Sunnudagsblaðið - 01.11.1959, Page 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
605
tvö spor áfram til þess að fjar-
lægjast gjána.
— Jæja, kæri Grúsnitskí, það
voru ljótu vandræðin að þú skyld-
ir ekki hitta! sagði höfuðsmaður-
inn. — En nú er komið að þér,
taktu þér nú stöðuna. En fyrst
Verður þú að kveðja mig, því við
sjáumst fráleitt framar. Þeir
vöfðu hvor annan örmum, og höf-
Uðsmaðurinn átti bágt með að
verjast hlátri. — Vertu bara ekki
hræddur, endurtók hann og depl-
aði augunum undirfurðulega til
Grúsnitskí. — Allt hið jarðneska
eru smámunir... náttúran er
fión, forlögin eru kalkúnhænur
og lífið ekki meira en eyrisvirði!
Eftir þennan raunalega for-
rnála, sem fluttur var af tilhlýði-
legrj alvöru, gekk hann aftur á
sinn stað. Ivan Ignatjevitsj kvaddi
hann líka með tárin í augunum.
Og loks stóð hann þarna and-
spænis mér, einn síns liðs. Ég
hef ekki getað gert mér það ljóst
til þessa dags, hvaða tilfinningar
byrluðust um huga minn á þess-
ari stundu.
Það var fyrst og fremst gremja
hinnar særðu hégómagirni, það
var fyrirlitning og það var líka
^einfýsin ánægja, er mér varð
hugsað til þess, að sá maður sem
11 ú stóð þarna og starði frekju-
^ega á mig af hinni mestu rósemi,
Vegna þess að hann treysti því að
ser væri engin hætta búin, hafði
^tlað sér að skjóta mig niður
eins og hund, fvrir tveimur mín-
utum síðan, Það gat hann gert sér
hættulausu ,því hefði skotið
s^rt mig aðeins örlítið dýpra,
^yndi ég áreiðanlega hafa hrap-
ah fram af hamrinum.
Ég horfðist hvasst í augu við
aaPn nokkra stund og reyndi að
^rina einhver merki iðrunar í
Svjp hans. Nei3 p ekkí, niér.;sýndr
lst þvert á móti helzt, sem hann
^ti erfitt með að verjast brosi.
~~~ Ég ræð yður til að fela anda
yðar guði í hendur, hér andspæn-
is dauðanum, sagði ég svo við
hann.
— Skiptið yður ekki fremur
um mína sál, en yðar eigin. Ég
bið yður aðeins um eitt: Flýtið
yður að skjóta.
Og þér viljið ekki aftur-
kalla rógburð yðar, né biðja mig
afsökunar? . .. Hugsið yður um,
vinur minn. Hefur samvizkan
enga vitund að segia yður?
— Herra Petsjórín, hrópaði
riddaraforineinn. — Þér eruð
ekki hineað kominn til þess að
flvtia prédikun. Viliið bér ekki
por-c, svo vei að hraða yður ofur-
lítið? ... Við skulum binda endi
á V'etta sem fvrst. það er ekki svo
fátítt að fólk komi hingað í giána.
Það kvnnu einhverjir að koma
auga á okkur.
— Þá það. Hevrið þér, læknir,
viliið bér koma hingað.
Læknirinn kom. Vesalings lækn
iririn. Hann var enn fölari en
Grúsnitskí hafði verið fyrir tíu
mínútum síðan.
Af ásettu ráði talaði ég hátt og
skvrt og hátíðlega, eins og begar
verið er að lesa unn dauðadóm.
— Læknir, þessir heiðursmenn
hafa sennilega gleymt því í flaustr
inu, að seti^ kúlu í skammbvss-
una mína. Ég vil biðia yður að
hiaða hana aftur — og gera það
vel!
— Það kemur ekki til nokkurra
máia. hrónaði höfuðsmaðurinn. —
Það er ekki hægt. Ég hef sjálfur
hlaðið báðar bvssurnar. svo kúl-
an hlýt.ur að hafa fallið út úr vð-
ar . . . bað er ekki mín sök! .. . En
þér hafið engan rétt til að hlaða
aftur ... yfirleitt hafið bér engin
réttindi. .. Það fer algjörlega í
bá«a við reglurnar. Ég leyfi það ■
ekki .... - T; ?;r ' ' - ' - £ • -::'
Gott, isvara ði ég •hbfuðsmanri--1
inum, — ef þér haldið fast við þá
skoðun yðar, skora ég yður á
hólm með sömu skilyrðum ...
Hann sló undan, þegar í stað.
Grúsnitskí stóð álútur og
starði niður fyrir fætur sér, myrk-
ur á svip.
— Nei, hættu þessu, sagði hann
loksins við höfuðsmanninn, þegar
hann ætlaði að taka byssuna úr
höndum læknisins. — Þú veizt
það vel sjálfur, að þeir hafa á
réttu að standa.
Höfuðsmaðurinn reyndi árang-
urslaust að gefa honum hin og
þessi merki, en Grúsnitskí virti
hann ekki einu sinni viðlits.
Meðan þessu fór fram, hafði
læknirinn lokið við að hlaða byss-
una og rétti mér hana.
Þegar höfuðsmaðurinn sá þetta
hrækti hann frá sér af vonzku og
stappaði niður fótunum.
— Þú ert meiri fábjáninn! æpti
hann. — Óbetranlegur asni... Þú
sem gazt átt mig að í öllum til-
fellum ... En nú getur þú átt þig
sjálfur. Láttu bara drepa þig eins
og flugu ... Hann snerist á hæli
og skundaði burtu, en tautaði
samt um leið: — Og þó brýtur
það algjörlega í bág við reglurnar.
— Grúsnitskí, sagði ég. — Það
er ekki um seinan ennþá. Taktu
óhróður þinn aftur og þá skal ég
fyrirgefa þér allt saman. Þér
heppnaðist ekki að slá ryki í augu
mér og það er mér nægileg upp-
reisn. Mundu, að við vorum einu
sinni vinir ...
Andlit hans var eldrautt og
augun skutu gneistum ...
— Skjótið þér! svaraði hann.
— Ég fyrirlít sjálfan mig og yður
hata ég. Ef þér ekki drepið mig
nú, sit ég fyrir yður einhverja
nóttina og sting yður niður. Það
er ekki rúm fyrir okkur báða hér
á jörðu ...
Ég skaut...
;Þégar -reykinn lagði frá; stóð
Grúsnitskí ekki þar sem hann
var áður. Ekkert var að sjá nema
lítið rykský frammi á brúninni.