Íslendingaþættir Tímans - 07.07.1982, Blaðsíða 1

ISLENDINGAÞÆTTIR
Miðvikudagur 7. júli 1982 — 26. tbl. TÍMANS
Margrét Guðmundsdóttir
Beck
frá Reyðarfirði
Hinn 20. maí 1982 andaðist í fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaupstað elsti borgari í Reyðarfjarð-
arhreppi, Margrét Guðmundsdóttir. Hún var
fa:dd 25. janúar 1891 á Papaósi í Austur-Skafta-
fellssýslu og var þvi 91 árs þegar hún lést.
Hér á Reyðarfirði var hún búin að eiga heima
> nærfellt 63 ár.
Foreldrar Margrétar voru Guðmundur Sigurðs-
son, söðlasmiður og verslunarmaður, og kona
hans, Sigríður Jónsdóttir.
6 ára gömul fluttist Margrét með foreldrum
sínum til Hafnar í Hornafirði og dvaldist þar i
foreldrahúsum þar til hún flutti til Reyðarfjarðar.
Hún stundaði nám í Kvennaskólanum í
Reykjavik um eins vetrar skeið, en veiktist af
hrjósthimnubólgu og gat ekki lokið náminu við
skólann. Hefur það vafalitið valdið henni
vonbrigðum svo fróðleiksfús sem hún var alla tið.
Á Hornafirði kynntist hún manni sinum, Eiriki
Beck frá Sómastöðum i Reyðarfirði, en systir
hans, Þórunn, var gift Jóni, bróður Margrétar.
Þau Margrét og Eiríkur giftu sig 8. nóvember
1919 i Reykjavík.
Eirikur var ekkjumaður. Fyrri kona hans var
Sigriður Stefánsdóttir og lést hún árið 1910. Áttu
Þau einn son, sem Emil hét.
Eftir móðurmissinn dvaldi hann hjá föðursystur
S|nni, Guðnýju Beck, og manni hennar,
Sveinbirni Guðmundssyni, sem þá bjuggu í Seylu.
Emil flutti svo til föður síns þegar hann giftist
hlargréti.
Emil, sem var hinn mesti efnismaður, fórst með
vélbátnum Oddi árið 1925. Margrét og Eirikur
hófu búskap uppi á lofti í sjóhúsi, sem kennt var
v>ð bóndann og kallað Eirikshús. Eirikur hafði
homið sér upp þessari aðstöðu til útgerðar og
fiskverkunar.
hleð þeim á loftinu voru þau Áslaug Maack og
horsteinn Pálsson og þar munu elstu synir beggja
hjóna fyrst hafa séð dagsins ljós. Þetta þættu
sJálfsagt ekki merkileg húsakynni í dag, en þetta
Va>'ð að nægja, i önnur hús var ekki að venda um
s>nn. Síðar fluttu fjölskyldumar svo i eigin
húsnæði, Seylu og Ekru.
^argrét og Eirikur eignuðust tvö börn. Þau eru
Páll Þór, kennari á Hvolsvelli, kvæntur
Guðbjörgu Helgadóttur, og Sigríður Ingibjörg,
húsfrú á Reyðarfirði, gift Steingrimi Bjarnasyni.
Þá var til heimilis hjá þeim Þorbergur
Marteinsson sem systkinin kölluðu „afa“. Hann
var kornungur tekinn í fóstur á Sómastöðum, en
fluttist til Eiríks, þegar hann hóf búskap og dvaldi
hjá honum og hans fólki til æviloka. Einnig var
Jakobina, hálfsystir Eiriks, að nokkru fóstruð upp
hjá þeim hjónum, enda nefndu systkinin hana
gjarnan „stóru systur".
Þótt hvorki sé hátt til lofts né vitt til veggja i
Seylu, þá blessaðist þetta allt saman hið besta.
Og fleiri komu reyndar við sögu. Þvi að oft voru
kostgangarar hjá Margréti, sumir árum saman, og
gestagangur mikill. Þau Margrét og Eirikur
bjuggu samfellt í 25 ár í Seylu. Eiríkur lést 9. júlí
1950. Eftir það dvaldi Margrét á heimili dóttur
sinnar og flutti með fjölskyldunni í nýtt húsnæði
árið 1966. Hér hefur aðeins verið dreginn
ófullkominn rammi utan um nokkra þætti i lifi
Margrétar Guðmundsdóttur.
Margrét var lagleg kona, tiguleg á velli og hafði
hlýtt viðmót. Hún var glaðsinna og félagslynd og
naut þess að blanda geði við annað fólk, ekki hvað
síst ungt fólk. Haft er eftir ungri stúlku sem eitt
sinn dvaldi hér í þorpinu, að Margrét væri ólík
mörgu fullorðnu fólki, hún skildi unga fólkið svo
vel. Segir vitnisburður þessi sína sögu.
Æ, ósköp er langt síðan þið hafið komið,
elskurnar minar, sagði hún stundum þegar við
hjónin komum í heimsókn til hennar.
Og satt er það, stundirnar hjá henni hefðu
gjarnan mátt vera fleiri, því að hún var fróð um
marga hluti. Margrét hafði áhuga á ættum og
uppruna fólks og las mikið bæði i bundnu og
óbundnu máli.
Hún tók virkan þátt í félagslífi fyrr á árum, sat
i sóknarnefnd, söng í kirkjukórum, starfaði í
kvenfélaginu, tók þátt í leikstarfsemi, svo nokkuð
sé nefnt. Og það var gaman að heyra hana rifja
upp liðna atburði á sinn ljúfmannlega og látlausa
hátt.
Hún var lengst af vel ern og stálminnug. Eftir
að hún gat ekki tekið þátt í störfum hemilisins og
heilsunni hrakaði jafnt og þétt naut hún einstakrar
umhyggju og ástúðar dóttur sinnar og
tengdasonar allt til hinstu stundar. Og gagnkvæm
var umhyggja dóttursonanna þriggja, þeirra
Eiriks, Bjama og Páls, og ömmu þeirra,
Margrétar. Þessi sómakona kveður nú eftir
vegferð langa sátt við Guð og menn. Hún hélt
sinni bamatrú og treysti á handleiðslu Guðs í
öllum hlutum. Reyðfirðingar kveðja aldursforseta
sinn með virðingu og þökk fyrir þann skerf sem
hann hefur lagt til þess mannlífs er hér hefur verið
og er lifað.
Persónulega þakka ég henni margar ánægju- og
fróðleiksstundir og sendi aðstandendum öllum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Magnússon