Heimilistíminn - 15.06.1980, Blaðsíða 13

litið eitt, þvi að hann var engan veginn ánægð-
ur.
Og nóttin leið.
Snati hljóp öðru hverju þefandi i kringum
húsið til þess að reyna að ganga úr skugga um,
hvort hann gæti ekki fundið lyktina af Tai Mi.
En hann varð hvergi var við hana. Hins vegar
fann hann ókunnan þef af ýmsu tagi.
Einu sinni tókst honum að ná stórri rottu,
sem hann beit til bana. En annars gerðist ekk-
ert markvert, og timinn var afar lengi að liða.
Loksins tók þó að birta af degi, og umgangur
heyrðist inni i húsinu stóra.
Kona nokkur i hvitum klæðum opnaði dyrnar
og gekk út. Snati bauð henni góðan dag með þvi
að dingla skottinu og llta bliðlega til hennar og
konan talaði hlýlega til hans. En svo kallaði
hún allt i einu hástöfum.
— Nei, hvað er að sjá þetta. Hér liggur þá
stór rotta. Það er vafalaust hundurinn, sem
hefur veitt hana. Við hefðum vissulega þurft að
eiga slikan hund.
Fleiri konur komu út og Snati dinglaði skott-
inu ákaft og var bæði glaður og.hreykinn.
En þó var gleði hans miklu meiri, þegar hann
kom auga á kunnugan mann niðri I brekkunni.
Það var gamli maðurinn, hann Sin Jun. Snati
hljóp strax á móti honum og réð ekki við sig
fyrir fögnuði.
Þeir gengu saman til einnar konunnar og Sin
Jun heilsaði henni virðulega.
— Góðan daginn, mæta kona, við komum
hingað til að fá fregnir af þvi, hvernig telpunni
litlu henni Tai Mi liður.
— Þökk fyrir, hún hefur sofið ágætlega, æru-
verðugi faðir, sagði konan, — en nú skal ég
sækja lækninn.
Maðurinn i klæðunum hvitu kom brátt út til
Sin Jun og innan skamms settust þeir á bekk,
sem þarna var og töluðu lengi saman. Snati lá
við fætur þeirra og þefaði öðru hverju af fötum
mannsins. Honum fannst vist, að hann þekkti
daufa en ljúfa lykt af Tai Mi og hann horfði
ákaft til Sin Jun.
Loksins höfðu þeir lokið samræðunum sin-
um, og gamli maðurinn var auðsjáanlega mjög
glaður. Læknirinn hafði lofað honum þvi, að
Tai Mi skyldi fá að vera I stóra húsinu hvita,
þangað tilhún næði sér alveg á ný. Og hann Sin
Jun gamli, það var næstum þvi alveg ótrúlegt,
hann átti lika að fá leyfi til að vera hér i návist
Tai Mi.
Þannig stóð á um þessar mundir, að stofnunir
þurfti einmitt á gömlum manni að halda, trú-
verðugum gömlum manni,nsem gæti dundað
við eitt og annað, bæði I garðinum og inni i hús-
inu. Hann og Snati áttu að fá að búa út af fyrir
sig i litlu húsi niðri I garðinum, og þá gátu þeir
báðir fengið að sjá Tai Mi á hverjum degi.
Maðurinn gekk inn og kom fljótlega út aftur
með Tai Mi i fanginu. Hún var f jarska hrein og
falleg, sveipuð i stórt, hvitt teppi. Og gamli
maðurinnkinkaði kolli ogbrosti, en Snati dans-
aði af fögnuði kringum manninn og Tai Mi og
gelti.
Tai Mi var auðsjáanlega töluvert máttfarin,
en hún var innilega glöð yfir þvi, að þeir skyldu
báðir vera hjá henni, gamli maðurinn og Snati.
Hún teygði höndina sina litlu niður til Snata, og
hann sleikti fingurgómana hennar og tærnar
litlu, sem komu fram undan teppinu.
— Ég vona, að þú verðir fljótt frisk á ný,
barnið mitt, litla, sagði gamli maðurinn.
— Já, afi, það verð ég áreiðanlega, svaraði
Tai Mi.
10. kafli
Veizla i Trinitu
Á meðan Tai Mi er sjúklingur I stóra hvita
húsinu, skulum við skjótast til Noregs á ný og
fá fregnir af veizlunni I Trinitu, veizlunni
miklu, sem Tamar og Tóta gleymdu aldrei.
Vorið var óðum að nálgast. Enn var þó all-
mikill snjór i lægðum og lautum og krapaelgur
hvert sem litið var. Og þessa daga komu Tam-
ar og Tóta oftast inn rennblaut frá hvirfli til
ilja.
— Já, nú megið þið til með að flýta ykkur að
hafa fataskipti, sagði mamma dag einn, þegar
þau komu heim, — þvi að nú eigið þið að fá að
fara með okkur i veizlu.
— Hvert eigum við að fara, mamma? spurði
Tóta.
—Já, hvert eigum við að fara, spurði Tamar.
—Reynið að geta upp á þvi, sagði mamma og
brosti.
— Förum við kannski til Elsu og Ragnars?
spurði Tamar.
— Eða til afa og ömmu? spurði Tóta.
— Nei, hvorugt ykkar gat rétt upp á þvi,
sagði mamma. — En flýtið ykkur nú upp á loft
og þvoið ykkur vel, svo skal ég koma rétt strax
og aðstoða við að klæða ykkur.
13