, sem henni var falið og hins
sama krafðist hún af öðrum.
1 hinztu ferð sinni var hún á leið til
Reykjavíkur til að ljúka sfðasta
áfanga í hjúkrunarnámi, en hún átti
aðeinseftir nokkrar vikur til aö hljóta
full réttindi hjúkrunarfræðings, en við
hjúkrun ætlaði hún slðan að starfa.
„En enginn má sköpum renna”.
Tómas Guðmundsson segir I einu ljóði
sinu.
,,Og skln ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lifsins staðar
nemur,
og eillflega, óháð því, sem kemur,
I æsku sinnar tignu fegurö lifir?”
Heimsborgarinn og húsmóðirin að
Heiömörk 2a á Selfossi hefur trúlega
saknað margs frá sinum uppruna og
æskuslóðum og ef til vill óskað meiri
fjölbreytni til upplyftingar frá hinum
daglegu störfum, en bæði var að stór
fjölskylda tekur óhjákvæmilega veru-
legan hluta starfstimans og það að
eiga myndarlegt heimili, tillitssaman
eiginmann og efnileg börn, veitti henni
llfsfyllingu, sem ekki veröur höndluð á
annan hátt.
En þegar tóm gafst til frá námi og
starfi, þráði hún félagsskap, þar sem
horft væri fram hjá hinum daglegu
störfum og áhugamál tómstundanna
látin ráða rikjum. Þær voru ófáar
ánægjustundirnar, sem við hjónin vor-
um gestir á heimili hennar. Kom þá I
ljós, sem ekki var á margra vitoröi,
annarra en þeirra er til þekktu, að
ásam t almennum áhuga og þekkingu á
málefnum llðandi stundar og þeim
verkefnum sem hún hverju sinni vann
að bjó hún yfir viðtækri þekkingu og
áhuga á fjölmörgum listgreinum og
sögu.
Fjölskyldan að Engjavegi 87, Sel-
fossi, mun ævinlega sakna vinar 1 stað,
þar sem Georgina var. Jafn traustur
og heilsteyptur vinur er vandfundinn.
En sárastur og dýpstur er harmur og
missir eftirlifandi eiginmanns, 4ra
barna og einstæðrar móður, sem kom-
in er nú úr fjarlægu landi til að fylgja
einkabarni sinu til grafar. örlög verða
ekki umflúin, en megi sá, er llfi voru
stýrir, veita þeim öllum styrk og
stuðning harmi gegn.
Eggert Jóhannesson.
13