Íslendingaþættir Tímans - 11.08.1979, Blaðsíða 6

Hjðrdís Bára Karlsdóttir
F. 29. aprll 1919
D. 25. aprfl 1979
Minning:
Ei hræöir mig dimma, né dauBans ljár,
dýrleg er upprisan bjarta,
hér þó aö mæti harmur sár,
heilög er tril i hjarta.
Þó glitri i augum gullin tár
ég gleöst.. Horfiö myrkriö svarta.
Ég krýp i auömýkt viö krossinn þinn
Kristur, sem lífiö gefur.
Veit aö þú ert minn vinurinn,
sem vist neinn ei yfirgefur.
Leiöir sjálfur til lífsins inn....
leiöir og fyrirgefur.
Þó vinirnir kveöji, einn og einn
og eigi sé björt vor aö ganga.
Veit ég aö alltaf vakir einn
á vegi,.. um daga langa.
Hjálp aö veita hann ei seinn.
Hjálpræöis þung er ganga.
Bára var fædd á vormorgni austur á
Noröfiröi. Systkinin voru þrjú. Þau voru
mjög ung er fööur þeirra missti viö. Sig-
finnur var tekinn i fóstur, en systurnar
voru hjá móöur sinni Vigdlsi Hjartar-
dóttur, sem fljótlega fluttist til
Vestmannaeyja, eftir lát manns sins. 1
Eyjum kynntist Vigdls Pétri Guöbjarts-
syni og giftist honum. Þau hjónin, Vigdis
og Pétur, eignuöust eina dóttur, en misstu
hanaunga. Þau ólu uppdreng, Ottó Laug-
dal.
Ég fluttist til Eyja, meö foreldrum
minum áriö 1931. Kynni okkar Báru byrj-
uöu þannig, aö viö gættum barna i sama
húsi.Þær systurnar Bára , Kristin og ég
vorum álikumaldri. Bára fædd 1919....Ég
1920....StIna 1921. — Viö gengum i sama
barnaskóla, vorum I sama ungmennafél-
agi, sóttum sömu kirkju. Viö Bára
skiröumst báöar i Aöventusöfnuðinn.
Sungum saman I kirkjukórnum og vorum
saman I systrafélaginu, „Alfa”... Siöar
var Bára i stjórn þess.
Bára giftist Þorsteini Guöjónssyni, áriö
1940, hann var frá Seljalandi I Eyjum.
Maöurinn minn og Steini ólust upp saman,
þvi feöur þeirra byggöu sama húsiö,
Seljaland og bjuggu sinn I hvorum enda
þess. Timinn llöur, Hjóliö snýst. Bára
missti manninn sinn fyrir rúmi ári siöan.
Viö hjónin minnumst þin Bára og hans
Steina, mannsins þins, meö hlýhug og
þökk.Fyrirláárumhöföuöþiösonminn, I
veikindum minum.slikt gieymist seint, og
veröur aldrei aö fullu metiö, né
þakkaö....Heimiliöþeirra BáruogSteina
var hlýtt og þaö var gott aö koma, þar
rikti einlægnin innan veggja....
Gosiö kom og skilaöi Eyjaskeggjum I
land, og tætti i sundur heimili okkar. Þið,
systurnar sneruö aftur til Eyja. Bára bjó
allan sinn búskap I Eyjum nema gos
timann. Eftir aö hún varö ekkja fluttist
hún tfl Reykjavikur en undi aldrei þar.
Ég kom i april slðastliönum til Reykja-
vlkur, tU aö kveöja bróöur minn. Ég hugö-
ist heimsækja þig, en þá varstu komin á
sjúkrahús, meö sama dauðamein og
hann. Bróöir minn dó 16. april. Þú þann
25... rúm vika á mUli ykkar, sem voruö
mér jafn kær bæöi. Hann bróðirinn minn
ljúfi og mildi... Þú systirin min besta, i
orðsins fyllstu merkingu, þótt ekki værum
viö skyldar aö ætterni, en viö vorum og
erum systur, á leiöum andans. Viö erum
horfnar hvor annarri að sýn, en ekki aö
vináttu.... Vináttan er guös ættar.
Vináttuböndin getur enginn slitiö.
Dauöinn ekki heldur.
Ég hvarf heim á dvalarheimili mitt,
eftir jaröarför bróöur mlns, þar geymdi
rúmið mig fram yfir jaröarför þina. Hér
koma minningar oröin fátækleg og koma
seint. Minningarnar streyma fram en
festast iUa á biaöiö, þær veröa mér samt
leiöarljós á göngu minni, vina min.
Égþakka.
Ég þakka þér björtu brosin þin
og bernskunnar fögru kynni,
þau veröa ljós á vegum min
og verma mig hverju sinni...
I brjósti mér geymast, Bára mln.
Ég ber þau i sálu minni.
1 hjartanu ég á hlýjan reit,
hugurinn þetta dylur....
Þar ertu blóm, og bænin veit
hve birtan þln myrkriö hylur.
Minningin vakir mild og heit.
Þá minningu hjartaö skilur.
Ég sendi einkasyni Báru, systur hennar,
bróöur og öllum vandamönnum mlnar
innilegustu samúöarkveöjur ásamt vers-
inu.
„Aldrei mæst I slðasta sinni
sannir Jésú vinir fá.
Hrellda sál þaö haf i minni
harma-kveöju stundum á.”
Vertu sæl vinkona. Viö sjáumst aftur...
„Far þú I friöi.
Friöur guös þig blessi.
Haföu þökk fyrir allt og allt.”
Borgfjörö
Jón Bjarnason
F. 3. des. 1967
D. 17. júni 1979
Skammt er milli gleöi og sorgar, þaö
sannast hér sem oftar, þó aö maöur finni
þaö best, þegar þaö snertir mann sjálfan.
Viö hjónin vorum stödd hjá vinafólki á
Fáskrúösfiröi I góöu yfirlæti ogallir voru
hressir og kátir, þegar siminn hringdi og
þá var veriö aö tilkynna okkur þá harma-
fregn, að hann Nonni, elsku dóttursonur
okkar, væri dáinn. Ég ætla ekki aö reyna
aö lýsa því, hve mikiö þetta fékk á okkur
öll. Þaövar svoótrúlegt, -hann, sem alltaf
var svo hress og sikátur og brosandi.
Tveimur dögum áður kvöddum viö
hann hér I Grindavik, en þau systkinin
voru búin aö vera hér hjá okkur skyldfólki
sinu I þr jár vikur. Þaö voru sannkallaöir
sólskinsdagar fyrir afa og ömmu, eins og
alltaf er, þegar eitthvaö af barnabörn-
unum koma i heimsókn.
Nonni var aöeins 11 ára, fæddur 3.
desember 1967 og dáinn 17. júnl 1979.
Foreldrar hans voru Bjarni Jónsson og
Elin Sigurðardóttir og einkasystir hans
Geröur.
Þetta er allt svo ótrúlegt, aö hann sé
dáinn, sem var alltaf svo hraustur og varö
alltaf aö hafa eitthvað aö gera. Þeir
frændurnir settu niöur kartöflur, fengu
útsæöi hjá okkur, smiöuöu skýli fyrir
frænkur slnar til aö leika sér i. Hann var
sistarfandi, og ailtaf viöbúinn ef hann
þurfti aö sendast fyrir einhvern eöa annaö
slikt sem hann gat hjálpaö til meö.
En svo alltí einu eröilu lokiö, og eftir er
tómiö eitt. Sárastur er harmurinn hjá for-
eldrum hans og einkasystur. Biö ég góöan
guö að styrkja þau i þeirra miklu sorg.
Viö sem eftir lifum, eigum svo ljúfar
minningar um yndislegan og góöan
dreng. Nú leita þær minningar I hugann
og viö munum aldrei gleyma þeim.
Elsku vinurinn, þakka þér fyrir allt og
allt. Viö hittumst öll fyrir handan móöuna
miklu. Afiogamma
6
islendingaþættir