Íslendingaþættir Tímans - 20.10.1979, Blaðsíða 5

Stefán Árnason
Fæddur 31. janúar 1938.
Dáinn 6. júli 1979.
Þaö er mikill vandi aö rýna i lifsvef
manna og reyna aö lesa úr myndamynstr-
um lausnir á gátum, sem leita á hugann.
Sérhver einstaklingur, sem kominn er til
nokkurs þroska, óskar þess efalaust, aö
lita aö leiöarlokum yfir áferðarslétta voð,
meö reglubundnu mynstri, voö sem hefur
veriö slegin likt og eftir taktföstu hljóm-
falli, þar sem litiö er af bláþráöum, fáir
hnökrar, svo litir og linur njóti sin vel likt
og I sannkölluöum listvefnaöi.
Viö vitum öll, sem ferðumst saman, að
þannig listvefnaöur er sjaldgæfur, fyrir-
finnst trúlega ekki. Þræöirnir — efniö,
sem unniö er úr, eru svo margslungnir, aö
ógerlegt er aö greina þá sundur. Þeir
þræöir, sem viö getum fest fingur á, hafa
trúlega mikiö gildi fyrir árangurinn. En
vefnaöurinn gerist ekki allur fyrir atbeina
handarinnar. í fylgsnum sálar er vefurinn
sleginn úr öörum þráöum,af öörum toga
spunnum, sem fáir menn eöa engir, kunna
skil á. Meö öörum oröum, einstaklingur
getur ekki gefiö öörum einstaklingi eink-
unn fyrir lifsvefnaöinn, vegna þess, aö
myndin er ekki öll I augsýn, þó aö maöur-
inn sé allur.
Trúlega gengur þaö upp fyrir okkur öll-
um, fyrr eöa siöar, aö viö lútum lögmál-
um, sem viö ekki skiljum og eitt af þeim
lögmálum ef eflaust sá einkunnaskali,
sem vefnaöurinn okkar veröur metinn
eftir, þar sem myndin sést öll, og ekkert
er undan skiliö. Þaö koma timabil i lifi
einstaklinganna, er hugsanir af þessu tagi
gerast áleitnari en ella.
Fyrir skömmu barst fréttin um andlát
Stefáns Arnasonar. Hann var fæddur 31.
janúar 1938 i Arnardal viö Isafjaröardjúp,
sonur Mariu Sveinsdóttur frá Arnardal
og Arna Þorbjarnarsonar frá Geitaskaröi
i Austur-Húnavatnssýslu.
Stefán var til 7 ára aldurs I Arnardal
með móöur sinni og móöurfólki. Foreldr-
ar Mariu, þau Hólmfriður Kristjánsdóttir
og Sveinn Sigurösson, ásamt stórum
systkinahópi Mariu, umvöfðu þetta fall-
ega barn meö kærleika, og alltaf siöar er
leiöir lágu saman.
Á þessu timabili, eöa þegar Stefán var
þriggja ára, kom móöir hans meö hann til
föðurfrændfólksins, til aö stofna til gagn-
kvæmra kynna. Dvaldi hún þá sumartima
á Geitaskarði, hjá Sigriöi Arnadóttur og
Þorbirni Björnssyni. Við I barnahópi
þeirra hjóna, sem heima dvöldumst þetta
sumar, eigum ljúfar minningar frá þess-
um tima. Þó aö foreldrar Stefáns litla
ekki gengju samhliöa sina lffsbraut, þá
Islendingaþættir
voru þetta sumar bundin vináttubönd,
sem hafa enzt alla tið siöan.
Aö barnaskólanámi loknu, fór Stefán til
tveggja vetra náms i Héraðsskólanum aö
Núpi i Dýrafiröi og þaðan lá leiöin i
Verzlunarskóla Islands.
A þessum árum voru greinilega komin
fram persónueinkenni Stefáns. Engum
blandaöist hugur, að Stefán var atgervis-
maður. Hann var meö glæsilegri ungum
mönnum aö ytri sýn, góðum gáfum gædd-
ur, haföi stóra lund og nokkuö einþykkur,
en hlýr i viömóti og aö eðlisfari hljóöur
maöur. Hann hafði greinilega til aö bera
marga þá eiginleika, sem gáfu vonir um
gæfurikt lif, vonir, sem glöddu hjarta
móður hans og stjúpfööur og allra, sem
báru hans hag fyrir brjósti.
Maria haföi gifst hinum ágætasta
manni, Þórólfi Jónssyni frá Auðnum i
Laxárdal i Suöur-Þingeyjarsýslu, þegar
Stefán var tiu ára gamall. Er vafasamt,
aö Þórólfur heföi getað lagt meir I sölurn-
ar fyrir sin eigin börn, hálfsystkini
Stefáns, þau Hólmfriði og Sverri, en hann
gerði fyrir stjúpson sinn, er timar liöu
fram.
Þeir sem bezt þekktu Stefán vissu, að
hugur hans var frá æsku bundinn hafinu
og stundaöi hann oft sjómennsku, sem
margir móöurfrændur hans höföu haft aö
Hfsstarfi, þegar hann átti fri'frá skólum.
Þá kom það einnig i ljós, er fram liöu
stundir, aö áfengiö freistaöi hans, og aö
hann, þrátt fyrir svo marga góða eigin-
leika, réöi ekki yfir þeim mótstöðukrafti,
sem þarf til aö standast ásókn þeirrar
sterku ilöngunar, sem áfengið svo oft
veldur.
Þvi var það, að loknu námi i Verzlunar-
skólanum, aö Stefán snéri sér ekki aö
verzlunarstörfum heldur sjómennskunni.
Stefán var mjög vaskur maður til
verka. Hans rúm um borö var vel skipað,
hvort sem hann var á farskipi eöa fiski-
skipi, og þessvegna eftirsóttur af yfirboö-
urum, meöan hann var viö beztu heilsu.
Hann vildi öllum vel og hans góövild naut
sin, er hann gat leiðbeint og hjálpaö þeim,
sem voru nýliöar I starfi. Hann var höfö-
ingi i lund.
1 þvi samfélagi, sem hann hræröist I hin
siöari árin gilti reglan: allir fyrir einn og
einn fyrir alla, og Stefán hikaöi ekki viö aö
fara úr jakkanum fyrir vin, þótt hann
stæöi sjálfur eftir á skyrtunni. Hann var i
rauninni samnefnari fyrir hóp samferöa-
mannanna, þar sem þverstæöurnar horf-
ast I augu, en gæfan og gjörvileikinn ná
ekki höndum saman. Hann sá og reyndi
mikið á sinni ævi.
A sjóferöunum komst hann I mörg
ævintýri, sem hann I frásögn kunni aö
glæöa lifi. Hann haföi yndi af tónlist, haföi
lesið ótrúlega mikiö af bókum og kunni á
mörgu skil.
Og nú er hann allur, sjómaðurinn, sem
hrópaöi úr landi sem strandaglópur, þeg-
ar togarinn Júni lagöi I slna hinstu för.
Sjómaöurinn, sem missti hluta af stigvél-
inu sinu i spilið, sjómaöurinn, sem hafiö
tók út af þilfarinu og skilaöi aftur inn
augnabliki sföar, hann lézt i Sviþjóð hinn
5. júli s.l.
Þaö vará siöastliönu hausti, sem Stefán
hóf aö vefa siöasta kaflann i voöina slna.
Hann ákvaö aö hverfa frá tslandi um
tima, og reyna aö byrja nýtt lif. 1 Sviþjóö
var hann svo lánsamur aö finna unga
konu, Karin Victor, félagsráögjafa viö
þjóökirkjuna sænsku i Gautaborg. Hún
skildi hann, læröi aö elska hann og hjálpa
honum.
Hún opnaöi fyrir honum skilning á til-
gangi lifsins, aö lifiö er skólaganga, i
vefnaöarlist, og inn i mynstriö hans
Stefáns ófust glitrandi þræöir fyrir áhrif
geislanna frá kærleika hennar. Megi
geislar kærleikans, llkt og viti lýsa hon-
um, komnum af hafi, I höfn á Friöarlandi.
Drottinn blessi minningu hans.
Hildur Þorbjarnardóttir.