Heimilistíminn - 13.06.1974, Blaðsíða 41

Einn maðurinn var svo óheppinn að beltið á
buxunum hans slitnaði og hann varð að halda
þeim uppi með höndunum, þegar hann gekk til
sætis sins. Þá hristist Jón allur og skókst.
Já, þarna var svo sannarlega margt að sjá.
Þarna var kúreki, sem gat skótið svo mark-
visst, að hann slökkti á sígarettu, sem stúlka
hafði i munninum og Indiáni, sem sýndi
Indiánadans og margt margt fleira. Kvikindið
hann Jón sá alls ekkert eftir þvi, að hann hafði
farið með til Kaupmannahafnar. En hann var
orðinn þreyttur á öllum þessum skemmtunum.
Kvikindið hann Jón var þvi vanur að fara
snemma að sofa á kvöldin og nú iðraðist hann
þess innilega, að hann hafði ekki hugmynd^ um
hvar Jón, eigandi hans átti heima. Hann fór út
á götuna. Hann valt þar áfram, en enginn tók
eftir honum. Það var svo margt skrýtið fólk
þarna i Kaupmannahöfn. Hann bara valt og
valt og loksins kom hann að einhverjum stað,
sem margt fólk virtist vera að fara inn á. Það
var víst Tivoli. Kvikindið hann Jón hafði heyrt
pabba og mömmu tala um það við Jón, að hann
þyrfti endilega að komast i Tivoli. Þar væri svo
skemmtilegt að vera. Hann valt þangað inn og
dyravörðurinn við hliðið, sem á að gæta þess að
allir hafi aðgöngumiða, tók ekkert eftir honum.
Kvikindið hann Jón var nefnilega svo litill, að
það sá hann næstum þvi enginn, nema sá, sem
var að leita að honum. Og hver hefði svo sem
átt að leita að honum i kóngsins Kaupmanna-
höfn? Það vissi enginn, að hann var þar.
Já, það var fallegt i Tivoli. Þarna var kin-
verska húsið, sem glitraði allt og ljómaði i
marglitum perum og litlar tjarnir, svo voru
bátar, sem fólk fékk að sigla á. Þarna voru litil
veitingahús, sem seldu mat og brauð og alls
konar leiktæki, hringekjur, sem voru hestar,
giraffar og filar. Kvikindið hann Jón gat ekki
farið i hringekjuna, sem snerist hring eftir
hring. Hann hafði ekki fætur til að sitja á hesti,
giraffa né fil. En hann gerði annað. Hann kom
þangað sem var bilabraut. Þar voru rafmagns-
bilar og fóikið stýrði þeim um alla brautina.
Kvikindið hann Jón fór upp i einn bilinn og hóf
að aka. Fyrst gekk allt vel og Jón ók hring eftir
hring og varð sifellt montnari og montnari.
— Ég er bara ágætis bilstjóri, hugsaði hann.
— Ég gæti ekið bilnum hans pabba alveg eins
vel og hann.
En dramb er falli næst og það sannaðist á
kvikindinu honum Jóni. Þarna á bilabrautinni
var stór strákur, sem skemmti sér við að aka á
hina bilana og koma þeim öllum i flækju, sem
erfitt reyndist að greiða úr. Hann ók á Jón og
áður en kvikindisgreyið vissi af var hann fast-
ur innan um fimm aðra bila. Allir bilstjórarnir
urðu reiðir, en enginn varð samt eins reiður og
hann Jón. —Ég ætla að sýna þessum strák i tvo
heimana, hugsaði kvikindið hann Jón. Og svo
lagði hann strákinn i einelti og ók svo hrotta-
lega aftan á hann, að áður en nokkur vissi voru
allir bílarnir orðnir fastir saman og maðurinn,
sem hafði bilabrautina kom til að losa þá i
sundur.
— Hvað er þetta? spurði hann og horfði á
kvikindið hann Jón. — Ég minnist þess ekki, að
ég hafi selt þér aðgöngumiða. Má ég sjá stubb-
inn af miðanum þinum.
En kvikindið hann Jón átti enga miða og
heldur enga peninga til að greiða fyrir sig og
þvi var honum hent út af bilabrautinni með
skömm. Það þótti honum leiðinlegt, þvi að hon-
um hafði þótt svo skemmtilegt að aka bil, en
hann huggaði sig við það, að hann hefði þó
fengið að reyna.
Einmitt þegar hann var að velta þarna eftir
stigunum og horfa á allt fólkið og dauðöfunda
það yfir að mega fara i öll þessi skemmtilegu
leiktæki, heyrði hann á tal«veggja drengja.
'41