Íslendingaþættir Tímans - 07.07.1982, Blaðsíða 6

Reidar G. Albertsson,
kennari
Fæddur 10. júlí 1928
Dáinn 2. apríl 1982
Hér þegar verður hold
hulið i jarðar mold,
sálin hryggðarlaust hvílir,
henni Guðs miskunn skýlir.
H.P. (Ps. 17)
Hvað getum við syndugir menn öðlast dýrmætara
en eilíft skjól Guðs miskunnar?
Eiga Guðs son fyrir forsvarsmann frammi fyrir
dómstóli Guðs.
Á dauðastund og dómsins tíð,
Drottinn, þar skal min huggun blið
orð þitt er sama: Ég em hann,
sem inn þig leiði í himna rann.
Pjón minn skal vera þar ég er.“
Því hefur þú Jesú, lofað mér;
Glaður ég þá í friði fer.
H.P.(Ps. 5)
Hvílíkur auður, hvilík blessun að eiga slíkt traust
og öryggi að veganesti út yfir gröf og dauða.
Eða er það e.t.v. ekki raunverulegt, heldur eigið
hugarfóstur og sjálfsblekking?
Ef viðkomandi byggir á eigin ágæti, eigin
verðleikum, þá er holt undir fæti.
En ef sá hinn sami byggir traust sitt allt á náð
Guðs og réttlæti Jesú Krists, svo hann, Jesús. geti
sagt: „Þjónn minn skal vera þar ég er.“ Þá er
hægt að segja þetta með fögnuði Guðs hjálpræðis.
Reidar átti þetta hjálpræði, þessa trú.
Hann var lika þjónn Guðs í því að bera blessun
hans til meðbræðra sinna.
Dýrmætasta gleði hans var að vera notaður sem
farvegur Guðs blessunar til þurfandi sálna
meðbræðra sinna.
Þetta varð í auknum mæli eftir að hann tók
þann sjúkdóm, sem nú hefur gjört hann allan.
Þær voru ófáar ferðir hans til sjúkra, til þess að
eiga með bæn. Hann vildi líka hlýða Guðs orði í
Jakobsbréfinu 5, 14-15.
„Sé einhver sjúkur yðar á meðai, þá kalli hann
til sín öldunga safnaðarins og þeir skulu smyrja
hann með olíu í nafni Drottins og biðjast fyrir yfir
honum, og trúarbænin mun gera hinn sjúka heilan
og Drottinn mun reisa hann á fætur og þær syndir,
sem hann kann að hafa drýgt munu verða honum
fyrirgefnar.“
Þetta var honum köllun, sem hann rækti i
kyrrþey, að undangenginni ráðfæringu við orð
Guðs og bæn, svo handleiðsla Guðs væri örugg.
í kristilega tímaritinu Rödd í óbyggð eru
margar dýrmætar greinar, sannar perlur, sem
hann hefur þýtt, aðallega úr norsku.
Hann átti einnig mikið af góðum bókum, bæði
á norsku og ensku, sem hann var óspar á að lána
kunningjunum. Þar hef ég fyrir mikið að þakka
og mikils að sakna.
Leiðir okkar Reidars lágu fyrst saman, um
kristið samfélag ungs fólks á árunum 1946-1947.
Ég var þá nemi í Iðnskólanum í Reykjavík.
Stuttu seinna fékk ég leigt húspláss hjá
foreldrum hans og urðum við þá herbergisfélagar.
Síðan lágu leiðir okkar saman í kennaraskól-
anum, ásamt Dagnýju systur hans. Seinna, þegar
leiðir skildust, ég flutti til Vestmannaeyja, þá
hélst samt hans góða vinátta og tryggð. Þar á bar
aldrei skugga.
Siðan 1963 að ég fluttist til Akraness, urðu
samskipti okkar aftur meiri. Þá fyrst fór ég að
kynnast bókunum hans og hjálpaði við útvegun
góðra bóka frá Noregi.
Og þegar erfiðleikar mættu mér, þá naut ég hjá
honum slíkrar hjálpar og vináttu, semvar mér
ómetanleg og aldrei fullþökkuð. Odarön, kona
hans, átti þar einnig stóran hlut í.
Já, það var gott að koma til þeirra hjóna.
Blessun að hafa átt vináttu þeirra og notið
fómfúss kærleika þeirra.
Reidar kvæntist árið 1961, Oddrúnu Jónas-
dóttur. Hann sótti hana til Noregs, eins og faðir
hans hafði á sínum tíma sótt sina konu og móður
Reidars, sem nú er háöldruð.
Hún hefur misst mikið þegar Reidar er farinn,
því þeirra samband var náið og einlægt.
Reidar var fæddur og uppalinn vestur
í
Jökulfjörðum, á Hesteyri. Faðir hans, afi o.fl- ^
ættmennum hans, voru miklir atorkumenn, sem
eins og allir urðu að gera, unnu hörðum hönduiu
fyrir daglegum þörfum. Það var að mestu sótt í
greipar Ægis, oftast á litlum árabátum, sem þurft1
að setja upp fyrir flæðarmál eftir hverja sjóferð-
Ennfremur sóttu menn af þessum slóðum s^r
björg i bú í fuglabjörgin.
Allar samgöngur voru erfiðar. Á landi mest
fótgangandi með farangurinn á bakinu. Á sjónum
á árabátum.
Þetta, ásamt fleiru, stuðlaði að því, að á þessum
slóðum urðu menn dugmiklir, áræðnir °i
úrræðagóðir atorkumenn.
Við þessa átthaga, þetta harðbýla svæði lands
vors, hefur fólkið, sem ólst þar upp °8
afkomendur þess, bundist sterkum tryggðar'
böndum.
Reidar var þar engin undantekning. Fjölskyld®
hans vildi ekki selja eignir sinar á Hesteyri, þegar
þau fóru burtu, en hafa haldið þeim við og dvalið
þar iðulega um tíma að sumrinu. Það var gjarnan
farið i gönguferðir á Strandir eða í Víkumar. Þa®
var gaman að heyra Reidar segja frá þessum
ferðum. Þá fléttaðist inn i saga fólksins sem hafð'
verið á þessum stöðum.
En nú er Reidar horfinn úr hópi þeirra sem
ferðast um Strandir. Hann hefur verið kallaðut
heim fyrr en við bjuggumst við. Það er ekki öllum
gefið að verða gamlir. En margir munu minnast
hans með þakklæti fyrir þá blessun sem þeir nutu
af kynnum sínum við hann.
Ég vil votta eiginkonu, aldraðri móður og
tengdamóður og öðrum ástvinum hans samúð og
hluttekningu.
Guð gefi ykkur blessun og frið.
Jesús segir: Ekki mun ég skilja yður eft>r
munaðarlausa. Ég kem til yðar. Jóh. 14,18.
Blessuð veri minning þín, Reidar, og þökk fýnr
allt.
Guðbjartur Andrésson
6
Islendingaþaettii'