Íslendingaþættir Tímans - 21.06.1980, Síða 7

Sólveig
Bjarnadóttir
Fædd 10. ágúst 1905.
Dáin 24. júll 1979.
A siðast liðnu sumri lést á Landsspital-
onum i Reykjavik Sólveig Bjarnadóttir
fædd og uppalin að Vatnshorni f Skorra-
dal. Foreldrar hennar voru Sigriðar Jóns
dóttir frá Brennu i Lundarreykjadal og
Bjarni Björnsson Eyvindssonar bónda i
^atnshorni
Sólveig var einkabarn en fóstursystur
dtti hún senRSteinunn heitir. Ung fór Sól-
yeig áAlþýbuskólanum að Laugum i Þing
eyjarsýslu og fyrir norðan kynntist hún
eiginmanni sinum Höskuldi Einarssyni.
Höskuldur lifir nú konu sina eftir hálfrar
a*dar sambúð.
Sólveig og Höskuldur hófu búskap I
^ingeyjarsýslu og hugðust búa af rausn
°g sprengja af sér þau höft sem lífiö hefur
'agt á kotbóndann um aldir. Sá draumur
Várð kreppunni aö bráð og suður i Vatns-
dorn flutti Sólveig með manni sinum og
tveimur elstu börnunu'm. Sveini Skorra
f*ddum 1930 og Sigriði fæddri 1933. Sig-
fiður var þá mánaðar gömul. t vitund
minni eru þau þá flóttafólk sins tima.
^rfluttu þau i gamla torfbaðstofu. í þvi
8amla húsi frá tið afa Sólv^igar og nú
v®ri kallað hreysi fæddist þriðja barn
Peirra Kristjana 1936.
1937 var byggt i Vatnshorni steinhús
Sem stendur enn. 1 þvi húsi fæddust Einar
1939 og Bjarni 1942 yngstir i sinum syst-
^ina hópi. Þessi fjölskylda Sólveigar voru
næstu nágrannar minir og fjölskyldu
ynr tekið við forsjá búsins, með systrum
s num: Jónu og Kristinu, ágætiskonum,
feins og hann, létu sér mjög annt um
ertis Fa SÍna' SIiian hafa Þau systkin búiö
u félagsbúi i Meiri-Tungu. Þar risu
^mörgum árum góðar byggingar yfir
, °g fénað. Þau systkin sýndust sam-
hent i besta lagi.
fals Ör^Urvarð oddviti Holtahrepps þegar
fel,lr Þans lét af þvi starfi, og var það si-
frt .Sihan lil æfiloka. Það eins og annað
honum vel úr hendi.
ab er fornt lögmál, að gamlir falli, en
laJpr °8 fræknir fylli þeirra rúm. Flestir
ra á ungum aldri, að sætta sig við það.
noklahnar idlk góðra förunauta, og sviður
ir . uö 1 sofa. Einkum þegar góðir dreng-
deyja niðjalausir.
þökír kve6ium Þórð i Meiri-Tungu og
um kærlega fyrir góða samfylgd!
Helgi Hannesson.
ÍSle
minnar á barns- og unglingsárum mínum.
Að heiman fór ég i fyrsta sinn til Sólveigar
og Höskuldar og þá til barnaskólanáms og
frá þeim langaði mig ekki heim. Félags-
skapurinn við þessa nágranna mina varð
mitt annað líf og systurnar uröu minar
fyrstu vinkonur. Sólveig gaf okkur krökk-
unum sætt kakó á morgnana i kuldanum
og Höskuldur glettist við okkur og viö elt-
um hann allt sem við gátum i fjósið og i
fjárhúsin og heyhlöðurnar. Barnaskóla
kennarinn með allt sitt púss var aukaatr-
iði fyrir mig. Inntak lifsins var nægjusemi
og friður. Þessi köldu vetrardagar urðu
i vitundinni bjartir og hlýir þvi gleðin rikti
I sálinni og góður félagsskapur er manns-
ins yndi. Nú finnst mér að við alda gamla
lifshætti og endalaust strit hafi Sólveig
verið i hópi þeirra sem verið hafa útverðir
I islenskri byggð, menningu og tungu.
Kona sem hljóðlát og stillt gætti sins
heima án kröfu um nokkuð annað en að
börn hennar yrðu menn. Hún kenndi börn-
um sinum að tala, lesa, hugsa og vinna.
Hennar helgidómur var þeirra llf og ham-
ingja.
t húsi þvi er hún bjó lengst, kynti eld
og matreiddi fékk ég seinna sumardvalar
stað meö börn min ung. Fjalirnar fyrir
framan eldavélina eru slitnar eftir fætur
hennar og eldurinn er hennar^talandi til
min sinu máli. Túlkandi til min hennar lifi
og reynslu. Oft, oft siðastliðið sumar sótti
hug minn heim hennar baratta við slit og
ólæknandi sjúkdóm. Ég sakna þess sárt
að geta ekki einu sinni enn tekið simann
og heyrt hennar rólegu rödd. Með söknuði
tók ég þvi blað og blýant til að friða minn
eigin hug og senda henni i þeirri tjáningu
kveðju. Kveðju með þökk fyrir þá gleði og
þann þroska sem hún veitti mér. Og ég
hugsa eins og Stefán G. Stefánsson,er
hann hugsaði til sins æsku vinar og orti
,,Að jafn góð og göfug sál og þin getur
aldrei, áldrei týnst né glatast”.
Þuriður Jónsdóttir.
Minning 0
Margréti frá 6 ára aldri til 14 ára og átti
þvi láni að fagna að kynnast þessu ágæta
fólkiog eignaðist það aö vinum, tel ég það
alltaf með minni meiri gæfu. Sigurjón var
álitinn hraustur maður á yngri árum og
eftirsóttur i vinnu en nokkuö slitnaöi hann
fljótt enda aldrei af sér dregið hvort sem
unnið var fyrir sjálfan sig eða aðra.
Mér er minnisstætt ér einu sinni var
stórbóndi Ur Austur-sýslunni I heimsókn.
Sigurjón sagði við hann að þegar hann
lyki við að rækta upp spildu nokkra sem
hann tilgreindi, þá myndi hann snúa sér
að ræktun melanna neðan viö bæinn,
ég var staddur nálægt og heyrði þennan
mæta mann tuldra i barm sér: „melana,
það er ekki hægt”, en siöar er viö geng-
um heim virtist hann hafa hugsað máliö
nokkuö betur og sagöi stundar hátt:
„melana, það er þá ekki hægt ef hann
Sigurjón getur það ekki.”
Þær eru margar minningarnar, sem
koma I hug á kveðjustundu, fiestum mun
veröa minnisstæð hjálpsemi viö þá
sem minna máttu sin eða höfðu orðiö
fyrir áföllum, einstök ræktarsemi viö
vini, kunningja og venslafólk svo ekki sé
minnst á rausnar og myndarskap, en i þvi
voru þau hjón samhent svo sem I öðru.
Það var ekki stórt húsrýmið á Urriöaá þvi
uppbygging jarðarinnar var i fyrirrúmi,
en hjartarúmið var stórt og margir munu
minnast ánægjulegrar dvalar um lengri
eöa skemmri tima á þessu rausnarheim-
ili. Af tUninu á Urriöaá mátti ef vel
viðraöi sjá Strandafjöllin I fjarska
kannske var það táknrænt að það skyldi
verða hlutskipti fööurlausa drengsins Ur
nyrstu byggð Strandasýslu að byggja upp
þessa jörö I ystu sjónmörkum frá sfnum
fæðingarstaö. Sigurjón var gæfumaður i
sinu einkalifi, þau hjón voru samhuga um
flest, hamingjan færöi þeim soninn Sig-
valda bUfræðing, sem hefur ásamt konu
sinni reist sér bU á föðurleifð sinni og
heldur upp merki fööur sins.
Elsku Magga, ég þakka þér og Sigurjóni
fyrir þann tima er ég fékk að njóta sam-
vista við ykkur og bið góðan Guö að
styrkja þig um alla framtið.
Pétur Sigurðsson.
ndingaþættir