Sunnudagsblaðið - 01.11.1959, Page 5

vöðva. Ég gleymi líkama mínum,
ég sé hann heldur ekki, hann hvíl
ir, hvílir undir sandinum, hann
kemur mér ekki við. Ég líð ekki
nauð' framar, kvalirnar kæfast
undir fargi þreytu og hitasóttar.
Þetta er eins og ég sé að fletta
myndabók. Ég lifi ævintýr. Áð-
an rak vindurinn mig áfram, það
var eins og ég væri lítið kið elt
af grimmum hundum stað úr stað.
Nú hvíli ég, ég hef fundið skjól.
Hugsanir mínar streyma fram
eins og þungur straumur. Ég
kveð ykkur öll, sem ég elska. Það
er ekki mín sök þó að maðurinn
geti ekki lifað í þrjú dægur án
þess að drekka. Ég hélt ekki, að
ég væri upp á náð vatnsins kom-
inn í svona ríkum mæli. Ég hélt
að sjálfsstjórn mín væri styrkari
en raun er á. Maður heldur að
maður geti farið svo langt, sem
hann vill, maður er sannfærður
um að einstaklingurinn stjórnist
af frjálsum vilja. Maður kemur
ekki auga á það helsi, sem bind-
ur hann við brunninn, knýtir
hann við skaut jarðar, eins og
naflastrengur. Eitt spor áfram —
og líf hans slokknar. — Ég tala
ekki sem flugmaður. Flugvélin er
ekki takmark, heldur leið að tak-
marki. Maður leggur ekki líf sitt í
hættu vegna flugvélarinnar sjálfr-
ar, bóndinu plægir ekki jörðina
vegna plógsjns. En með flugvél-
inni getur maðurinn flúið borg-
irnar og kynnz+ ósnortinni nátt-
úrunni. Flugmaðurinn vinnur sitt
hlutverk fyrir mennina og kynn-
ist viðfangsefnum mannanna.
Hann kemst í náið samband við
stormana, stjörnurnar og næturn-
ar, sandana og hafið endalaust.
Hann beitir slægð við náttúruöfl-
in. Hann bíður komu morgunsins
eins og garðyrkjumaðurinn bíður
sumarsins. Hanri á flugvöíl sinn
að framtíðar'höfn og leitár sann-
leikáhs í stjörhunum. Ég kvárta
ekki. í þrjú dægur hef ég þramm-
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
--------------^----------—
að um eyðimörk. Mig þyrstir. Ég
hef leitað spora í sandi og sett
alla mína von á næturdögg. Ég
hef gert allt, sem ég hef getað
til þess að finna meðbræður mína,
sem ég hafði týnt... Ég skil ekki
framar borgarbúa, þetta fólk, sem
heldur að það sé lifandi fólk, en
sem í raun og veru er lækkað á
það stig að verða ekki annað en
það notagildi, sem hægt er að hafa
af því. Þetta eru maurar. Og þeg-
ar þetta fólk fær frelsi, þá eru
helztu áhyggjur þess hvernig það
eigi að verja sunnudagskvöldinu.
Einu sinni, þegar ég var í Rúss-
landi heyrði ég Mozart-lög leikin
í verksmiðju. Ég skrifaði um þetta
og fékk mörg ósvífin hótunarbréf.
Ég hef ekkert við þá að tala, sem
óska sér helzt að hlusta á knæpu-
hljómlist. Þeir vita ekki betur.
Ég get ekki þolað að fólk sé
blekkt, að því sé spillt vitandi
vits. — Ég ann hlutskipti mínu.
Ég er bóndi og ég plægi loftsins
vegu. í brautarlest finnst mér
að ég sé að' hevja mitt dauð'astríð,
ekki hér, ekki núna þegar ég hef
tekið mína eigin gröf... Ég sé
ekki eftir neinu. Ég hef kastað
teningunum — og tapað. Það er
allt og sumt. En ég hef líka and-
að að mér vindinum frá liafinu
og fundið beiskt bragð hans. Ég
hef ekki keppt að því að lifa
hættusömu lífi. Ég er ekkert hrif-
inn af riddurum hættunnar. Ég
elska ekki hætturnar. Mér er það
alveg Ijóst, hvað ég elska. Ég
elska lífið sjálfs ...
Fyrsta dagskíman birtist. Ég
rétti úr öðrum handleggnum,
lyfti honum, sandurinn hrynur af
honum. Pjatla úr fallhlífinni er
hérna hjá mér. Ég þreifa á henni,
en hún er skraufþurr. Ég ætla að
bíða enn um stund. Döggin fellur
við dagsbrún. En d&gurinn lyftir
ásjónú’ sinni til fulls yfir sand-
þafinu — og dúkufinn minn bíotn
ar' ekki. Þá fara hugsánir iuínar.
'i n, ' V , yt.‘\ TjStí.IÖV • l
'597
aftur inn í þokuna: Hér bærist
hjarta enn. Það er þornað og get-
ur ekki gefið mér tár. — „Áfram
Prévot. Enn hafa kok okkar ekki
lokast til fulls. Við verðum að
flýta okkur...“
Nú blæs vindurinn úr vestur-
átt. Þessi vindur, sem þurrkar
manninn til fulls, ef hann fær
ekki vatn í 19 stundir. Bráðum
kemur þurrahóstinn, sem mér hef
ur verið sagt frá. Tungan veldur
mér erfiðleikum. Það glitrar eitt-
hvað fyrir augum mér. Þegar
ljósdeplarnir verða að logum ætla
ég að grafa mig aftur niður í
sandinn.
Við göngum hratt til þess að
geta notið hins frísklega morgmis.
Okkur er það fulkomlega ljóst,
að þegar sólin er stigin hátt á
himin þá getum við ekki gengið.
Við getum ekki svitnað, og við
megum ekki hvílast. Þrátt fyrir
frískleika morgunsins hefur vind-
urinn aðeíns 18 prósent vætu. —
Þetta er eyðimerkurvindur. Mjúk-
ar strokur hans svíkjast að okk-
ur, þurrka blóðið upp í æðum
okkar ...
Fyrsta daginn, sem við vorum
í þessari nauð, borðuðum við nokk
ur vínber og næstu þrjá dagana
skiptum við á milli okkar einni
appelsínu og smáköku. En jafnvel
þó að við hefðum nóga fæðu, hvar
áttum við að finna munnvatn til
þess að geta kyngt henni? Þorst-
inn verður æ minni fýkn, hann
verður að sjúkdómi. Ég er farinn
að gleyma skínandi kraftaverki
appelsínunnar. Ég er farinn að
gleyma þeim, sem mér þykir vænt
um. Ég er farinn að gleyma öllu.
Við höfum setzt í sandinn, en
við megum ekki dvelja. Þegar við
höfum gengið 500 metra hnígum,
við niður að jjrptum komnir og
það rennur á.jmg mók þegar^ég
rétti úr mér í sandi{i,upr. ypfSrd
um að halda áfram. Nú .bpfytigt