Alþýðublaðið - 11.05.1922, Blaðsíða 2

a
áLÞYÐOBLAÐIÐ

Nýkomið
Handa Earlmðnnnm: Handa kvenfólkia
Göngustafir, Kjólefni, uliar,
Regnhlifar, Hattar,
Legghlífar, Kjólar,
Sliísi (iiekluð), Miliipiis,
Skianhauskar, Sokkar fsgarn,
Tauhasskar, Prjónatreyjur,
Hssðir hattar, Isgarntsjöl,
Maccfeettskyrtur, Regnkápur,
Eiibbar o 95 (5 faldh) Hacskar,
Ermabönd, Slör,
Sokkabönd, Svuntur, hv og
Axlabönd, Legghlffar,
Marcsetthnappar, Regnhlfíar,
B jóstheappar, Langsjöl,
Fiibbanælur, Morgunkjólaefní,
Nærföt. Rúmteppi.
Eg-ill J akobse:
tiiina að hjslpa tíu he’ztu stuðn
iugsmönnum sísum tii þess, að
breiða yfir sjóðþurð hjá ííu skyld
mennum sínura, og hjálpa þeim
um nokkur þúauad krónur hvorum
í kaupbæti. Og ætli tíminn yrði
ekki nógur til þess, að hann geti
verið búinn að koina þeim ölism
á eítirlaun líka?
Durgur.
Pjóðarviljinn.
í*ýtt af Á J.
----- (Frh J
Móttækiíeikinn fyrir áhrif frá
öðrum, tll að snúast að skoðunum
og dómum þeirra, hefir eickum
gefið tilefni til nánari vísindaiegra
rannsókna, siðan tekið var að
rannsaka hina svonefndu dáleiðslu.
Svo sem flestum lesandi mönnum
er kunnugt, má með því að dáieiða
menn koraa þeim í það ástaad
að þeir missi algerlega meðvitund
um manngiidi sitt, híýði öllum
skipunum dávaldsins og fremji
verk, sem gagnstæð eru iyndis-
einkennum þeirra og venjum.
Það hefir nú hinsvegar komið í
Ijós, a§ menn þuifa a!ls ekki &ð
vera i dáieiðsiu til þess að vera
móttækilegir fyrir áhrif frá öðrum
og láta leiða&t af þeim. Miklu
fremur hefir það komið fram við
nánari rannsóknir, að rojög mikili
þáttur af uppeldinu, ekki einungis
á barnsaldrinum, heldur og Iaegt
fram efiir aidri, er fólgia í síend-
urteknum áhrifum, seoa ásamt
hermihvötinni ef til vill œyndar
biátt áfram lyndiscinkunir manna
og hegðun, þótt því verði ekki
neitað að meðfæddi sálarhæfi-
leíkar ergi mikinn þátt í því hver
niðuístaðan verður.
Danskt bárn er svo að segja
frá þvi það fæðist, uppalið og
mentað til &ð vera Diní, barn
sem fæðíst i Frakkiandi til að
vera Frakki, og þó munu fáir
verða tii að haida þvf fram að
þ'etta væri œeðfætt Væru höfð
skifti á börnunum meðan þau
væru kornung, muudi danska
barníð verða Frakki í hverja taug,
með franskri hegðun, frönskum
skoðuaum á því hvað sæmiiegt
væri franskri trú o. s. frv. og á
hinn bóginn mundi hið danska
barn (Frakkinn), sem alið væri
upp i Danmörku, ekki verða fran»kt
l öðxu en því, að það hefði eí til
viii svart hár, og væri skarpieitara
feð hiiðarsýn.
Það væri hrapalleg viila að
æt-a, að ttúarbrögð fuilorðins
manns, skoðanir hans á siðkenn
ingum og þjóðtnáium o. s írv.
væru meðfæddar. Þær hafa mynd-
ast við þroskun hlutaðeiganda, og
evu afieiðissgar af þeim áhriíum
er sköii, ijeimili. kunníngjar, dag
bsöð o. s, fiv, hafa haft á haun
Ef til vi!I er pstginu sá maðisr,
að hann hafi fartð algerlega á mis
við slík áhtíf, og ef vér athugum
sjáífa oss með Kokkuð meiri skarp
skygni og gagnrýni, mundum vér
skjótt verða þtss áskynja, að
skoðanir vorar eiga alla rót sína
að rekj-A til utasaðkomandi áhriía,
þótt vér séum drýldnir af því að
hafa iiflað Ofs þeirra sjáifir með
hugsun vorri og reynslu.
Það er enginn efi á því, að
niðurstaðan yrði alt öanur, ef
maður lifði einn síns liðs, án þess
að hafa umgengni við aðra rnenn
og verða íyrir áhrifum af þeim.
En með því að þetta getur ekki
átt sér sLð, svo sem þjóðfélagi
voru er háttað, þá komum vér
hér aftur að sama, sem vér áð-
ur höfum minst á, að mannin
um er öðruvfsi háttað þegar hann
er í annara raanna hóp, en þegar
hann er einn sfns liðs, og vér
geíutn skoðað þjóðféíagið setn
mannsöfnuð. hóp manna, þegar
vér viðhöíum þetta orð í rýmri
merkingu.
L -tum oss nú sarat sem áður
halda oss við þá þýðingu f orðinu,
hópur, múgur, sem vér áður höf-
um í&gt í það. Það raun þá við
nokkuð nákværaari athugus aýna
sig, að raaður sern um stund hefir
verið í slíkum hóp eðs múg, eink
um ef múgurinn er í uppnámi,
keuast í slikt ástand og hinn dá
ielddi, setn verður viljalaust verk-
færi í höndum dávaldsies, og stafar
þsS af hiaum einkennilegu áhrifi
um, ssm eg hef talað uœ. Og:
eins og nokkrar sálareigindir eru
útílokr.ðar hjá hinum dáieldda, en
aðrar mega sía því meira, þannig
er þtrí og varið með einstakliag
inn, þegar hann er i manngrúa.
Við hugsssa innblástur fær haaa
ómÓtstæðilega hvöt til að fremja
hitt eða þetta, og áksfinn eða
ástríðan verður ennþá ðœótstæði-
Iegri f múgnum af þvf þar hafa
mttm innbyrðis hver áhrif á ann-
an, og þeir einstakiingar f múgn-
um er kynnu að vera nokkm
sjáifstæðari, eru í of raikluæ rainni