Íslendingaþættir Tímans - 11.08.1982, Blaðsíða 6

Sigurður
Thorcxidsen
Framhald af bls. 5
a.m.k. þar sem hann beitti sér, en það
sem á kann að hafa vantað bætti hann
upp með innsýn fyrst en síðar einnig
reynslu. Jafnframt segist hann alltaf hafa
haft mannalán.
Við sem þekkjum Sigurð „gamla“ á
stofunni hugsum líklega minna um verk
hans utan hennar en innan. Hann hefur
sérstaka hæfiieika til þess að stjórna og
umgangast fólk þannig að þægilegur
andi haldist á vinnustað án þess þó að
gefa eftir á kröfum um afköst og gæði.
Mannseðlið má segja að sé samsett úr
ýmsum þáttum svo sem greind, minni,
gæsku, dugnaði, metnaði, hégóma-
girnd, viðkvæmni, tilfinningasemi og
fleira. Þættir þcssir hafa misjafnt vægi
hjá hverjum og einum og ná mismiklum
þroska eftir aðstæðum. Sigurður hefur
náð að þroska með sér þá þætti er mestu
varða í manniegum samskiptum án þess
þó að slaka um of á öðrum. En síðast
og ekki síst. Hann hefur líklega aldrei
látið eftir sér að finnast vérkefni
leiðinlegt. Sigurður hefur lifað og starfað
með ágætum í anda vísunnar:
Að lifa kátur líst mér mátinn bestur.
Þó að bjáti eitthvað á
út því hlátur gera má.
Sigurður Thoroddsen er barn síns
tíma órofa tengdur því sem áður var, en
jafnframt áhugasamur um nýjungar og
framfarir.
Nafnið Sigurður Thoroddsen hefur
tengst verkfræði hér á landi frá því er
verkfræðin fluttist hingað sem sérstök
fræðigrein í lok 19. aldar. Fyrstur var
Sigurður Jónsson Thoroddsen og síðar
Sigurður Skúlason Thoroddsen bróður-
sonur þess fyrsta. Báðir héldu þeir
verkfræðimerkinu á lofti með sóma og
höfðu stéttarstolt.
Verkfræðistofan sem Sigurður stofn-
aði og rak ber áfram nafn hans og verður
vonandi til þess að tengsl nafnsins og
verkfræðinnar haldist.
Kveðja frá starfsfélögum
Jón Þröstur
Hlíðberg
flugmadur
Dauðinn má svo með sanni,
samlíkjast þykir mér.
Slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt hvað fyrir er.
Grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt.
Reyr, stör sem rósir vænar,
reiknar hann jafn fánýtt.
Þannig lýsir sálmaskáldið, Hallgrímur Péturs-
son, lokastigi lífsgöngunnar, sem við köllum
dauða, og síðar í sama sálmi „Hvenær sem kallið
kemur, kaupir sig enginn frí“.
Þessi staðreynd laust okkur öll svo þungt er við
fréttum af hinu hörmulega flugslysi er átti sér stað
20. júlí s.l. Morguninn eftir er ég mætti á
vinnustað þá er ég kallaður í símann og konan
mín er að tilkynna mér þessa miklu harmafregn.
Ó, hvað mér fannst gott að vera einn við vinnu
mína næstu stundir, á meðan barist er við að ná
einhverju jafnvægi hugans, því lífið verður að
hafa sinn gang þrátt fyrir hin dimmu él og ekki
til neins að mögla þó stöðugt leiti á hugann „af
hverju?“.
Frændi minn Jón Þröstur Hlíðberg sem hér
verður kvaddur hinstu kveðju var fæddur í
Reykjavík 13. ágúst 1957 og ólst upp hjá
foreldrum sínum Unni Magnúsdóttur og Hauki
Hlíðberg að Álfhólsvegi 31 Kópavogi, ásamt
þrem systkinum sínum, er nú syrgja soninn og
bróðurinn trausta og góða. En minningin um
góðan dreng, lifir og verður ekki frá okkur tekin.
Fljótt sást hvað Jón Þröstur gekk heill og
hiklaust að því er hánn tók sér fyrir hendur, hvort
sem var nám eða starf. Þannig hafði hann lokið
bæði iðnnámi í vélvirkjun og atvinnuflugprófi 21
árs. Það finnst mér segja meira en mörg orð.
Fyrir rúmu ári síðan var ég við brúðkaup þeirra,
Arndísar Bjargar Smáradóttur og Jóns Þrastar,
er hann gekk að eiga sína indælu konu sem var
eitt af hans gæfusporum.
Þá var um leið skírður litli indæli sonurinn
þeirra. Það var sannarlega gleðistund. Þau voru
svo samvalin hvort fyrir annað og hamingjan
virtist brosa við. Svo er klippt á allt þetta svo
snögglega.
Svona er lífið og því fáum við ekki breytt.
Fullkomin hamingja annars vegar eða sárasta
kvöl. Þvílíkar andstæður. En við verðum að biðja
og vona að guð leggi Iíkn með þraut.
Að kvöldi brúðkaupsdagsins kvaddi ég Jón
Þröst í síðasta sinn. Það atvikaðist nú einhvern-
veginn svo að við hittumst ekki þennan tíma. Já,
bilið er mjótt milli blíðu og éls og brugðist getur
lukkan frá morgni til kvölds. Já, sem guðirnir
elska deyja ungir. En ég trúi því að líf sé eftir
þetta líf ogkallað sé til annarra og meira að starfa
guðs um geim.
En þegar ég lít til baka yfir lífsgöngu frænda
míns finnst mér hann hafa verið barn hamingjunn-
ar þessa stuttu ævi. Hann tamdi sér reglusanian
og heilbrigðan lífsmáta, honum gekk vel í námh
komst á samning hjá vegagerðinni og hafði þar
oft góðar tekjur, auðvitað með því að vinna mikið
en þetta gaf aftur möguleika til að sinna aðal
áhugamálinu flugnáminu. Þá eignaðist hann
konuna, sem hann elskaði og með henni húa
drenginn, augasteininn beggja foreldranna.
Þá fékk hann að síðustu þá ósk sína uppfýh*3
að fá fasta vinnu við flugið hjá ágætum
vinnuveitanda. Hæfni hans var mikil og flugpróf
með ágætum.
Þetta finnst mér mikil lífsfylling hjá svo ungum
manni.
Við kveðjum þig frændi með virðingu og þökk
fyrir sumurin tvö, sem þú varst hjá okkur. Frá
þeim eigum við góðar minningar er nú verða i
hugum okkar, gimsteinum betri.
Við systkinin frá Flögu og fjölskyldur okkar,
sendum Jóni Hlíðberg afa hans, foreldrum og
systkinum, Arndísi elskulegri eiginkonu hans og
syninum unga og öllum öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Góður engill guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð
léttir birgðar angist eiðir
engill sá er vonin blíð. ^ ^ j
Árni Magnússon-
Islendingaþaettii'