Íslendingaþættir Tímans - 26.04.1983, Blaðsíða 5

Gunnar Gudjónsson, vélsmiður
Fæddur 9. nóvember 1921
Dáirin 24. desember 1982
Vér leikurn oss, börnin, við lánið vall
og lútum þó dauðans veldi,
því áður en varir en alll orðið kalt
og œvinnar dagur að kveldi.
(E.Ben)
■ Það reynist erfiðara en skyldi að setja niður
orð á blað um vin minn og starfsfélaga Gunnar
Guðjónsson sem skyndilega og miskunnarlaust
var hrifinn burtu að kvöldi Þorláksmessu.
Gunnar var fæddur í Reykjavík 9. nóv. 1921,
sonur hjónanna Guðnýjar Gilsdóttur og Guðjóns
Sigurðssonar, sem var vélstjóri á vitaskipinu
Hermóði. Þau hjón voru bæði ættuð úr Dýrafirði.
Gunnar sleit barnsskónum hér í Reykjavík og
vann sem sendill hjá Landssmiðjunni unz hann
hóf nám þar í vélvirkjun, þegar hann hafði aldur
til. Eftir það vann hann þar áfram um margra ára
skeið. Hann stofnaði fyrirtæki með nokkrum
félögum sínum og ráku þeir það um’tíma. Árið
1959 hóf hann síðan störf hjá vélsmiðju Jens
Arnasonar og varð seinna verkstjóri þar og gegndi
því starfi unz yfir lauk. Þar lágu leiðir okkar
saman og höfðum við því unnið hlið við hlið í
nærfellt 24 ár. Ég komst fljótt að því hvern mann
Gunnar hafði að geyma. Hann var drengur góður
og vildi hvers manns götu greiða og var framúr-
skarandi góður fagmaður. Ég minnist þess ekki að
nokkurt það verk hafi verið lagt fyrir Gunnar að
hann ekki leysti það af stakri kostgæfni og
vandvirkni. Hann var trúr sinum vinnuveitanda
og mátti ekki vamm sitt vita í einu né neinu og
verður sannarlega vandfyllt hans skarð. Okkar
daglegu samskipti einkenndust af gagnkvæmri
virðingu og fullum trúnaði og hefi ég því ekki
aðeins misst frábæran starfsbróður hcldur einnig
Gnn minna bestu vina.
Gunnar var kvæntur Borghildi Ásgeirsdóttur,
mestu ágætiskonu og voru þau hjón ákaflega
samhent og voru nýbúin að koma sér fyrir í nýrri
■búð í Blikahólum og áttu þar fallegt heimili og
hefðu þetta orðið þeirra fyrstu jól þar. Þau áttu
Þrjú börn en Gunnar átti auk þess þrjú börn af
fyrra hjónabandi og eru öll mesta mannkostafólk.
Er nú sár harmur kveðinn að fjölskyldu hans.
Gunnar átti mörg áhugamál. hann hafði yndi af
góðri tónlist og lék sjálfur á gítar, klarinett og
fiðlu. Hann hreifst af sínu fagra landi og hafði
gaman af ferðalögum. sérstaklega sjóleiðum
enda ekki langt að sækja það, þar serm sjómanns-
hlóðið rann í æðum hans.
Hann endurbyggði af einstakri vandvirkni og
listfengi seglskipið Stormsvöluna og varð hún
hrátt fljótandi sumarbústaður fjölskyldunnar og
hafði hún átt þar ótal gleðistundir.
Það var einmitt við björgun þessa skips sem
Hunnar fórst svo átakaníega. Þeir feðgarnir
Gdnnar og Baldur ætluðu að færa skútuna úr
Fossvoginum og inn í Reykjavíkurhöfn. um einnar
hálfrar klukkustundar ferð. því hætta var á að
hún frysi inni. Hann gjörþekkti þessa leið, hafði
farið hana ótal sinnum, bæði í myrkri og í björtu,
en slysin gera ekki boð á undan sér. Það varð
Baldri, syni þcirra hjóna, til lífs að föður hans
tókst að snúa skútunni þar sem hún sat á skerinu
á móti sjó og vindi og festa hana þannig. Gunnar
fékk hinstu ósk sína uppfyllta, sonur hans komst
af, en Baldur hafði háð harða baráttu við að reyna
að bjarga föður sínum.
Þctta er hörð lífsreynsla, sem erfitt er að skilja,
en vonandi ntunu minningar um góðan dreng bera
smyrsl á sárin hjá fjölskyldu hans.
Ég og fjölskylda mín vottum þér, Borghildur
mín, börnum hanSs aldraðri móður og bróður,
okkar innilegustu samúð. Við munum minnast
samfyldar Gunnars með hlýju og þakklæti.
Hafsteinn Guðjónssun
■ Faðir minn Gunnar Guðjónsson vélsmiður
lést af slysförum aðfararnótt 24. desember síðast-
liðinn. Þar hvarf á braut hinn ágætasti drengur
búinn fjölþættum hæfileikum og mannkostum.
Hann hafði ríka tilfinningu fyrir því s’em fagurt er
og kom það fram í mörgu, hann unni skáldskap
og tónlist, lék sjálfur á fiðlu og fleiri hljóðfæri, var
teiknari ágætur og skrifaði hina fegurstu rithönd.
Verkmaður var hann afbraðsgóður, svo allt sem
hann snerti á lék í höndum hans og hann vann af
sannri starfsgleði vegna starfsins sjálfs. Trúnaður
hans var gagnvart verkinu og því hvernig það
yrði unnið sem best. Grandvar var hann og
héiðarlegur í viðskiptum sínum við aðra menn og
mátti ekki vamm sitt vita. Slíkir menn safna ekki
auði. Auður þeirra er lífsviðhorf þeirra.
En lífsviðhorf Gunnars kom samt skýrast fram
í því hvcrnig hann varði frítíma sínum. Margoft á
lífsleið sinni gekk hann fram á hluti sem muna
máttu tímana tvenna.' Oftast voru þeira fallegir,
stundum tígulegir, alltaf sérstæðir og oftar cn ekki
fulltrúar tíma sem voru á förum. En allir áttu þeir
það sammerkt að vera niðurníddir og eiga eyði-
legginguna vísa. Allir voru sammála um að þeir
hefðu verið hin mesta völundarsmíð á sinni tíð en
enginn lét sig dreyma um að hægt væri að snúa við
því ferli eyðingar og dauða sem fyrir svo löngu
hafði hafið göngu sína og myndi fyrr en síðar gera
þá’ að engu. Enginn nema faðir minn. Hann
dreymdi um að endurvekja þá til lífsins og hann
hófst handa um að láta draum sinn rætast. Til þess
varði hann frítíma sínum. Svo mikið gaf hann af
líkama og sál í verkefnið að meira líktist köllun
en áhugamáli. Og aldrei gafst hann upp. Þegar
hann stóð upp frá verki sínu voru hlutirnir orðnir
nýir aftur.
Síðast var það seglskipið „Stormsvalan". Skúta
þessi var upphaflega smíðuð í Skotlandi og löngu
síðar keypt hingað til lands. En þegar Gunnar hóf
viðgerð á henni hafði hún legið í moldarbarði
árum saman og var farin að gisna talsvert. Það
reyndist ærið verkefni að gera hana sjófæra á ný
en því lauk Gunnar á tveimur árum. Síðan var hún ■
gleðigjafi fjölskyldu hans í fjögur ár þar til hún
steytti á skeri í mynni Skerjafjarðar um jólin.
Margt af því sem faðir minn sagðj þegar hann
var að leiðbeina mér í uppvextinum festist mér vel
í minni. Hann sagði til dæmis: „Það er með þetta
eins og svo margt annað vinur minn, að það er
ekki sama hvernig það er gert,“ og líka „það getur
verið að það sé ekki svo mikill vandi að gera þetta,
en það er vandi að gera það vel.“ Sjálfur gerði
hann allt vel og þegar þar kom að hann varð að
takast á við þá þraut sem flestum mönnum reynist
þyngst, - en það er að deyja, - þá gerði hann það
líka vel. Oft hafði hann kennt mðer, en aldrei sem
þá er hann sýndi mér hvernig vaskur drengur berst
fyrir lífi sínu við ofureflið, æðrulaus, - og fellur
með sæmd. Það verður sigur minn ef ég get svarað
svo einarðlega þegar ég verð kallaður.
Átta ára gömlum kenndi hann mér þessa vísu
13du aldar mannsins Þóris Jökuls Steinfinnssonar:
Upp skaltu á kjöl kltfa.
Köld er sjávar drífa.
Kostaðu huginn að herða.
Hér muntu lífið verða.
Skafl beygjatiu skalli,
þótt skúr á þik falli.
Ást hafðir þú meyja.
Eitt sinn skal hverr deyja.
Þannig dó Gunnar Guðjónssonar. Saga hans er
saga mannsins sem var að reisa úr rústum allt sitt
líf. Fordæmi hans lifir þó hann sé dáinn. Og slíkt
fordæmi er dýrmætt í heimi sem eyðileggingin
vofir sífellt yfir — af manna völdum. Friður sé með
honum á þeirri braut sem hann gengur nú, þessi
lífsins liðsmaður.
Baldur Gunnarsson
Fæddur.09.11.'21
Dáinn. 24.12.’82
Ómar fiðlunnar eru þagnaðir. Boginn er læstur
í tösku og bíður meistara síns.
Sá einn er eignalaus sem ekkert fagurt eða gott
sér í úmhverfi sínu. Öllum eru ekki gefnir þeir