Sunnudagsblaðið - 26.01.1958, Qupperneq 8

36
SUNNTJDAGSBLAÐIÐ
sem fékk konungnum hjákonu
að Alexandra drottning hafi nokk
Drotíningin,
SÍÐASTA árhundraðið haía fáir
menn vakið meira umtal en Ed-
vard VII. Bretakonungur, sonur
Viktoriu drottningar. í 61 ár gekk
hann um sem krónprins og beið
kórónunnar. í öll þessi ár hélt hin
stórgeðja móðir hans honum frá
þeim réttindum, sem gefið hefðu
lífi hans gildi og tilgang: að taka
þátt í skyldum ríkisstjórnarinnar
og konungdómsins. Hún áleit að
Edvard mundi aldrei uppfylla þær
vonir, sem hún batt við hann.
Hann varð aldrei það sem-' hún
átti við með virðulegum eftir-
manni föður síns, sem í sannleika
sagt var fyrirmyndar maður, en
þó fjarskalega „þreyttur“ og smá-
munasamur og nákvæmur. Edvarð
var svo ólíkur honum sem hugs-
ast gat. Nákvæmni hans takmark
aðist aðeins við eitt atriði: það var
þegar um var að raeða klæðnað og
snyrtimennsku. Á öllum öðrum
sviðum var hann hinn mesti gösl-
ari, — og sem erfðaprins gaf hann
samtíð sinni tíðum gæsahúð út af
tiltektum sínum og hneyklismál-
um.
Edvarð gii'tist ungur einni af
fegurstu prinsessu Evrópu þeirra
daga, Alexöndi’u af Danmörku.
Hún var forkunnarfríð, og naut
mikilla vinsælda. En hún var da-
lítið heyrnardauf. og stakk við í
öðrum fæti er hún gekk: þetta
lýtti þó engan veginn framgöngu
hennar, -— þvert á móti var eins
og það undirstrikaði fegurð henn-
ar. Og i tuttugu ár var það tízka
hjá stúlkum, sem teljast vildu
ti) betri borgara að haltra ofur-
lítið í göngulagi, eins og Alex-
andra.
Alexandra var kjörin eiginkona
i því hjónabandi, sem var ger-
sneytt ástríki, — en þannig var
konunglegum hjónaböndum tíð-
um varið í þá daga — þar sem
stofnað var til hjónabandsins ein-
ungis útfrá póltísku sjónarmiði.
Hún eignaðist mörg falleg börn,
Alexandra drottning
sem hún veitti viðeigandi uppeldí;
— eitt af þeim var Maud, síðar
drottning í Noregi, og næst elzti
sonur Edvarðs og Alexöndru var
Georg V., afi Elízabetar Breta-
drottningar; sá elzti dó ungur.
Það ver'öur ekki með sanni sagt
urntíma liðið fyrir ótrúmennsku
eiginmanns síns, svo að aðrir
vissu. Hún virtist þess aldrei með
vitaridi, að hann væri henni ótrúr.
Með einstakri umhyggju beitti
hún sér að uppeldi barna sinna,
og tók þátt f samkvæmislífinu
glöð og andvaralaus með prinsin-
um manni sínum. Allt virtist leika
henni i lyndi. í kyrrð og með
leynd vann hún að margháttuðum
góðgerðarstörfum, — og fór þetta
svo leynt, að enginn vissi um það
fyrr en eftir dauða hennar, — og
urðu eftirmæli hennar ekki lak-
ari fyrir það.
Þegar Edvarð var heima í Lund
únum eða í höllinni í Sandring-
ham, lifði hann glaðværa daga a-
samt hinum mörgu vinum sínum.
En þegar hann var á ferðalögum
— en það var hann oft — dreifð-
ust vinirnir fyrir öllum vindurn,
og þá lifði móðir og börn kyrr-
látu fjölskyldulífi og fundu sökn-
uð i fjarveru heimilisföðurins.
Bæði sem prinsinn af Wales og
síðar sem konungur, var Edvarð
VII. eins konar tvífari sjálfs sin.
Lifði tvöföldu lífi. Hann elskaði
að sjá í kringum sig fagrar konur
og hafði ekkert á móti því að kom
ast, þeim nær. En yrði hann var
einhvers ágalla í klæðaburði, eftir
því sem við átti í hverju tilfelli,
var næstum broslegt að sjá hvern-
ig hann umhveríðist og gerðist
hinn strangasti siðapostuli. Dag
nokkurn var ungfrú ein í mið-
degisverðarboði hjá prinsinum, og
var hún klædd sérlega stuttum
kjól. Prinsinn lét kalla hana fyrir
sig og mælti með þjósti miklum:
„Þetta er ekki tennismót hér,
heldur miðdegisverðarboð, fagra
ungfrú.
Þessu líkar athugasemdir átti