Íslendingaþættir Tímans - 24.01.1981, Qupperneq 7

hlaðinu i fööurranni minum. Þannig hefur
það lika verið siðan, ég hef mælt manninn
máli og það er nær allt. Hitt er að ég hefi
lesið þýtt og frumsamið efni sem hann
hefur látið frá sér fara. En tilviljanir
^ylgja jafnvel verðbólgunni svo einstak-
lega er orðið falliðtil að hesthúsa ótrúleg-
ustu parta mannsæfinnar. Ahuga samtök
Núpsskólanemenda, áranna fram að fyrri
heimsstyrjöld nokkuð fárra þó, héldu
furðulegri elju sinni við að hittast og
gerðu margar tilraunir sem misjafnlega
fór þá fyrir sumum i' þá átt að halda á lofti
þvi merka átaki sem stofnun skólans aö
Núpi vará þeim tima og hversu gæfa hans
var stór imannvali. Taldi þessi hópur vist
a& Island væri fátækara i anda hefði hans
ekki notið við. Þessu vildi Baldvin reynast
trtir. Þó nokkuð mikið var spjallaö þar
f0nn ég það út að maðurinn var mikill Is-
fendingur stórlega orðheppinn og aldeilis
tyrir að láta vaða á súðum mælsku knörr-
■nn þvi ekki vantaði undir tóninn og
meininguna.
t öðrum hópi tók fundum okkar enn að
Hélga og þá kanske simtölum upp á svona
eitt 0g annað. Það var i Landsamb.
‘‘f'ibbanna öruggur akstur en að þeim er
nann guðfaðir eins og flestum er kunnugt.
^em félagsmálafulltrúi Samvinnutrygg-
mga hefur hann starfað i seinni tið. Lifðu.
ifinu lifandi er titilheiti einnar bókar sem
nann hefur þýtt. Sennilega hefur hann átt
§°tt með að koma þessum titli saman þvi
g held að inn i þessa veröld hafi honum
verið skutlað undir þeirri dagskipan og
Það
sem meira er hann hefur sennilega
'ntiöhjarta sem drengur góöur i þ.m. er
®r*ð stutt I það stundum. Hvort það útaf
yrir sig gerir aörar brautir auðfarnari i
P®ssari veraldarskömm læt ég ósagt enda
el*hi komið til mats i okkar talsambandi.
En 70 ára gömlum sendi ég Baldvin Þ.
f es.tu heillaóskir meö jafn góðu þakklæti
yr*r margar ánægjustundir. Þar sem
ann hefur varöaö veginn mun öðrum
ynast auðveldara yfirferðar.
Megi hann glaöur sjá svo fara, þá hann
gur yfú- strikið og stefnir að kvöld-
g0ngu sinni.
Jónina Jónsdóttir
^yfir mig, sem átt hef þvl láni að fagna
e*ga Baldvin aö samstarfsmanni, vini
g feiaga i hartnær tuttugu ár, er það
arla ótrúlegt, að hann skuli nú fyrir
s 0nimU, að þvi sagt er, hafa skotist yfir
u3oUu ára markið. Að mér læðist sá grun-
> aö e.t.v. sé hér um að ræða hina herfi-
s,gUstu timaskekkju. Að minnsta kosti
her einum tug ef ekki tveim.Hug-
i naeldurinn logar glatt sem fyrr,
he^ó Ur*nn og áhuginn óbugaöur og
'örikja þess hugar, er veit og trúir, aö
Un sé á réttri leiö, jafn björt og áður.
ób 6 eltlci nög meö Þa&- aö andinn sé
balr a^Ur’ ileitiur er Baldvin enn beinn I
l°g hefur afmáð aö mestu afleiöingar
ls|endingaþættir
þess sjúkdómsáfalls er laust hann fyrir
fáum árum og flesta hefði boriö ofurliöi,
jafnvel þótt yngri væru I árum taliö.
Einu „ellimörkin”, sem ég fæ merkt
eru, að nú ekur Baldvin ekki lengur um á
átta gata Lincoln hvers enginn vissi afl
utan eigandinn eins og þegar við kynnt-
umst fyrst, en lætur sér nægja Dodge,
sem hann hefur þó vafalaust reynt til
þrautar, þvi enn nýtur Baldvin þess aö
láta gamminn geysa, ekki einungis gamm
andans, heldur og i bókstaflegri
merkingu.
Þaö lýsir Baldvin vel, hvern hug hann
ber til svonefndra bifreiöaiþrótta, sem
einkum eru stundaðar af ungu fólki, og oft
við litlar vinsældirþeirra, er eldri eru. Oft
hafa þessi mál boriö á góma á fundum um
umferðarmál og Baldvin þá ætlð snúist til
varnar þeim og taliö aö slikt væri ungra.
Ekki er mér grunlaust um, að Baldvin
sjái sjálfan sig i þeim, sem unun hafa af
þvi aö reyna mátt sinn og tækja þeirra,
sem þeir undir höfndum hafa. Það er ég
viss um, aö ef Baldvin væri um tvftugt I
dag, æki hann um á „upptjúnuðum”
amerlskum dreka af stærstu gerð og væri
margfaldur Islandsmeistari (1 spyrnu og
torfæruakstri, en sparakstur jæt ég liggja
milli hluta, þvl Baldvin hefur árangurinn
löngum verið hugleiknari en hverju til er
kostaö.
Svo til alla starfsvæi sina hefur Baldvin
unniö aö þvl, sem I dagiegu tali er skil-
greint sem félagsmál. Bera þar hæst störf
hans I þágu samvinnuhreyfingarinnar.
Ungur hreifst Baldvin af þeim tveim
stefnum, sem mest hafa mótað Islenskt
þjóðfélag á þessari öld, þ.e. jafnaðar-
stefnunni og samvinnuhreyfingunni, sem
báðar eiga það sameiginlegt að stefna að
betra mannlifi og vera brjóstvörn hinna
minni máttar.
Það er einkenni afburða félagsmáia- og
hugsjónamanna, að i oröabúri þeirra
finnst ekki oröið „ómögulegt”. Þeir eru
eldhugarnir, sem berjast móti straumn-
um vekja hina sofandi og færa hinum efa-
gjörnu heim sanninn um það, að allt er
hægt ef viljinn er nægur.
Siðustu tveir áratugirnir hafa ekki
veriö hagstæðir þeim, sem við félagsmál
hafa veriö að bjástra og ber þar margt til.
Ef til viU á tiltölulega góð afkoma sinn
þátt I þvi. Mönnum hefur fundist, að einir
og óstuddir væru þeir sjálfum sér nægir
án þess að styðja og styöjast viö aöra.
Þurs, ver sjálfum þér nægur, var eitt sinn
sagt. En alltaf hafa þó veriö til menn, sem
ekki hafa glatað trúnni á samtakamáttinn
og einn af þeim er Baldvin.
Þegar Baldvin vakti máls á þvi innan
Samvinnutrygginga fyrir u.þ.b. sextán
árum aö efna til samtaka, meðal þeirra
bifreiðaeigenda, sem tryggt höfðu
bifreiöar slnar hjá þeim áfallalaust I
fimm eða tlu ár og veriö heiðraðir fyrir, I
þvi augnamiði að vinna að bættu um-
ferðaröryggi, þá voru þeir fáir, sem höföu
á því nokkra trú.
„öll félagsmál eru dauð” var sagt. Þá
reis Baldvin upp, barði I borðiö og sagði:
„Þaö er hægt” Og það var hægt. Um það
bera vitni Klúbbarnir Oruggur Akstur
þrjátiu og þrlr að tölu, sem halda nú uppi
vlðtæku starfi um land allt.
Ég veit, aö þetta afrek Baldvins hefur
vakiö verðskuldaða athygli og aðdáun
meðalþeirra, er viðfélagsmál fást og hef-
ur oröið mörgum uppörvun og hvatning til
dáða. Mér segja menn, er að þessum mál-
um vinna, að nú örli á meiri skilningi á
félagsmálum almennt og má e.t.v. rekja
þá dagsbrún, sem nú teygist upp úr
svartnætti einstaklingshyggjunnar og
afskiptaleysisins, til Baldvins þegar hann
stofnaöi fyrsta Klúbbinn, öruggur akstur.
Til er gömul saga um mann, er fór um
veg og kom þar að sem þrlr menn voru að
verki og hjuggu grjót. Hann spurði hvað
þeir störfuðu og til hvers. Sá fyrsti sagöi:
„Ég vinn fyrir brauöi handa mér og mln-
um meö þvi aö strita við grjóthögg” Ann-
ar svaraði: „Ég er besti steihsmiöurinn I
gervöllu landinu og þvl er það mér ánægja
að höggva grjót”. Sá þriðji svaraði: „Ég
er að byggja dómkirkju.”
Sú er best ósk min til handa vini mfnum
Baldvin, að hann megi enn um langan
aldur halda fram smlði þeirrar
dómkirkju, er hann hefur lif sitt helgað,
sér og okkur öllum til farsældar og bless-
unar.
Gunnar Sigurðsson.
Baldvin Þ. Kristjánsson
70ára 9. apríl 1980.
Af mæliskveðja úr Vestfirðingaf jórðungi.
t dag þig krýni f jalladrottning fr jáls
blómum sinum um brjóst og háls.
Landsins synir lofa ævi þina.
Lands vors dætur muna og kalla sina.
Bjart um þig skini, blitt i dag vor sól,
breið eru spor þin, og djúp um foldarból.
Kjartan Óiafsson.
7