Íslendingaþættir Tímans - 07.07.1982, Blaðsíða 4

NG
Ragnar dýralæknir Ragnarsson
Fæddur 2.10.1948
Dáinn 27.6.1982
Það var komið yfir lágnætti þegar við komum
í hlaðið á Sauðanesi að afloknum fyrsta fundi
nýkjörinnar hreppsnefndar, tveir félagar af
Útnesinu.
í dyrunum beið Dagný konan mín og ég sá að
eitthvað var að. „Hann Ragnar dýralæknir er
dáinn.“
Fyrst skynja ég naumast veruleika þessara
orða, en svo leggst hann á mig eins og farg.
Hann Ragnar þessi þróttmikli maður sem fór
héðan fyrir fjórum dögum, er allur.
Hann sem tæpri viku áður, kom siglandi
kringum hálft ísland með vini sínum ólafi Rafni,
og sagði að þegar flóinn opnaðist og hann sá
fjöllin, þá hafi honum fundist hann vera kominn
heim. Þessi glaði djarfi maður, sem við væntum
svo mikiis af, var horfinn og mér fannst ég vera
einn. Þessi tilfinning hefur ásótt mig frá þeirri
stundu, og nú í nótt sest ég niður og hripa þessi
fátæklegu kveðjuorð, sem ég þó veit að munu
ekki segja það sem mér býr í brjósti, þvi orð eru
ófullkomin og vald mitt á þeim, takmarkað.
Kunningja eignast menn marga, vini fáa. Ragnar
Ragnarsson var vinur minn.
Mér er í minni, þegar ég sá þennan hvatlega,
ljóshærða mann í fyrsta sinn. Það var á fyrstu
starfsdögum hans hér nyrðra, og ég sé hann enn
fyrir mér þar sem hann stendur við bílinn sinn, i
hlaðinu á Syðra-Lóni og snjór yfir öllu. Augun
voru óvenju skörp og eins og vörn í fasinu. Síðar
komst ég þó að því, að brynjan var ekki þykk og
undir henni sló stórt og tilfinningaríkt hjarta, sem
var óvenju næmt og því e.t.v. auðsæranlegt, þegar
brynjunni hafði verið kastað.
Ragnar Ragnarsson var fæddur í Reykjavík
2.10.1948, sonur Ingibjargar Jónsdóttur og
Ragnars Guðmundssonar. Föður sinn missti
Ragnar strax en ólst upp með móður sinni á
Haukagili í Borgarfirði, og síðar fósturföður
sinum, Ingvari Sigurðssyni, og hálfsystkinum á
Þingeyrum í Húnaþingi og víðar og loks settist
fjölskyldan að á Velli í Rangárþingi árið 1955. Sá
bær er allfrægur úr Njálu sem Ragnar vitnaði
tíðum i og gat heimfært víða í nútímann, enda
kunni hann hana utanbókar.
Ragnar fór snemma að vinna eins og títt er í
sveitum, fyrst heima því næst við ýmsar
byggingaframkvæmdir. Að loknu venjulegu
undirbúningsnámi settist hann í M.A. einn vetur
en féll þar ekki vistin og flutti sig suður i M.R.
Lauk hann þar stúdentsprófi 1969 og hélt siðan
utan til náms i dýralækningum við háskólann í
Hannover haustið 1970, og lauk þaðan prófi 1975.
Þá vann hann ytra með námi og kom svo heim
4
1977 og tók við héraðsdýralæknisembættinu á
Þórshöfn þá um haustið og gegndi því til vorsins
1981, en þá fékk hann ársleyfi og hélt utan til
framhaldsnáms en að því loknu tók hann við
rekstri Dýraspitala Watsons og rak hann til
dauðadags.
Árið 1980 gerðist Ragnar oddviti á Þórshöfn og
hófst þegar handa með félögum sinum við að
byggja upp atvinnulífið á staðnum, og árangurinn
af því er meðal annars hið glæsilega togskip
Stakfell, sem lagðist að bryggju á Þórshöfn
rúmum sólarhring eftir að Ragnar var allur og
þungt mun ýmsum hafa verið niðri fyrir þá, þvi
að í hópinn á bryggjunni var skarð.
Nú hef ég að mestu haldið mig við þurrar
staðreyndir um Ragnar, en hvemig var maðurinn
bak við dýralækninn og oddvitann?
Skapmikill var hann og kappsamur svo kalla
mátti ofurkapp, leitandi einhvers sem ætíð
reyndist handan næsta leitis, svo að þegar sigur
var unninn og ákveðnu takmarki náð, þá var það
ekki lengur eftrirsóknarvert, heldur aðeins áfangi
á vegferð og fram varð að halda og eftirláta öðrum
að njóta þess, sem unnist hafði og viðhalda þvi.
Slíkir menn eru veitendur hvar sem þeir fara og
þeim fylgir gustur og annað hvort eru menn með
þeim eða á móti. Þeir setja sterkan svip á umhverfi
sitt og eru svo svo stór hluti þess, að þegar þeir
hverfa af velli lífsins þá verður stórt skarð, sem
aldrei verður fyllt hjá vinum þeirra og
vandamönnum og lífið verður snauðara og allt
litlausara en áður. Samt sem áður sættir það mann
við þennan heim að vita, að slíkir menn eru til,
þótt ofætlun sé, að rekast á marga á einni
mannsævi.
Minningar liða um hugann ein af annari og lítið
verður úr verki þótt úti skíni sólin nótt sem dag.
Allar eru þær bjartar og kalla fram í hugann
drengilegan mann, fluggreindan og fróðan sem lét
sér fátt mannlegt óviðkomandi. Hann kunni
margt að segja af öðrum löndum og úr öðrum
landshlutum og dró af því lærdóma enda mjög
skýr í hugsun og framsetningu. Hið skemmtilega
fór heldur ekki framhjá honum, hann var mikill
húmoristi, og gjarnan kom þá skellihlátur sem var
alveg sérlega smitandi og oft skalf hér húsið þegar
við kepptumst við að ganga hvor fram af öðrum,
og oft gleymdist stund og staður.
Þessar heimsóknir brugðu birtu yfir skamm-
degið hér við íshafið, þótt oft væri upphaflegt
tilefni þeirra ekki gleðilegt, veik eða meidd
skepna. Sem dýralæknir var Ragnar sérlega
glöggur og fljótur að sjá hvað við átti og
framkvæmdin fylgdi fast á eftir. Veður skipti ekki
máli og væri ófært fyrir bil, þá kom hann brunandi
á gandi sínum tygjaður til að takast á við frost
og kulda. Þennan útbúnað var hann óspar á að
nota til liðsinnis bændum, þegar selflytja þurfti fé
úr heiðum í snjóum á haustin, enda var það mála
sannast að alla tíð var hann trúr uppruna sínum
og átti sterkar rætur í islenskri mold. Gott var að
sækja þau heim hann og hans góðu konu, Höllu
Bergsdóttur sem bjó honum og börnunum fjórum
hlýtt heimili. Þau hjónin voru samhent, og fann
ég að Ragnar gerði mikið með álit Höllu og átti
við hana sálufélag sem var honum mikill styrkur.
Nú er mikill harmur kveðinn að henni og-
bömunum og þeirra nánustu, enda hafa þau mikið
misst.
Þann mátt sem öllu ræður bið ég að hjálpa þeim
yfir þessa erfiðu daga, og gefa þeim styrk í
framtíðinni.
Ágúst Guðröðarson
Sauðanesi.
t
í dag miðvikudag 7. júlí fer fram útför Ragnars
Ragnarssonar dýralæknis dýraspítalans frá Þjóð-
kirkjunni í Hafnarfirði. Þungir eru þeir dagar
þegar lífið krefst þess að maður skilji það sem
ekki verður skilið og þyngri eru þeir dagar sem
maður finnur sinn besta vin horfinn snögglega.
Víst veit maður staðreyndir ltfsins og þykist
þekkja þess gang og hugsar til þess eins og úr
fjarska, en þeir dagar koma að raunveruleikinn
ber að dyrum og birtir manni lifsins lögmál og
eru þá orð þekkingarinnar tómir stafir, merk-
ingarlausir.
Ragnar vinur minn er farinn.
islendingaþættir