Íslendingaþættir Tímans - 20.07.1983, Blaðsíða 6

Íslendingaþættir Tímans - 20.07.1983, Blaðsíða 6
á hann var ekki við annað komandi en að slá greinum þeirra myndarlega upp á besta stað - helst í hátíðarramma ef pláss leyfði. Vilmundi sárnaði þegar dagblöð fóru óvirðulega með grein- ar gagnrýnenda sinna. Fyrir þrennar alþingiskosningar fylgdi ég Vil- mundi á vinnustaðafundi hér í Reykjavík. Oft var hann baráttuglaður en aldrei eins.og núna í vor. A síðustu þrem vikum kosningabaráttunnar hélt hann fleiri tugi áróðursfunda í borginni. Eins og gengur reyndu andstæðingarnir einstaka sinnum að hrópa hann niður í upphafi funda. Á slíkum fundum fór Vilmundur á kostum og tókst best upp. Nær undantekningalaust urðu þetta bestu og ánægjulegustu stemmningsfundirnir, enduðu með dynjandi lófataki. Ekki svo að skilja að gömlu íhaldsjálkarnir hefðu nú allt í einu turnast og hætt að vera ósammála Vilmundi. Nei, skýringin var sú að þeir fundu að þessum manni var alvara og honum gekk gott til. í stað þess að hafa í frammi fagurgala sagði Vilmundur aðeins: Við viljum reyna og mér finnst það tilraunarinnar virði. Án fjármagns, flokksvélar og málgagns vildi hann bjóða fjórflokkunum byrginn. Nú skyldi hann standa og falla með sjálfum sér og vinum sínum. Þegar við í nóvember síðastliðnum ræddum fyrst um það í alvöru hvort gerlegt væri að stofna nýja stjórnmálahreyfingu sem byði fram um allt land í komandi kosningum töldu flestir öll tor- merki á hugmyndinni. í fyrsta lagi allt of naumur tími. Ekki tækist að töfra fram 120 frambjóðendur ásamt hundruðum meðmælenda í öllum kjördæm- um á þessum skamma tíma. í annan stað fengi hann ekki liðsauka á þingi og líklegast myndi tiltækið fella hann sjálfan. Þegar síðast taldi möguleikinn var ncfndur sagði Vilmundur: Þá stend ég bara upp, þakka fyrir mig og tek til við Ijóðin og skákina. Það virðist kannski þverstæðu- kennt en honum fannst alls ekki óþægilegt að velta þessari hugsanlegu niðurstöðu fyrir sér. Hann tók þátt í stjórnmálum til að afla skoðunum sínum fylgis. Gengi það ekki eftir voru vegtyllurnar einskis verður hégómi. Þótt Vilmundur hafi fyrst og fremst verið kunnur vegna stjórnmálaþátttöku sinnar átti hún síður en svo hug hans allan. Mér eru ógleymanleg- ar þær stundir þegar setið var yfir kaffibolla og spjallað um lífið og tilveruna. Þegar talið barst að innihaldsríkri Ijóðlist færðist Vilmundur allur í aukana. Ljóð eins og Yngismey eftir Davíð. þar sem ort er um mannlegar tilfinningar, þótti honum vænst um. Sjálfur var hann mjög tilfinn- inganæmur, en þó laus við það sem við köllum tilfinningasemi. Seinustu misserin var Vilmundur óþreytandi við að útskýra fyrir mér mannkærleik anarkismans, þessarar misskildu stjórnmálastefnu sem ranglega hefur verið kennd við stjórnleysi. Ég hygg að menn hafi almennt ekki gert sér grein fyrir því hve frjálslyndi var ríkur þáttur í lífsafstöðu hans. Honum fannst óskir manna, vonir og þrár svo margbreytilegar að dauðlegir valdsmenn hefði ekki rétt til aðsetja fólki úrslitakosti í lífinu. Innst inni hafði hann óbeit á öllu valdi. Fyrir kom að stjórnmálabaráttan varð misk- unnarlaus og olli sárum. Þó að lagt væri til Vilmundar með ósæmilegustu vopnum minnist ég þess ekki að hann hafi borið kala til nokkurs manns. Þvert á móti fannst mér það nokkrum sinnum horfa til hreinna vandræða hve fljótur hann var að fyrirgefa og gleyma. Haukur Ólason Fæddur 5. janúar 1958 Dáinn 20. júní 1983 Okkur langar hér í örfáum orðum að minnast. Hauks Ólasonar, sem hvarf svo skyndilega úr vinahóp okkar. Okkur setti hljóðar þegar sú hörmulega fregn barst okkur að Haukur væri dáinn. Þá rifjuðust upp fyrir okkur þær mörgu ánægjustundir sem við áttum saman. Það var fyrir ellefu árum að leiðir okkar allra lágu saman á bænum Oddgeirshólum í Flóa. Þar var oft kátt á þingi þegar við sumarbörnin og heimilisfólkið lögðumst á eitt í starfi og leiL. Haukur var elstur af okkur krökkunum og sá sem við treystum á. Hann var hrókur alls fagnaðar, hvar sem hann var. Hann sá alltaf björtu hliðarnar á öllu og hafði einstakt lag á að koma öllum í gott skap. Alltaf spunnust fjörugar og skemmtilegar umræður hvar sem hann var, því hann var með eindæmum skemmtilegur. Hann var duglegur og öll vinna lék í höndum hans. Eftir að hann hætti að dvelja sumarlangt að Oddgeirshólum fannst okkur tómlegt. En oft lágu leiðir hans austur í fríum og áttum við þá alltaf von á að sjá broshýrt andlit birtast í fjósinu, og hafði hann þá ætíð skemmtileg tilsvör á reiðum höndum sem allir höfðu gaman af. Hann var alltaf reiðubúinn að taka til hendinni, hvort sem það var í heyskap eða við vélavinnu og alltaf fannst okkur hann ómissandi á réttardaginn. Hann var barngóður og blíður við alla. Það var stoltur faðir sem hringdi austur 7. september síðastliðinn og pantaði eina af þrem dætrum Magnúsar og Margrétar sem tengdadóttur. Það er endalaust hægt að rifja upp góðar minning- arum góðan mann. Örðeru lítils megnugáslíkum stundum, en minningarnar eru dýrmætastar og mun hann skipa veglegan sess í hugum allra. Við vottum Ingu, ívari, foreldrum og öðrum aðstandendum hans, okkar dýpstu samúð og biðjum guð að styrkja þau í þessari miklu sorg. Arnbjörg, Kristín og Stína. Vilmundur veltir mikið fyrir sér heimspeki- legum og siðferðilegum spurningum. spurningum um gott og illt, rétt og rangt. Þá var það ekki síst sjálft lífið, hamingja þess og harmar. sem honum fannst mikilvægt að brjóta heilann um. Mannlífið var honum óþrjótandi uppspretta til íhugunar. Vilmundur leitaði víða fanga og var stórfróður um hinar aðskiljanlegustu lífsskoðanir manna. Hann sagði til dæmis að einar skemmtilegustu stundir námsára sinna í Bretlandi hefði hann átt í rökræðum um eilífðarmálin við katólska presta. Virðing fyrir fólki var Vilmundi í blóð borin. Þótt hann gagnrýndi af hörku neitaði hann að trúa því að maðurinn sjálfur væri slæmur í hjarta sínu. Trúin á mannfólkið og traustið til samferða- mannanna var með ólfkindum. Það er þyngra en tárum taki að þurfa nú að kveðja Vilmund og þola þá tilhugsun að eiga ekki eftir að hitta hann framar. Við sem höfum óttast að dauðinn sé lífsins grimmi vetur reynum í dag að halda höfði og trúa hinu gagnstæða. Þegar ég nú kveð hann Vimma í síðasta sinn langar mig að láta fylgja Ijóð sem stundum var haft yfir á Haðarstígnum. Frœndi, þegarfiðlan þegir, fnglinn krýpur lágt að skjóll, þegar kaldir vetrarvegir villa sýn á borg og hóli, sé ég oft í óskahöllum, Umanskógum betri landa, Ijúflíng minn sem ofar öllum íslendingum kunni að standa, hann sem eitt sinn undi lijá mér einsog tónn á fiðlustrengnum, eilíft honum fylgja frá mér friðarkveðjur brottu geingnum. Pó að brotni þorn í sylgju, þó að hrökkvi fiðlustreingur, ég lief sœmt liann einni fylgju: óskum mínum livar hann geingur. (HKL) Sé Guð til þá treysti ég honum fyrir vini mínum. Megi þessi góði drengur sofa rótt í kyrrð hinnar hljóðu nætur. Garðar Sverrisson 6 íslendingaþættir

x

Íslendingaþættir Tímans

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingaþættir Tímans
https://timarit.is/publication/303

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.