Heimilistíminn - 15.06.1980, Qupperneq 12

—Gott kvöld i guðs friði, sagði Sin Jun. — Ég
er hingað kominn með barn, litla telpu.
— Er hún veik? spurði maðurinn og virti Tai
Mi fyrir sér.
—Já, þvi miður er hún veik, sagði Sin Jun. —
Hún hóstar mikið og vill alltaf sofa.
Maðurinn lagði aðra hönd sina á enni
telpunnar. Og svo kinkaði hann kolli.
— Ert þú afi þessarar litlu telpu? spurði
hann.
— Nei, þvi miður, svaraði Sin Jun. — Hún á
enga ættingja á lifi. Guð lagði hana i bátinn
minn, og hún á engan annan að en mig, og ég er
aðeins gamall maður og lasburða.
— Þig langar þá liklega til að við litum eitt
hvað á hana, sagði maðurinn.
— Já, það þætti mér innilega vænt um, sagði
Sin Jun og lagði telpuna litlu i fang mannsins.
Tai Mi opnaði augun og leit á hvitklædda
manninn, en hún lokaði augunum strax aftur,
þvi að hún var svo þreytt.
Gamli maðurinn horfði vandræðalega i
kringum sig, eins og hann ætti einhverju ólok-
ið.
— Var það kannski eitthvað annað, sem þú
ætlaðir að spyrja um, æruverðugi faðir? mælti
maðurinn.
— Já, svaraði Sin Jun, — mig langaði til að
spyrja um það, hvort ég mætti fá að koma
hingað i fyrramálið og fá fregnir af þvi,
hvernig barninu liði.
— Já, það máttu gjaman gera, svaraði
maðurinn brosandi. — Komdu þegar sólin er
nýrisin upp yfir fjöllin fogru i austri.
— Þökk fyrir, sagði gamli maðurinn glaður i
bragði. Hann þrýsti heita hönd barnsins, ör-
skamma stund, og leit alvarlega á það. Þvi
næst gekk hann hljóðlega út.
— Þegar hann kom niður þrepin, sá hann að
Snati beið hans fyrir neðan og kom strax fagn-
andi á móti honum.
— Já, nú getum við sannarlega verið glaðir,
Snati, sagði hann og klappaði hundinum. — Nú
ætla góðu mennimir að lækna Tai Mi, og i
fyrramálið megum við fara hingað og fá frettir
af þvi, hvernig henni liður. En nú skulum við
báðir fara niður i bátinn okkar og fá okkur
blund.
Sin Jun rölti strax af stað niður brekkuna, en
Snati hreyfði sig ekki. Hann beið rólegur neðan
við þrepin og horfði á eftir honum. Svo hljóp
hann upp að dyrunum og gelti hátt.
— Voff, voff, voff!
—Uss, Snati! Þetta máttu ekki gera, hvislaði
gamli maðurinn.—Tai Mi á að vera hér, þang-
að til hún verður frisk á ný.
En Snati vildi ekki hlusta á gamla manninn.
Hann vildi ekki fara frá húsinu, án þess að Tai
Mi væri með þeim. Það var alveg sama, hvað
Sin Jun sagði við hann. Snati lagðist niður
framan við dyrnar og fékkst ekki til að hreyfa
sig þaðan.
— Jæja, Snati minn, sagði gamli maðurinn.
— Þú verður þá bara að vera hér eftir. 1 raun-
inni er það llka ágætt, þá geturðu fylgzt með
þvl, að Tai Mi verði ekki flutt frá okkur. En nú
fer ég niður I bátinn og fæ mér blund. Góða nótt
vinur minn.
Og svo rölti gamli maðurinn rólega niður
brekkurnar.
Snati sat með uppsperrt eyru og horfði á eftir
gamla manninum, þangað til hann hvarf út I
myrkrið.
Hann gat með engu móti áttað sig á þvi, að
þeir tveir ágætu vinir hans þyrftu allt I einu að
skilja. Tai Mi var örugglega þarna inni I húsinu
stóra, og meðan hún var þar skyldi enginn geta
fengið hann til að fara héðan. Og honum var al-
gjörlega hulin ráðgáta hvers vegna gamli
maðurinn fór einn, án þess að taka Tai Mi með
sér. Snati lagðist fram á lappir slnar og ýlfraði
12