Heimilistíminn - 26.06.1975, Side 36

halda fegurð þinni, vegna þess að hún er af þeirri
gerð, sem varir að eilífu.
— Þú....þú ert bara að reyna að skjalla mig, sagði
hún og röddin skaif lítið eitt.
— Þegar þú kynnist mér betur, kemstu að raun um,
að ég legg ekki í vana minn að skjalla einn eða
neinn. Ég hef sagt þér, það sem mér f innst, en því
miður reynirðu ekki að láta þig njóta þín nógu vel.
Þú gætir gert mikið til að leiða í Ijós þá fegurð, sem
náttúran hefur úthlutað þér.....
— Æ, hvaða máli skiptir það, svaraði hún. — Ef
fólk vill mig ekki eins og ég er....
— Mér finnst þú ágæt...
— Ég sagði fólk...
— En áttir við mig. Mér finnst þú ekki aðlaðandi
eingöngu vegna þess að þú hefur til að bera vissa
fegurð, sem karlmenn koma yfirleitt ekki auga á,
heldur líka vegna þess að þú ert hjartagóð, þú
finnur til með öðrum, ert skilningsgóð og gjörsam-
lega óeigingjörn. Ég hef haft ágæt tækifæri til að
fylgjast með þér, bæði á ferðinni f rá Englandi og á
þessum báti. Þú hefur verið mjög hrædd, en gert
þitt bezta til að auðvelda þessari eigingjörnu systur
þinni tilveruna. Þú hef ur hugsað um börnin, haldið
þeim frá henni til að þau trufli hana ekki eða
föður þeirra, þegar hann er þreyttur. Þú hef ur ekk-
ert hugsað um sjálfa þig, er það?
— Ég veit ekki.... og þú hef ur engan rétt til að kalla
Dorothy eigingjarna. Þú þekkir hana ekki, þú hef ur
aðeins séð hana f rá sinni verstu hlið. Hún er óskap-
lega hrædd og hún hatar f rumstæðar aðstæður, en
vegna Johns gerir hún sitt bezta til að þola þetta
allt.
— En hennar bezta er ekki sérstaklega mikið.
Hvað í ósköpunum var Marsden að hugsa, þegar
hann valdi hana og sá ekki hvernig systur hún átti?
—Kannskeþað hafi einmitt verið ástæðan, svaraðj
Blanche. — En mig langar ekki til að tala um John
og Dorothy, þau elska hvort annað....
— Þú átt við að-elski hana, en ég ef ast um, að hún
geti yfirleitt elskað nokkurn karlmann. Hún hefur
rekið á eftir honum og slíkt eyðileggur sjálfs-
virðingu karlmanns.... en þú vildir ekki taia meira
um þau. Allt i lagi, sjáðu til. Sérðu Ijósin þarna?
Hann sneri höfði hennar. Ot úr myrkrinu glampaði
á rautt Ijós, sem reis og hneig til skiptis.
— Hvaðer þetta? spurði hún f ull áhuga.
— Merki um að viss sjóræningi að nafni Chang sé á
leið til okkar.... Nei, ekki til að ræna okkur, bætti
hann fljótt við, þegar hann heyrði að hún greip
andann á lofti.
— Hann á að vinna með mér og hef ur fengið skipun
frá stjórninni um að veita mér alla þá aðstoð sem
hann getur. Þar sem hið eiginlega starf hans gef ur
lítinn ágóða nú orðið, eftir að æ færri auðugri
kaupmenn láta skip sín sigla hér um, hefur hann
komizt að raun um, að það gef ur meira í aðra hönd
að þjóna landi sínu í staðinn fyrir sjálfum sér
eingöngu.
— En hvers vegna kemur hann hingað?
— Til þess að taka okkur um borð í djúnkinn sinn.
Við höldum áfram upp eina af hliðarám
Jangtsekiang, til staðar sem hann flytur okkur á.
Hann leggst upp að okkur innan hálf tTma, eigum við
Djúnkinn lagðist að f Ijótaprammanum og endum
var kastað upp og þeir festir. Chang reyndist ógn-
vekjandi persóna. Hann var afskaplega breiður,
gult andlitið var örum sett og hrukkótt og augun
sátu djúpt í augntóttunum. Hann var í skikkju,
svipaðri þeim, sem mandarínarnir notuðu og utan
yfir henni bar hann einkennisjakka. John, Dorothy
og Blanche voru kölluð upp á þilfar til að heilsa hon-
um, eftir að hann hafði átt stutt samtal við Petrov.
Hann gekk að John og starði á hann eins og hann
væri fyrsti hvíti maðurinn, sem hann hafði séð. Svo
hóf hann mál sitt á ensku, þessari undarlegu,
sundurhöggnu ensku, sem kínverjarnir notuðu,
þegar þeir voru í þjónustu Evrópumanna.
— Gleður — að — hitta — yður, herra Marsden. —
Þú — ég vinna — vel — saman...Þið koma í minn
bát...
John hikaði, en áttaði sig svo. — Já, ég skil. En
konan mín og börnin..og mágkona mín?
— Þau — líka— koma. Allt í lagi...stór bátur. Nóg
pláss.
I Ijós kom, að mun þægilegra var að hafast við í
djúnka Changs en f Ijótaprammanum. Og auk þess
hafði Chang matsvein, sem hefði fengið stöðu hvar
sem væri í heiminum, en kaus heldur að þjóna hús-
bónda, sem sjaldan borgaði honum, hrósaði honum
enn sjaldnar og sparkaði í hann, þegar hann var í
vondu skapi.
Blanche svaf ekki þessa nótt. Petrov hafði gefið
henni svefntöflur og hún hafði talið Dorothy á að
taka 2 og gefið börnunum hálfa hvoru, en henni
fannst hún verða að halda sér vakandi og gæta að
þeim. Meira að segja John gat það ekki. Hann var
líka uppi á þilfari með Petrov og Chang. Henni
skildist nú hve þær Dorothy voru hjálparlausar. ör-
lög þeirra voru að öllu leyti komin undir þessum
undarlegu mönnum. Meðan John var þar lika, var
visst öryggi í honum, en sá sem í rauninni hélt hendi
sinni yfir þeim, var Petrov. Henni til mikils léttis
hafði Vronsky ekki komið yfir í djúnkann.
Þegar sólarupprás nálgaðist, heyrði hún fótatak
utan við lúkarinn og settist upp í rúminu. Rödd
hvfslaði: — Blanche....
— Já, hvíslaði hún til baka.
— Sefur systir þin og börnin?
— já.
— Komdu f ram andartak, ég þarf að tala við þig.
Hún gekk að dyrunum, opnaði þær varlega og
smeygði sér fram. Eftir nokkrar mínútur var hún
komin upp á þilfar og Petrov beindi henni aftur á.
Hún sá John hvergi og heldur ekki Chang.
— Hvar er mágur minn? spurði hún snöggt.
— Hann og Chang fóru í land á léttbátnum. Hann
er fullkomlega öruggur með Chang. Marsden þarf
að gera dálítið og þarfnast hjálpar sérfræðings....
— Er Chang sérfræðingur?
-------Já, á þessu f Ijóti. Mágur þinn þarf
hjálp manns, sem þekkir f Ijótið eins og móðir barn-
ið sitt. Chang hefur haldið til hér árum saman og
Marsden gæti ekki fengið betri mann.
— Hvenær kemur hann aftur hingað?
— Hann kemur ekki aftur, því djúnkinn leggur