Heimilistíminn - 26.06.1975, Qupperneq 37

bráðum að og við hin förum í land. Marsden kemur
seinna til ákvörðunarstaðar okkar.
— Dorothy verður skelfilega hrædd, þegar hún
uppgötvar að hann er farinn.
— En hún fær hann bráðum til baka aftur. Ef til
vill vaknar hún heldur ekki f yrr en hún verður borin
í land og hann hefur lokið því sem hann varð að
yfirgefa hana til að gera.
— Ég vona það, Blanche þorð; ekki að hugsa um,
hvernig hún ætti að róa Dorothy ef hún uppgötvaði
að John var farinn. — Hvað var það, sem þú vildir
tala við mig um?
— Ég ætlaði bara að segja þér....hann kom alveg
að henni, lagði handlegginn utan um hana og dró
hana að sér. Hún reyndi að losa sig, en hann hélt
henni fast. I daufum morgunbjarmanum sá hún
ekki andlit hans greinilega, en samt var hún viss
um, að hann ætlaði að kyssa hana. Hún vissi, að hún
átti að berjastgegn því, en líkami hennar var allt í
einu svo veikur, það var eins og allur styrkur hefði
yf irgef ið hana, öll mótspyrna horf in. Hluti af henni
þráði að hann kyssti hana og viðurkenndi það fús-
lega, en annar hluti sárkveið snertingunni við varir
hans.
Svo laut hann höfði, en það var ekki til að kyssa
skjálfandi varir hennar. Hönd hans þrýsti vasaklút
með kæfandi sætri lykt að vitum hennar. Hún
reyndi í örvæntingu að slíta sig lausa, en þetta haf ði
komið svo óvænt og lyktin var þegar farin að hafa
áhrif. Hún gatekki hljóðað, ekki einu sinni hrópað á
hjálp. Hana svimaði, rauðir blettir dönsuðu fyrir
augum hennar og henni fannst hún sökkva áfram,
niður í botnlaust myrkur.
Blanche opnaði augun. Hún vissi ekki hvar hún
var og langaði ekkert til að vita það. Hún var svo
skelfing þreytt í öllum líkamanum og langaði til
þess eins að liggja grafkyrr og líða inn í svefninn
aftur. Hún gerði sér grein fyrir, að hún hafði rétt
áður haft hræðilegan höf uðverk, en hann var horf-
inn núna. Hún minntist þess óljóst, að hún hafði
verið borin um óþekktar slóðir fyrr um morguninn
yfir víðáttumikla hrísgrjónaakra. Ekki minntist
hún neinna húsa, aðeins kofa og musterisrústa. En
þetta hlaut að haf a verið draumur, f yrst hún lá hér i
rúmi, meira að segja mjög þægilegu rúmi.
Hún var nær stofnuð aftur, þegar eitthvað innra
með henni sagði henni að hún yrði að vakna.
Hugsanirnar skýrðust, hún munid ferðina á fljóta-
bátnum, djúnka Changs, hvað hún hafði verið
hrædd þegar hún lá vakandi um nóttina og Dorothy
og börnin sváf u. Og svo — röddin er hafði kallað á
hana og beðið hana að koma út á þilfar og hvernig
Petrov hafði komið sviksamlega fram við hana.
Petrov. Hjarta hennar tók að slást ótt og títt og
hún settist snöggt upp í rúminu. Allar hugsanir um
svefn hurfu. Hún var í einkar notalegu herbergi.
Veggirnir voru þaktir kínverskum teppum og rúmið
var eins konar legubekkur með ótal púðum og hún
var með teppi ofan á sér. Hlerar voru fyrir
gluggunum og dauft Ijösið i herberginu kom frá
hengilampa í loftinu. Hún fann daufan reykelsisilm
og þegar hún sneri höfðinu, sá hún glæsilegt Búdda-
líkneski í skoti inn í vegginn. Framan við það
steig reykur upp af lakkstöngum. Þetta líktist alls
ekki herberginu á hótelinu í Shanghai, þetta var
íburður og hvergi var að sjá neitt, sem betur mætti
fara, hvorki á herberginu eða húsgögnunum. Allt
bar vott um auðævi og góðan smekk.
— Dorothy, hrópaði hún og vænti þess að systir
hennar svaraði bak við málaða skerminn, sem
skipti herberginu í tvennt.
En það kom ekkert svar. Blanche sveif laði fótun-
um niður á gólf og sóð varlega upp. En allt hring-
snerist fyrir augum hennar og hún varð að styðja
sig við rúmið til að detta ekki. Auðvitað. Petrov
hafði gefið henni eitthvert deyfilyf og áhrifin voru
ekki horfin. Hún hélt sér fast í rúmið, meðan hún
stóð upp aftur og beið, þar til sviminn hvarf. Svo
gekk hún að skerminum og gægðist á bak við hann.
Þar var ekki rúm, eins og hún hafði búist við, en á
slíkum stað höfðu þær vafalaust hvor sitt herberg-
ið. Líklegt var að Petrov hefði þurft að svæfa
Dorothy líka, annars hefði hann aldrei komið henni
i land, þegar hún gerði sér grein fyrir, að John var
farinn og systir hennar meðvitundarlaus.
Hvers vegna hafði Petrov gert þetta? Hvaða
ástæðu, sem hann hafði haft, var þetta ófyrir-
gefanlegt og hún reyndi að verða bálreið við hann,
en var allt of þreytt til þess. Ef hann hefði komið
inn til hennar á þessu andartaki, hefði henni ekki
tekist að tala við hann með fyrirlitningu, eins og
hann átti skilið.
Hún lét fallast niður á rúmið aftur og fól andlitið í
höndum sér. Þetta var grimmdarlegt. Hún yrði víst
að jaf na sig, annars gæti hún ekki gert neitt, ef hún
þyrfti. Auk þess þarfnaðist Dorothy hennar, þegar
hún kæmi til meðvitundar og börnin líka.
Hún lokaði augunum og sá því ekki konuna, sem
kom inn í herbergið og heyrði ekki létta fótatakið,
sem nálgaðist. Hún leit ekki upp fyrr en undurblíð-
leg rödd spurði, hvort hún skildi frönsku.
Smávaxin, kínversk kona stóð frammi fyrir
henni. Hún var eins og dýrindis postulínsstytta að
sjá. Húðin var hunangslit, hárið svart og gljáandi
og tekið saman með steinum settum kambi í
hnakkanum. Augun voru aðeins lítið eitt skásett og
voru nánast f jólublá að lit. Hún var í bláum kjól og
hnésíðum, kínverskum jakka utan yfir, þétt út-
saumuðum með skínandi silkisaumi. Hendur henn-
ar voru agnarlitlar og fingurnir grannir og fallega
lagaðir. Á einum þeirra var þungur jadehringur.
Blanche áttaði sig ekki á ilmvatnstegundinni og
(starði bara heilluðá þessa opinberun. Henni fannst
þetta tilkomumesta vera, sem hún hafði nokkurn
tíma séð.
— Talið þér frönsku? spurði þessi dásamlega
rödd aftur?
— Já, svaraði Blanche, þakklát fyrir að hún hafði
haft tungumál, einkum f rönsku sem aðalmál í há-
skólanum.
— Ó, það var gott, sagði sú kínverska. — Ég tala
ensku, en svo slæma, að ég get varla gert mig
skiljanlega. Skiljið þér? En f rönsku... það er dálítið
annað. Hana lærði ég f yrir mörgum árum, þegar ég
b‘ló ' Paris- Framhald
37