Heimilistíminn - 13.06.1974, Blaðsíða 30

Hún missti tvö
ár úr lífi sínu
Rita Smith frá Eng-
tandi vaknaði
morgun einn í Grikk
landi. Hver var hún?
Hver var maðurinn
við hlið hennar í
rúminu? Hvaða börn
voru þetta? Vírus í
heilanum hafði
skaðað minnisfrum-
urnar og tvö ár voru
þurrkuð
út úr lífi hennar.
ÞANN 7. desember 1972 vaknaði Rita
Smith klukkan hálf fjögur um morguninn
— og þá byrjaði martröðin. Hún var i
ókunn'u svefnherbergi á ókunnu hóteli, i
ókunnu landi — og með ókunnum manni.
1 rauninni var hún i sumarleyfisferð i
Grikklandi með manni sinum. En fyrir
Ritu Smith, tveggja barna móður
stöðvaðist raunveruleikinn árið 1970.
Óþekktur virus i heila hennar hafði
eyðilagt nokkrar af þeim frumum, sem
geyma minni og þar með þurrkað tvö ár
út úr lífi hennar — hreinlega eins og ein-
hver hefði þurrkað skrift af töflu með
blautum klút.
— Hún trylltist, segir maður hennar,
Tony Smith, 32 ára og sjónvarpsstarfs-
maður. — En mér tókst að róa liana og
sannfæra hana um, að ég væri maðurinn
hennar og að hún væri alveg örugg. Ág
heit fyrst, að hana hefði bara dreymt illa.
Við vissum ekki, að martröðin var bara
að byrja.
Nú er Rita 28 ára. Þennan desember
morgun fyrir hálfu öðru ári sofnaði hún
aftur og svaf vel til klukkan 10. Sólin
flæddi um hótelherbergið i Aþenu og
göturnar voru fullar af fólki. En Rita varð
hrædd við þetta allt.
— Ég vissi ekki, hvers vegna ég var i
Aþenu og mundi alls ekki neitt um sumar-
leyfi. En ég held, að þennan morgun hefði
ekki skipt máli, hvar i heiminum ég var.
Ég hefði hvergi kannast við mig.
Tveir synir hjónanna, Martin 7 ára og
Marc 4 ára, komu inn I herbergið. Tony
gerði sér alvöru ástandsins ljósa, þegar
hann sá, að kona hans leit á börnin með
hræðslukenndum undrunarsvip.
— Hún rétt aðeins kannaðist við þá. Hún
var búin að sætta sig við þá staðreynd að
ég væri maður hennar. En hún var alveg
rugluð, þegar börnin birtust.
Ég hélt áfram að segja henni ýmsar
staðreyndir og nöfn og hún brosti og
kinkaði kolli. En eftir nokkrar minútur
var hún gjörsamlega búin að gleyma þvi
aftur.
Ferð á ókunnri stjörnu
Læknir var kvaddur til og hann fékk
mikinn áhuga á þessu minnisleysistilfelli.
Ekkert hafði gerzt, sem gat skýrt þetta.
Rita hafði ekki dottið, ekki orðið fyrir
neinu áfalli eða rekið hausin i. Hún hafði
verið fullkomlega eðlileg kvöldið áður.
Þau höfðu drukkið tvo bjóra hvort, siðan
kaffi og farið snemma heim á hótelið, þvi
þau ætluðu snemma á fætur um morgun-
inn svo drengirnir gætu keypt minjagripi.
Að lokum gaf irski læknirinn Ritu
sprautu, sem átti að „vekja” hana.
Klukkan 15 stigu þau siðan upp i flugvél til
að fara heim — það orð hafði enga
þýðingu fyrir Ritu. Hvað hana varðaði,
gætu þau alveg eins verið á ferð á ókunnri
stjörnu.
Skömmu eftir að flugvélin var kominn á
loft, fékk Rita fyrsta kastið. Tony segir
þannig frá þvi: j
lti'm varð dauðskelfd og stifnaði.
Likami hennar tók allur að skjálfa og hún
missti meðvitund i stundarfjorðung eða
svo. Starfsliðið i flugvélinni var ekkert
nema hjálpsemin, kom með súrefnistæki
og Isbakstra. Rita svaf mest alla leiðina
og fékk svo annað kast rétt áður en við
lemim I Gatwick. Flugstjórinn kallaði
niður og bað um að læknir yrði reiðubúinn
þegar lent yrði.
Meðan hinir farþegarnir yfirgáfu
vélina, kom læknirinn um borð og skoðaði
Ritu. Hún var flutt hálf meðvitundarlaus
frá borði og til sjúkrahúss flugvallarins,
þar sem hún svaf i tvo tima.
Og nú stóðu læknar aftur i forundran
yfir tilfellinu. En komust loks að þeirri
niðurstöðu, að þetta hlyti að vera að
kenna þvi, að hún hefði misst of mikið af
vökva úr likamanum við að koma
skyndilega I heitt loftslag um miðjan
desember. Þetta myndi lagast á nokkrum
dögum.
Rita var flutt með sjúkrabil heim til sin
I Berkshire og Tony og börnin komu á
eftir. Þegar henni var hjálpað út úr biln-
um, starði hún tómum augum á fallega
einbýlishúsið, sem hún hafði búið i i meira
en fimm ár.
Að ganga upp stiginn, inn I forstofuna,
dagstofuna og eldhúsið, var einungis eins
og könnunarferð fyrir Ritu. Allt var henni
nýtt og framandi.
Afmælisdagurinn gleymdist -
Það er tilfinning, sem erfitt er að skýra
fyrir fólki, sem aldrei hefur misst minnið,
sagði Tony. Rita hélt, að hún þekkti
hlutina, en þeir vildu bara ekki tolla I
minni hennar. Mjög fljótlega eftir að hún
hafði séð eitthvað, hvarf það aftur. Rita
segir sjálf:
— Ég var eins og bergnuminn. Ég spurði
eitthvað og Tony svaraði — og svo spurði
ég um það sama rétt á eftir. Ég fann
hvergi til, nema hvað ég hafði svolitinn
höfuðverk. Að minnsta kosti var mér sagt
það, þvi sjálf man ég ekkert um það.
Heimilislæknir þeirra var ekki heima,
en annar kom i staðinn. Hann eyddi öllum
næsta degi i að ræða við sérfræðinga.
30