Íslendingaþættir Tímans - 07.07.1982, Síða 5

Leiðir okkar Ragnars lágu tyrst saman i
Menntaskólanum á Akureyri, en þangað förum
við til náms 1964.
Varð með okkur kunningsskapur sem með
árunum verður vinátta því leiðir okkar lágu oft
saman og hvor yfir aðra bæði hér heima og
erlendis, i landfræðilegri merkingu, og svo hitt að
leiðir okkar lágu saman um hugðarefni og áhuga.
Við vorum báðir aldir upp á þeim forsendum
að gera gagn og komum báðir þaðan sem mikið
var unnið og lengi og fyrir okkur var Akureyri
'•neð sín reglubundnu taktföstu slög alltaf heldur
framandi, að sumu leyti var það eins og vera í fríi
að vera á Akureyri.
Á þeim árum myndaðist hópur vina og
kunningja sem hélst síðan og varð að nokkru leyti
kjarni félagslegrar samgengni, hópur manna sem
'eit inn hjá hvor öðrum þó langt liði á milli vegna
fjarlægða og verkefna, ef menn voru á ferðinni i
nálaegð.
Það var kannske einkenni þessa hóps að honum
týndist ekki vinátta eða gleymdist þó ár liðu milli
þess að menn hittust, og það var einmitt
emkennandi fyrir Ragnar Ragnarsson að honum
var vinátta ekki stundarfyrirbrigði.
Á Akureyri kynntist Ragnar eftirlifandi konu
rinni Höllu Bergsdóttur sem varð hans stoð og
stytta í öllu þvi sem hann tók sér fyrir hendur og
voru þau mjög samhent og elsk hvort að öðru.
Þau eignuðustfjögurböm, Berg, fæddan Í1969,
Snorra fæddan 1971, Ingibjörgu Ásdísi, fædda
1977 og Margréti Eddu fædda 1979. Þau Ragnar
°g Halla bjuggu bömum sínum gott og ástríkt
heimili, og Ragnar lét sér annt um þroska
barnanna og var þeim ástrikur faðir en líka félagi
°g vinur.
Milli heimila okkar var mikil vinátta og verður
áfram þó við verðum nú að horfa á eftir ástríkum
eig>nmanni og föður, á eftir vini sem skarð stendur
eftir. Við hjónin vottum Höllu samúð okkar og
hiðjum Guð að veita her.ni styrk, við vottum
heimili tengdaforeldra Ragnars sem var heimili
heiman fyrir hann samúð okkar, og við
vottum foreldrum Ragnars samúð okkar.
Ég kveð þig vinur með söknuði og trega, en
aöeins að sinni, leiðir okkar munu enn liggja
saman- Þorsteinn Hákonarson.
+
Láinn, horfínn harmafregn, hvílíkt orð mig yfir
^tynur. Þessi orð Jónasar Hallgrimssonar komu
mér fyrst i hug, er ég frétti lát vinar míns Ragnars
*lagnarssonar dýralæknis. Það var svo ótrúlegt,
a® hann sem virtist svo hlaðinn gneistandi lífsorku
y*ri allt í einu dáinn, horfinn. En fljótlega kom
1 hugann framhaldið á orðum Jónasar. En ég veit
a^ látinn lifir, það er huggun harmi gegn.
Kynni okkar Ragnars heitins voru ekki löng,
aðeins þau tæp fjögur ár, sem hann starfaði sem
héraðsdýralæknir á Þórshöfn. Þó ytra borðið
virtist stundum dálitið hrjúft og kalt þurfti ekki
rijúpt að grafa til að finna mannlega hlýju og mikla
geðsmuni. Maðurinn var óvenju skarpgáfaður og
fökvis. Það var ekki nóg, að hann væri vel fær í
'slendingaþættir
sínu fagi, heldur hafði honum með langskólanámi
og síðar erilsömu starfi auðnast að afla sér
þekkingar á hinum ólíkustu sviðum t.d. var hann
af svo ungum manni að vera ótrúlega lesinn i
íslenskum bókmenntum.
Ragnar heitinn tók þátt í lífi og kjörum fólksins,
sem i kringum hann var. Hann starfaði með
leikfélaginu á Þórshöfn og var orðinn oddviti
hrepsnefndar Þórshafnarhrepps, þegar hann flutti
frá Þórshöfn.
Kæri vinur. Þessi fátæklegu orð eru engin
æviminning, aðeins örstutt kveðja af norðlægri
strönd, með kærri þökk fyrir kynninguna og
samskiptin. Ég trúi því, að þú sért farinn til „meiri
starfa Guðs um geim.“
Halla min. Ég flyt þér, börnunum og
aðstandendum öllum, innilegustu
samúðarkveðjur mínar og minna og bið
algóðan Guð að blessa ykkur og styrkja.
ÓIi Halldórsson

í dag er til moldar borinn góðvinur okkar,
Ragnar Ragnarsson dýralæknir. Harmi okkar
verður ekki með orðum lýst og söknuðurinn er
sár. í vinahóp okkar hefur stórt skarð verið
höggvið sem aldrei verður fyllt né fyrir bætt, þvi
vandfenginn er vinur trúr. Ragnar var sá vinur
sem i raun reyndist. Almættið gefi þeim styrk er
syrgja.
Elsku Halla, við vottum þér, börnunum og
aðstandendum, okkar dýpstu samúð.
Ólafur Rafn Jónsson
Elín Jakobsdóttir
Þórshöfn Þistilsfirði

Guðný Pálsdóttir
frá Húsavík
Fædd 24. júli 1915.
Dáin 29. desember 1981.
„Hálfa leið hugurinn ber mig,
það hallar norður af.“
Lítil stúlka með björt og skær augu og
hrokkinkoll situr á kné afa sins, sem hefur sömu
björtu augun en hárið silfurhvitt. Hún spyr og
hann svarar og ekki má á milli sjá hvort ánægðara
er. Þetta er mín fyrsta minning um Guðnýju
Pálsdóttur, sem við minnumst i dag, en kveðjum
ekki, þvi hún var ein af þeim, sem maður minnist
oft en kveður aldrei - svo ógleymanleg er hún
vinum sínum.
Guðný Pálsdóttir var fædd í Húsavík 24. júlí
1915, dóttir merkishjónanna Þóru Guðnadóttur
og Páls Kristjánssonar, sem ásamt Helgu
Guðnadóttur og Aðalsteini Kristjánssyni reistu
rausnargarð um þjóðbraut þvera á þessum forna
stað i landnámi Garðars Svavarssonar norður við
Dumbshaf, þar sem sólin gengur ekki undir um
jónsmessuleytið en skammdegið er svart og
þungt. ííjessar andstæður i umhverfinu gengu í
gegnum lif hennar allt, en þrátt fyrir þunga
heilsuleysis og ástvinamissi voru þó birtan og
gleðin ríkustu þættirnir í skapgerð hennar og lifi.
Það verður öllum óskiljanlegt, sem fylgdust með
baráttu hennar til að lifa og starfa, hvernig hún
næstum daglega hin siðari ár kleif þritugan
hamarinn og skilaði sinu dagsverki. En henni var
líka mikið gefið: frábærar gáfur og listfengi, sem
öll hennar verk báru vott um, hvort heldur var i
skrifstofustarfi hennar hjá Þórði Sveinssyni & Co.
og síðar Vífilfelli hf. eða fagrar hannyrðir hennar.
Okkur vinum hennar verður þó minnisstæðast hve
framúrskarandi skemmtileg hún var, fyndin og
orðheppin. Hún var mikill vinur vina sinna og
tryggð hennar eftir því. En hún stóð aldrei ein.
Kristbjörg systir hennar var sá bakhjarl sem aldrei
brást. Eftir lát föður þeirra, sem fluttist til
Reykjavíkur og átti með þeim heimili sitt síðustu
ár og naut þar einstæðrar umhyggju þeirra, héldu
þær tvær heimili saman í Álftamýri 4. Það heimili
verður öllum minnisstætt sem þvi kynntust. Þar
fóru saman fáguð smekkvlsi og fagrir munir,
gerðir af hagleikshöndum föður þeirra, en
umfram allt einlæg gestrisni.
Ásdis Aðalsteinsdóttir frænka þeirra, en þær
voru systra- og bræðradætur, stóð alla tíð með
þeim I gleði og sorg og siðar sonur henneg og
hans fjölskylda.
Fátt er betra á lifsleiðinni en kynnast góðu
fólki. Þvi segi ég nú: Guðný, hafðu þökk fyrir allt.
Sigriður S. Bjarklind.
5