NT - 29.09.1985, Blaðsíða 10

10 Sunnudagur 29. september NT
masfélagið ísland
skráveifur viö húna hins opinbera
trúöar sem glyttir í dansandi viö
ærandi yfirleik mjölfiðlanna innan
um uppgert drasliö sem lekur úr
kölkuöum spöðum þeirra - hárréttt:
vinna sambönd axlabönd skoöanir &
líf í stíl við gjáandi bókakilina
EINNIG: meðferð gegn hyldýpi manns
ins til reiðu all(tofstutt)an sólar
hrínginn nýsprautuðum steríótípunum
& auðvitað líka margumgöluðu sjálf
söguðu þrekhjólamennunum sem leggja
út á ískældan svalann sinn á leið
frá vonbrigðum draumlífsins út í hi
nn vandamálalausa morgun nýja heil
brigðisins; velgja sóllampanna eina
hlýjan í þessari skelfilegustu mar
tröð
n
i
e
t
z
s
c
h
e
Skáldið ísak Harðarson þekkja fáir, manninn ísak Harðarson enn færri, en
konuna, köttinn og oststykkið ísak Harðarson má telja á fjöðrum annarra
vængja í eigu alþjóðar og þótt víðar væri leitað með samanheft augnlok. Það
er því vel við flugtak að klófesta þennan upprennandi höfund áður en hann
sleppur ósnýttur útí þjóðfélagið og kanna hvort sakleysi hans sé í raun svo
massíft sem hann vill vera láta.
Með þetta í huga höldum við gegnum gargandi haustdaginn búnir girnileaum
spurningum og rennum fyrir í kassalaga hverfi í austurborginni þar sem Isak
liggur einsog sníkjudýr uppi á tengdafólki sínu ásamt konu, dóttur, læðu og
mágkonu.
Við þurfum að bánka einusinni áður en svarað er, og eitt andartak óttumst
við að ísak hafi munað eftir komu okkar og ákveðið að vera heima. En þetta er
ástæðulaus ótti; 3 dögum síðar kemur hann sjálfur til dyra, draugslegur einsog
alltaf, með höfuðið á sínum stað, í smekklegu þríriti.
„Ég er búinn að borga," segir hann þvoglumæltur, þegar við kynnum okkur
sem Karíus og Baktus hf í leit að skjóli undan ábrestandi Nóaflóði. „Komið aftur
í næsta lífi.“
ísak Harðarson er maður ekki einsamall; um vinstri afturfót hans er föst keðja
úr lifandi holdi sem hlykkjast eitthvert inní myrkrið að baki honum. Baki honum?
Baki-Honum?! ísak Baki-Honom?!!
„ Við eigum ekkert til að gefa á tombólu!“ hrópar rödd innan úr húsinu af svo
mikilli heift að gömul kona á leið um götuna breytist í maraþonhlaupadrottningu
sem eygir endamarkið, og á allt þetta horfum við með endurtekningu og öllu
saman.
„Það er bara verið að rukka fyrir Tímann, Ófelía!" kallar ísak og lokar næstum
hurðinni, en stingur höfðinu út um gættina og horfir biðjandi á okkur. „Getiði
ekki gefið mér bara pínulítið meiri tíma strákar- bara diggadigg meiri, ha? Ég
er valla orðinn þrítugur, hef engar skoðanir - hvaðþá mannheldar..."
Andartaki síðar erum við komnir inn (loksins!) og ísak afsakar með skökku
brosi, sérsmíðuðu til að fela tannleysið, að hann skuli ekki vera búinn að hella
uppá könnuna, þar sem hann sé að skola úr bleium. „Eða viljiði heldur eter?“
og afturþettasmæl eins og hann hafi sagt eitthvað zmellið.
Við göngum inn mjóan gang sem er enn mjórri vegna 12 píaNóa sem standa
þar meðfram veggjum og leika Eðlisfræðilega séð, fyrir horn og hersveit, eftir
Kukl. (sak býður okkur inní baðherbergið, loðið, mjúkt og rakt.
„VanGogh er loks liðinn. Nú eru það bleiurnar," tilkynnir hann, beygir sig yfir
baðkerið og hrærir í vatnsósa, áður útkomnum bókum sínum sem liggja þar í
bleyti í volgu blóði.„Heiminum er svo illt í maganum, að maður verður að notast
við allt," bætir hann við, afsakandi og í sama bili skellur risavaxinn
karamellubúðingur á húsinu af svo miklu afli að brimar í baðkarinu, og hinn
heimsfrægi bandaríski leikari Robert Redford stingur höfðinu hikandi inn um
dyrnar og horfir á okkur undrandi.
„l-is this The Great G-Gatsby?“ spyr hann vantrúaður, en áttar sig svo: „Sorry
- wrong movie.“ - og hverfur jafn snögglega.
„Þetta er alltaf að gerast," segir (sak, þtningarfullur og hrærir í baðkarinu með
höfðinu. „Hvernig er þetta hjá ykkur þarna í Blaðsíðumúlanum?"
Þegar við segjum honum að hjá okkur séu það vanillubúðingar og Antony
Perkins í leit að The Trial, kinkar hann rauðu höfði og gerist raunsær: „Þetta er
tákn tímanna. Sviðin eru að skarast og allt að smella saman. Sá dagur er í
nánd þegar Leikstjórinn gægist inní öll hús heimsins samtímis og gefur nánari
fyrirmæli." (sak bendir á lifandi holdkeðjuna sem föst er við afturfót hans - og
nú sjáum við að hinn endi hennar liggur ofaní klósettskálina.
„Er lífið ekki orðið yndislega surrealískt, þegar einu beinu tengslin - fyrir utan
himininn auðvitað - við ómanngerða náttúru eru gegnum þessa rás?" spyr
hann, og spurningin minnir okkur á erindi okkar: Bókmenntir!
„Jájá, fsak. Jájájá - þetta vita allir. En hvað kemur Ijóðið málinu við?“
Var það þá sem hann byrjaði að kristallast?
gæftir
(til elfars guðna, málara á stokkseyri)
og sérhvern morgun
vaknar og gáir til mynda
ýtir auganu út
á ólgandi hafdjúp litanna
og einn á báti
leggur net sín fyrir fegurðina
undir glóandi pensli
daglegt brauð
skyndilega á ég von á að þessi
eldhúskollur taki á rás kóngulóarfótum
eftir parketinu og beri mig afsíðis
til að snæða í rólegheitum
-