Íslendingaþættir Tímans - 23.02.1983, Side 4

nýir siðir koma með nýju fólki og margt breytist í
hraða nútímans.
Glaðlyndi og gott skap var mjög ríkjandi í fari
ömmu og aldrei heyrði maður hana barma sér í
veikindum sínum þó margir aðrir hafi séð fulla
ástæðu til. En kátínan og brosið var alltaf fremst
á hennar vörum.
Árið 1976 gekk amma undir mikinn uppskurð
og var útlitið dökkt um tíma. En öll él birtir upp
um síðir og eins var með þetta, amma hresstist og
kom heim. Þó að hún þyrfti oft að dvelja
langtímum á sjúkrahúsum birti alltaf uppp á milli
og hún gat komið heim. Þær stundir sem hún gat
verið heima voru henni mjög dýrmætar þó ekki
væru þær alltaf mjög langar.
Þegar við rifjum upp bernskuminningarnar
kemur myndin af ömmu inn í þær allar. Við áttum
því láni að fagna að alast upp við hlið ömmu og
er það mikilvægt og gott fyrir okkur að 'hafa
hennar góðu hugsun og ráðleggingar að leiðarljósi
í framtíðinni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn nádarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
S. Egilsson
Um leið og við kveðjum ömmu viljum við
þakka henni fyrir allt sem hún var okkur og
biðjum góðan guð að styrkja afa í framtíðinni.
Blessuð sé minning hennar.
Asta og Ella.
+
Laugardaginn 19. febr. s.l. var til moldar borin
Ástbjört Oddleifsdóttir frá Haukholtum Hruna-
mannahreppi f. 28.071913 d. 11.02 1983. Dugnað-
ur, gæði, ósérhlífni og hjálpsemi voru einkenni
þessarar góðu konu.
Sá sem þessar línur ritar varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að kynnast hennrog hennar fjölskyldu
á því sóma heimili sem Haukholt er. Ég sem 9 ára
drengur átti að fá að dveijast þar fyrir kunnings-
skap vina og foreldra um hálfsmánaðar skeið. Sá
hálfi mánuður varð síðan að 6 sumra dvöl meira
og minna ásamt tíðum heimsóknum í annan tíma,
og ávallt síðan, því alltaf leitar hugurinn þangað
sem manni hefur liðið vel, og það gerði mér
vissulega undir hennar verndarvæng og hennar
góðu fjölskyldu.
Það er margs að minnast frá þessum árum sem
ekki verður hér upptalið, en oft var gestkvæmt og
glatt á hjalla í Haukholtum. Það skipti engu.ávalit
sama góða og hlýja viðmótið að tinna hjá Ástu,
þó hún gengi ekki ósjaldan síðust til hvílu og fyrst
á fætur. Nú hin síðari ár er heilsu hennar fór að
hraka heyrðist aldrei æðru orð eða kvartanir, það
var ekki Ástu að skapi, heldur var alltaf bjart í
nánd í hennar huga.
Ég bið svo fyrir hönd foreldra minna og
fjölskyldu góðan guð að styrkja þig, Steini minn
og þína fjölskyldu í ykkar sorgum.
Hörður Helgason.
+
Ég ætla með nokkrum orðum að minnast
elskulegrar frænku minnar, sem andaðist þann 11.
þ.m. Allt frá því ég man eftir mér, er Ásta frænka
tákn um allt það góða, hún var ekki nein venjuleg
frænka, heldur mikið meira.
Nú á kveðjustund rifjast upp fyrir mér, ótal
minningar, sem eru mér ákaflega dýrmætar.
Ásta var mjög skemmtileg og jákvæð, gat ávallt,
séð bjartari hliðar á öllu. Það var líka ákaflega
gott að leita til hennar með sín vandamál, hún átti
alltaf einhver góð ráð og nóg af hjartahlýju, svo
það var sérstaklega gott að vera í návist hennar.
Ég er ævinlega þakklát fyrir að hafa átt svo
yndislega frœnku.
Hún átti við erfið veikindi að stríða undanfarin
ár, en í bví eins og öðru var hún sterk, gerði lítið
úr þeim. Aldrei heyrðist hún kvarta, reyndi frekar
að hughreysta þá sem í kringum hana voru, allt
fram á síðasta dag.
Elsku Steini, megi góður guð styrkja þig í sorg
þinni. Öllum í Haukholtum sendi ég, ogfjölskylda
mín, innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður guð hjálpa okkur öllum að sætta
okkur við hið óumflýjanlega.
Blessuð sé minning elskulegrar frænku minnar.
Far þú t friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
V. Briem.
Heiða.
+
Síminn hringir eins og svo oft áður, en nú veit
ég með vissu að þessi hringing boðar eitthvað illt
og óvægið. Þáð er Þorsteinn frændi minn, sem
tilkynnir mér látið hennar Ástu, eins og hún var
iðulega kölluð. Við fylgjum honum suður á
Vífilsstaði, þangað sem hún háði sína síðustu
baráttu eftir langvarandi og oft erfið veikindi.
Ekki hafði maður heyrt hana kvarta yfir veikind-
um sínum, henni leið jú misjafnlega vel, en alltaf
sfóð þetta til bóta að hennar sögn. Nú er hún látin
þessi góða og stillta kona og hjartað fyllist
söknuði.
Ásta var fædd í Langholtskoti í Hrunamanna-
hreppi þann 28. júlí 1913. Foreldrar hennar voru
Helga Skúladóttir og Oddleifur Jónsson. Þegar
hún var barn að aldri missti hún móður sína, en
bjó þó áfram hjá föður sínum og sex systkinum
um nokkurra ára skeið, en er þá komið fyrir í Gröf
í sömu sveit þegar faðir hennar bregður búi.
Sautján ára gömul fer hún til Reykjavíkur og er
búsett þar í fimm ár. Árið 1935 giftist hún
Þorsteini Loftssyni frá Haukholtum og bjuggu
þau þar öll sín búskaparár. Þau eignuðust tvo
syni, þá Oddleif sem fæddur er árið 1936 og Loft
sem fæddur er 1942, og búa þeir nú með
fjölskyldum sínum myndárbúi á Haukholtajörð-
inni. Barnabörn þeirra Ástu og Þorsteins eru nú
fjögur. Sem barn kom ég oft með foreldrum
mínum á heimili þeirra Ástu og Þorsteins föður-
bróður míns. Og auðvitað var ég aðeins barn,
þegar ég fékk að fara þangað sem snúningastrákur
fyrst hluta úr sumri, en alls urðu sumrin mín sjö
þar fyrir austan og veru minni lauk síðan með
vetrardvöl. Að sjálfsögðu eru það mikil viðbrigði
fyrir ungan dreng að ætla sér að vera fjarri
foreldrum sínum yfir lengri eða skemmri tíma,
jafnvel þó margt sé það til sveita sem veki áhuga
og forvitni kaupstaðabarnsins. Þá skiptir ekki
minnstu máli hvernig það fólk sem dvelja á hjá
tekur manni. Tæplega hefði vera mín í Haukholt-
um orðið svo Iöng sem raun ber vitni ef það hefðu
einhverjir annmarkar verið á.
Já, sannarlega leita á hugann margar góðar
minningar frá þessum tíma. Oft minnist ég þess
þegar unnið var fjarri heimilinu og sest var niður
til að fá sér að drekka, að þá sóttist ég eftir því
að setjast sem næst henni Ástu. Ég man hversu
gott mér þótti það þegar hún strauk mér um
handarbakið, hnéð eða vangann, hvernigþreytan,
þegar hún var fyrir hendi leið í burtu og Ijúf værð
færðist yfir barnssálina. Þá er mér ekki síður í
fersku minni vetrarkvöldin, þegar hún sagði mér
einhverja af þeim mörgu sögum sem hún kunni.
Ásta var vel að sér í sögu lands og þjóðar. Ekki
hafði hún þó ferðast mikið um ævina, en lesið
þeim mun meira, og fest það í minni svo furðu
sætti. Hún átti auðvelt með að endursegja það
sem hún hafði móttekið og draga upp glögga
mynd af mannlífi og staðháttum. Ég hygg að
margur minnist þeirra stunda þegar Ásta sat á
rúmstokknum sínum og sagði frá því sem hún
hafði lesið, svo ógleymanlegar eru þær stundir.
Ástu var annt um heimili sitt, bú sitt, sveitina
sína og landið. Hún gekk að störfum sínum af
miklum röskleika og vandvirkni. Allir sem kynnt-
ust henni hlutu að meta hana og bera virðingu
fyrir henni. Hún gaf meira af sjálfri sér en hún
þáði af öðrum. Það var hverjum manni hctlt og
mikil Guðsgæfa að fá að kynnast Ástu.
Ég þakka Ástu minni samfylgdina og allt sem
hún gaf mér. Hún var mér sem móðir á
viðkvæmum aldri.
Kæru vinir í Haukholtum, ég sendi ykkur öllum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Raggi.
Leiðrétting
1 minningargrein um Þóru Hjartar í 6. tbl.
íslendingaþátta , eftir Sigrúnu Sturludóttur, var
rangt farið með erindi úr kvæðinu Móðir, eftir
Guðrúnu P. Helgadóttur. Rétt er erindið svona:
„Móðirin leikur
létt og blítt
við lítið barn.
Hún gefur því
gull í lófa
og gull í tá
og verður að stœrri
sjálf"
4
Islendingaþættir