Sunnudagsblaðið - 01.11.1959, Síða 4

596 SUNNUDAGSBLAÐIÐ
............................. .....
finn hvernig það er farið að
sleikja hendur mínar og andlit.
Mér er það Ijóst, að ég get ekki
gengið marga km. til viðbótar.
Síðustu þrjá dagana hef ég geng-
ið 180 km. án þess að fá dropa
vatns...
í sama bili, sem við ætlum að
fara að nema staðar til að bú« um
okkur, hrópar Prévot: „Ég er sann
færður um, að þarna er vatn“.
„Nei“, svara ég. „Þér eruð geng-
inn af vitinu“. „Hvernig geta
þetta verið hillingar, núna í
rökkrinu?“ — Ég svara honum
ekki. Ég er fyrir löngu hættur að
trúa mínum eigin augum ... En
Prévot lætur sig ekki: „Það er
ekki nema 20 mínútna gangur
þangað“. Mér gremst þetta. „Jæja,
farið þér bara, þér hafið víst gott
af því...“ Og Prévot leggur af
stað, horfir beint fram fyrir sig.
Ég kannast við þetta allt saman.
Það er eins og maður gangi í
svefni. Hvert fer hann? Gengur
hann beint af augum? Prévot
hverfur mér. Það er komið myrk-
ur. Ég stari út í það. Hann er
týndur mér og tapaður. Það hlaut
að fara svona. Prévot var hetja.
En barna stendur hann í um það
b'il 500 metra fjarlægð. Hann hef-
ur villst. Hann veifar vasaljós-
inu. Ég hef ekki neitt ljós til þess
að leiðbeina honum til mín aftur.
Hvað er þetta? Það er kveikt á
öðru vasaljósi svo sem 200 metra
að baki honum. Þeir eru að leita
að mér. Ég hrópa. En enginn
heyrir til mín. Ljóskerin eru orð-
in þrjú og þeim er sveiflað fram
og aftur. Og ég hrópa — og hrópa.
Ekkert svar.
Þá grípur mig allt í einu ofsa-
leg hræðsla, ég hef aldrei fyrr
orðið svona hræddur. Ég get
hlaupið; Og ég hleyp. En þeir
breýtá ,’eáfti stéfhtr,£ Þeir erú að
léBá’:áð* niér, éíh’stéfria frá mér*,“
fjarlægjast. Og ég hrópa. — Það
er hrópað á móti. Það er Prévot,
einn, aleinn. Ég steypist fram yf-
ir mig. „Ég sá ljósin“, stundi ég
móður. „Hvaða ljós?“ — Hann er
einn, aleinn. Ég fyllist ekki ör-
væntingu eins og við bálið þegar
Arabarnir reyndust blekking. Ég
verð reiður: „Og funduð þér
vatnið yðar?“ spyr ég hæðnislega.
— „Nei, ég fann það ekki“, svar-
ar Prévot hógværlega. „Það færð-
ist fjær eftir því sem ég gekk, svo
að ég sneri við, en samt sem áður
er ég sannfærður um að þetta er
vatn“. „Þér hafið misst vitið.
Hvernig getur yður dottið annað
eins í hug?“ Ég er viti mínu fjær
af reiði og þó veit ég ekki hvers
vegna ég er svona reiður'.’ Prévot
reynir að útskýra þetta, en það
er eins og hann sé kjökrandi:
„Mig langaði svo til að ná í vatn.
Varir yðar eru orðnar svo bleik-
ar“. — Reiði mín hverfur í einu
vetfangi. Ég gríp hendinni um
ennið eins og ég sé að vakna og
mér verður þungt um hjartað ...
„Ég sá þrjú ljós, ég sá þau eins
greinilega og ég sé yður. Það get-
ur ekki verið að mér hafi skjátl-
ast. . . Prévot, ég fullvisa yður
um, að ég sá þau ...“ Prévot þeg-
ir um stund. Svo segir hann: „Það
er illa konjiið fyrir okkur“.
Sandurinn kólnar 1 þurru lofts-
laginu. Það er orðið mjög kalt.
Ég rís á fætur og fer á rölt, en
um leið verð ég gripinn af skjálfta
sem ég ræð ekkert við. Blóðið
rennur ekki eins og það á að gera
í líkama mínum. Tennurnar
glamra í munninum. Hendur
mínar titra svo að ég get ekki
haldið á vasaljósinu. Ég hef aldr-
ei kynnst svona kuldaskjálfta. Ég
á að deyja úr kulda, ekki af þors.t-
anum. Þetta finnst mér undar-
legt. Ég hef týnt regnfrakkanum
mínúm ög viúduírinn er orðinn ó-?
þægi.legíií?_H|r' er hyeréi skjöl áð
finíia.'Eýðimörkin^a*ékkért'skjól.
Hún_ er slétt eins og marmara-
borð. Vindurinn ræðst á mig eins
og riddarasveit á opnum orrustu-
velli. Ég reyndi að ganga í hringi
til þess að verjast. Ég legg mig,
en sprett aftur á fætur. íssvipa
ríður um herðar mér. Ég get ekki
hlaupið, ég er svo þreyttur. Morð-
ingjar sækja að mér, þeir reiða
sverð yfir höfuð mér. Ég krýp á
kné og fórna höndum mér til
varnar... Nokkru síðar skilst
mér hvað skeð hefur. Ég er stað-
inn á fætur og hef gönguna að
nýju og ég skelf af kulda. Hvar
er ég staddur? Ég heyri aftur til
Prévots. Hróp hans hafa vakið
mig. Ég sný við til hans. Nú hef
ég fengið óstöðvandi hiksta og
hann grípur allan líkama minn.
Ég segi við sjálfan mig: „Þetta er
ekki aðeins kuldinn, heldur eitt-
hvað annað. Dauðinn er kominn
á mig“. Allt vatn er horfið úr
líkama mínum. í dag gekk ég svo
lengi — og í gær gekk ég aleinn.
Mér finnst það aumlegt að gefast
upp fyrir kuldanum. Þá var það
betra að sjá ofsjónir. Krossinn,
Arabarnir og Ijóskerin. Við höf-
um tekið dálítið af lyfjum með
okkur. Hundrað grömm af eter,
hundrað grömm af 90 gráðu spíri-
tus, og smáglas af joði. Ég reyni
að bragða á eternum. Það er eins
og ég sé að gleypa eggjárn. Og svo
dálítið af spíritus, þá fæ ég
krampa í hálsinn. Ég gref mig nið-
ur í sandinn og sópa sandi vfir
mig, aðeins vitin eru upp úr. Pré-
vot hefur rekizt á þurra kvista
og kveikir af þeim dálítið bál, en
það slokknar fljótlega. Hann neit-
ar að grafa sig í sandinn. Hann
vill heldur ganga fram og aftur
til þess að halda á sér hita. Það
er eins og kokið á mér sé að lok-
ast. Það er slæmt teikn og samt
líður mér heldur betur. Ég verð
röTegri 'og það ríkir eilíf þögn.
Ég ér á langri sjóferð og ég er
hlékkjaður á b'Éari þrásláskips-
ins .Ég finn ekki til kuldans með-
an ég hreyfi ekki ein einasta