Sunnudagsblaðið - 01.11.1959, Page 3

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
595
ÍE4'-
Antoine de Saint-Exupéry: (Niðurlag).
Strandaðir
MAÐUR GETUR lifað í Lybíu-
eyðimörkinni í 19 tíma án þess að
drekka. Hvað höfum við drukkið
síðan í gærkvöldi? Aðeins nokkra
daggardropa. Vindurinn blæs enn
úr norðaustri og það mun valda
því, að við tórum enn. Við sjáum
dökkleit ský hátt á himni. Við
óskum þess að þau sendi okkur
nokkra regnropa. Þeir yrðu okk-
ur sannkölluð guðsgjöf. En það
falla ekki regndropar í eyðimörk
inni. „Prévot. Við skulum skera
fallhlífina sundur í þríhyrninga.
Þegar við erum búnir að því skul
um við leggja þá á sandinn og
halda þeim niðri með steinum. Ef
vindurinn heldur sig úr þessari
átt getum við vænst þess að ná
vætu úr klútunum með því að
vinda þá í benzínbrúsann þarna“.
— Við gerum þetta og breiðum úr
þríhyrnunum á sandinn undir
stjörnunum, en Prévot þurrkar
innan benzínbrúsann. Allt skal
vera reiðubúið. Stórtíðindi. Pré-
vot fann appelsínu í brakinu. Við
skiptum þcssum dásamlega á-
vexti jafnt og ég' verð næstum
því óður af fögnuði. . . . Ég lig'g
við bálið og horfi hugfanginn á
ávöxtinn. „Mennirnir vita ekki
hvað þessi ljómandi ávöxtur er í
raun og veru“, segi ég við sjálf-
an mig. Þessi háli'a appelsína
færir mér mesta gleði, sem ég
hef notið um mína daga.
Ég teygi úr mér á sandinum
og sýg ávöxtinn og ég er fullkom
lega hamingjusamur. Ég hugsa
með mér: Maður getur í raun og
veru ekki gert sér neina gr.ein
fyrir þessum. .heimi, sem við lif-
um í ef þeir verða ekki sjálfir
þátttakendur í straumi lífsins.
Fyrst nú skil ég síðasta vindling-
inn og síðasta rommglasið hins
dauðadæmda. Ég hafði aldrei
skilið það hvers vegna dauða-
dæmdur maður þáði að öllu loknu
slíka smámuni. Og þó gleður þetta
hann. Hann virðist vera hugrakk-
ur þegar hann gengur upp á pall-
inn. Hann brosir af því að honum
hefur þótt vænt um að fá romm-
ið. Manni dettpr hins vegar ekki
í hug, að einmitt þetta auvirði
hafði þrátt fyrir allt gefið honum
lífsfyllingu, sem entist honum
nógu lengi, þessi fáu skref upp á
pallinn. — Okkur tókst að safna
geysimiklu vatni,’ næstum því
tveimur lítrum af dögg. Þorstinn
er á enda. Við erum frelsaðir. Ég
sekk bikar mínum niður í þennan
gulgræna lög og sýp á, en bragðið
er hræðilegt. Þrátt fyrir kvalafull
an þorstann verð ég að hætta til
þess að ná andanum. Ég gæti
drukkið forarvatn, en þetta bragð
af eitruðum málmi er svo hræði-
legt að innyíli mín þola það ekki.
Prévot gengur í hringi og starir
niður fyrir sig, eins og hann sé að
leita að einhverju. Allt í einu
krýpur hann á kné og kastar upp.
Og' um leið herpast innyfli mín
saman og ég' sel einnig upp. Svo
ægilegur er magakrampinn, að ég
gref fingurna niður í sandinn af
kvölum. Við mælum ekki orð af
vörum en kúgumst í kortér eða
þar um bil. — Þessu er lokið. Mér
er flökurt. Að líkindum hefur
fallhlífin verið fernisborin. eða
dreggjar hafa verið í. brúsajium...
Við verðum að fara héðan. Það .er
orðið bjart.: Ég fer að eins og Gil-
laume í Andesfjöllunum. Ég yfir-
gef flaki'ð, ég brýt regluna, sem
ég hafði sett okkur. Enginn mun
finna okkur hér. Ég fer að leita
manna, ekki vegna mín heldur
vegna þeirra. Gillaume sagði mér
það sjálfur, að það var einmitt
þessi hugmynd sem hélt lionum
uppi... „Ef ég væri einn, þá
myndi ég leggjast út af og sofna“,
segir Prévot. — Svo leggjum við
af stað. Við göngum í austur-norð-
austur. Ef við höfum flogið yfir
Níl, þá ber leiðin okkur enn dýpra
inn í eyðimörkina. Ég man lítið
eftir því, sem gerðist þennan dag,
ég man það eitt, að ég var að flýta
mér, að ég þurfti að flýta mér.
Ég man það líka, að ég reyndi að
forðast að líta upp í gönguferð
minni því að hillingarnar voru
orðnar mér óþolandi. 'Við og við
lögðumst við niður og hvíldum
okkur um stund. Ég hafði tekið
regnfrakkann minn með til þess
að verjast næturkuldanum, en ég
hlýt að hafa gleymt honum á ein-
hverjum áningarstaðnum. Meira
veit ég ekki. í minningunni er
ekkert annað en sandur og sjálf-
ur var ég sandur. Fyrst, þegar
næturkulið kom, vaknaði ég til
meðvitundar. Þegar sólin hvarf
af himnum ákváðum við að taka
á okkur náðir. Við tókum fallhlíi'-
arþríhyrningana með okkur. Ef
eitrið var ekki úr dúknum, þá
gátum við ef til vill fengið að
drekka dögg að morgni. En í
kvöld er himininn í norðurátt
heiður og tær. Hann hefur breytt
um.átt. Ég.finn nú sterkar en áð-
ur eyðimerkurhitann í vitum
mínum. Villidýrið er að vakna, ég