Sunnudagsblaðið - 03.04.1960, Blaðsíða 7

'i-¥r
f
'}
]
— Já. sagði hún, kinkaði á-
kaft kolli og drap tittlinga
enn einu sinni eins og hæna.
— Mjög falleg dama, herra
Setterlind.
— Hvernig lítur hún út,
hvíslaði ég. Er hún ljóshærð,
er hún ung — og óreynd?
— Hún er dökkhærð, sagði
baðkonan og hvarf í gegnum
steypibaðherbergið.
Enda þótt hún hafi .lokað
dyrunum umhyggjusamlega á
eftir sér heyrðist hennar háa
og hvella rödd í gegn og ég
gat heyrt dálítið af samtal-
inu, að minnsta kosti svo mik-
ið, að mér varð ljóst, að þetta
hlaut að vera mjög heillandi
ung dama, — og mig fór. að
dreyma sætlega drauma og
ekki leið á löngu þar til neð-
ansjávarkvikmyndin mín fékk
á sig mynd og líf. Með hjálp
hljóðsins, þegar baðkonan
skrúbbaði þennan dularfulla
failega kropp hinum megin,
var engin neyð fyrir mig að
gera mér í hugarlund, hvernig
hún leit út, hvernig hún
hreyfði sig og hversu heill-
andi hún var. Ég fór .að verða
taugaóstyrkur, en samt gagn-
tekinn óvæntri gleði. Ég
komst ekki hjá því að heyra,
að þær voru í áköfum sam-
ræðum þarna hinum megin —
ég greindi að sjálfsögðu ekki
orðaskil — en þegar ég gat
reiknað út á hljóðinu, að nú
væri hin æsilega unga dama
koipin í sturtubaðið, þá missti
ég alveg taumhald á hugsun-
um mínum ....
Baðkonan kom nú inn til
mín og af einhverri ástæðu
lét hún dyrnar standa í hálfa
gátt, og ég tók það sem merki
þess, að henni fyndist viðeig-
andi að ég gæfi mig á tal við
hina „mjög fallegu dömu“,
eins og hún hafði lýst henni.
Ég fékk skínandi hugmynd.
— Er hún ógift, spurði ég.
— Nei, svaraði baðkonan
skilningsrík og bætti því var-
færnislega við, að hún væri
auk þess í bíl . . .
— Vertu nú svo væn að
spyrja hana, hvort ég megi
aka með henni í bílnum henn-
ar, hvíslaði ég.
Ég gat séð, að henni fannst
þetta æðisgengin og ósæmi-
leg hugmynd, og nokkrum
sekúndum síðar heyrði ég
hennar háu og hvellu rödd
segja í hinum klefanum.
— Herra Setterling spyr,
hvort nokkur leið sé, að hann
fái að aka með yður í bílnum.
Það var ekki um það að
villast, að hún ætlaðist til að
ég heyrði spurninguna líka.
Stuttu síðar kom hún aftur
með skilaboð:
— Það er því miður verið
að skipta um olíu á bílnum,
sagði hún.
Ég verð að viðurkenna, að
þessi viðbrögð dömunnar
höfðu mjög góð áhrif á mig.
Ég flýtti mér að biðja bað-
konuna að skila til hennar,
að henni væri velkomið að
flauta fyrir utan hjá mér, þeg
ar búið væri að skipta um
olíu. Kannski hafði hún áhuga
á að sjá, hvernig skáld bjó?
Baðkonan kom brátt aftur
með ný skilaboð. „Því miður“,
hafði daman sagt. „Hún varð
að fara á hárgreiðslustofu“.
— Þá eruð þér velkomnar
í te, þegar þér eruð búnar á
hárgreiðslustofunni, kallaði
ég hátt til hægðarauka, en ég
gat ekki heyrt hverju hún
svaraði og varð þess vegna að
bíða þar til baðkonan kom aft
ur og sagði:
— KANNSKI!
Skyldi ekki baðkonunni
vera farið að finnast sem hún
væri farin að gegna hlutverki
pútnamömmu? En svo hefur
áreiðanlega ekki verið, því að ]
hún var hin glaðlegasta og |
sagði spottsk:
— Rómantíkin blómstrar!
Og gleymdu nú ekki að hugsa
hlýlega til mín, ef það verður
eitthvað úr-þessu.
Þegar hún sagði þetta sá ég |
blik í augum hennar, sem
maður sér aðeins hjá góðum
vinum.
Ég bað hana um að láta j
hina töfrandi ókunnu dömu fá j
heimilisfang mitt og sann- 3
færa hana um, að vinnuher- j
bergið mitt væri sannkölluð s
vin í eyðimörk þjóðfélagsins. |
Þegar ég stóð upp og þurrk j
aði mig fékk ég löngun til j
að syngja — eins og þegar j
fugl vill lokka til sín maka j
með sínum fegursta söng, — j
en ég gerði þá skyssu að j
syngja meðan ég smeygði I
skyrtunni yfir höfuðið og það
gerði svo miklar kröfur til jfe
raddar minnar, að ég hafði |
ekki fulla stjórn á melódí- |
unni. En ég hélt áfram og lét |
það gossa, — og reyndi að |
búa til um leið lagstúfa í stíl 1
nútímatónlistar í von um að |
hinn ókunni hlustandi mundi |
skilja það eins og það var g
meint. Þegar ég andartaki i
síðar yfirgaf baðhúsið var ég |
ekki í vafa Um, að ég mundi 1
fá að sjá hana eftir nokkrar |
mínútúr — Ijóslifandi - í 1
mínu eigin vinnuherbergi. |
Ég tók bíl frá baðhúsinu til |
þess að kvefast ekki og allan |
tímann hugsaði ég um, hvern- |
ig þetta mundi verða. Mitt |
geysimikla hugmyndaflug |
kemur mér að góðum notum j
— jafnvel þegar um hagnýta
hluti er að ræða,. og ég var s
orðinn ákveðinn í, hvað ég fj
ætlaði að gera. . 1
Ég lagði á borð fyrir tvo, — 1
„tea for two“ og skreytti borð 1
ið með blómum, sem ég hafði 1
fengið frá konu minni í til- 1
efni af bókmenntaverðlaun- I
um. sem ég hafði fengið *
nokkrum dögum áður. Ég upp |
götvaði mér til mikillar gleði, 1
að það voru tvær mazarinur |
eftir síðan í gær, og það 1
fannst mér ævintýraleg J
heppni, því að ég var sann- |
færður um, að hin ókunna Sjj
fegurð elskaði einmitt slíkar
kökur. Ég kveikti líka á I
kertaljósi og frá útvarpinu |
streymdu tónar úr verki eftir I
mitt eftirlætis tónskáld — |
sjálfan Mozart.
Ég var rétt búinn að leggja I
á borðið og hafði á síðustu É
Framh. á bls. 11.
6 Sunnudagsblaðið
EINMANA ferðalangur er á
leið vestur Bröttubrekku. Það
er rok og rigning á fjallinu,
slagviðrið lemur sölnuð strá,
sem híma lífvana milli steina,
og mórauðir lækir ve-lta nið-
ur giljadrög og farvegi, þar
- sem þurrt er endranær. Það
rigndi mikið á liðnu sumri.
um Súðurland og Vesturland,
svo að heyin fúnuðu á velli
• og engjum, þar sem þau flutu
þá ekki burt í vatnaaganum,
og þó bólar ekki á því, að
neitt skerðist um vatn hjá
himnaráðnum. — Sýnilega af
nógu að taka þar, vatni jafnt
sem öðru, og ekki við þau
vandkvæði að glíma, sem
þekkjaSt á kotbæjum.
Hann hafði reyndar ekki
haft mikið af tíðinni að segja
í sumar, þessi ferðamaður.
Kyrrsetúr og innivera hafa
verið hans hlutskipti síðustu
misserin. Þeir heyjuðu ekki
í tukthúsinu í Reykjavík og
héfði samt ekki veitt af að
reyna að reyta saman strá í
sumar. Jónasi Jónssyni, fyrr-
verandi bónda á Moldbrekku
í Kolbeinsstaðahreppi,. var
ekki veitt það tillæti hjá þeim
þar syðra.
Én nú er Reykjavíkurdvöl-
inní lokið, afplánuð sú
hvihriská, sem honum hafði
orðið á í hörðu ári og tvísýni
úm afkomuha, og í nótt ætlaði
hann að taka gistingu í Sökk-
ólfsdal. í vasa sínum .á hann
vegabréf frá yfirvaldi.nu fyr-
ir sunnan, sem veitti honum
öll fríheit til þess að fara er-
inda sinna vestur í Dalasýslu.
Það var ekki þurr þráður á
göngumanninum, enda er
hann lítt búinn að klæðum.
Menn fÖtuðu sig ekki til muna
í tukthúsinu. En hann er
maður á bezta aldri, aðeins
rúmlega þrítugur, og hann
gengur sér nokkurn veginn
til hita. Þó er hann orðinn
þreyttur og slæptur eftir
langa ferð og mikið vazl, og
bót er í máli, að veðrið er á
eftir.
Og áfram heldur hann sem
leið liggur. Hann slampast
yfir Suðurá fyrir framan
Rauðsteinagil, og nú liggur
leið háns -vestan ár nií úal-
inn. Það : er ærið skúa^egt
að líta austur yfir j,essu
veðri, þar sem Bani laefir
hömrum girtur.
Dagur - er orðinn ^tur,
kominn miður nóvercf> og
nú tekur birtu að 'e§ða.
Ætli hann að BreiðatSstað
í Sökkólfsdal, verður l>ln að
fara yfir S'uðurá í aná.^ihn
og vaða síðan Austurá-:ailn-
ske eru það vatnave;lrhir,
sem hamla því, að há fíeri
þetta og ákvarðá honuí^sti-
stað, því að vissuleg hafa
árnar ekki ver-ið frýfegar.
Eitt er víst: Hann vcr, sér
leið vestan Sökkólfsdiar-
'Vatnsaginn er orð.i! svo
mikill, að það dúar un>!taeti
í brekkunum, þar seúarð-
vegurinn er. En nú iíUr á
seinni hlutann. Hann e^ki
orðið langt til bæjarúall-
kúpan á vinstri hönff aitir
Hlíðartúnsfjall, og leasti
spölurinn á dagleið
brekkubóndans er áhieð
þessu fjalli. Loks grill^ahn
í lágan bæ á bungu e^’oli
undir brattri, stöllóttikiíð-
inni, spottaíorn frá JF^U-
rótunum og nokkru tjjar í
‘ dalnum en gegnt Breí”óls-
stað. Hér er.HlíðartúMta
er fyrsti bærinn á le'kins
göngulúna manns, iiér
biðst hanh gistingar. J'.faer
hann vonandi þurrkuf'°gg-
in sín og gert við böslþg á
morgun heldúr. haniarram
förinni. Vegabrefið í(nflr'
valdiu fyrir suhnan w®lf-
sagt orðið illa jfarið' ^asa
hans, en ólíklegt er, ai'ökk-
ur spyrji um það hér'^it-
um. ; I
— ° —
Það var föstudagí^áið
14. nóvember 1684, a^0?1as
Jónsson, sem fyrr n'i bjó
árlangt á Moldbrekkfður
en hann varð bölvaðufgua
handanna á sér, gi|i á
gluggann í HlíðartúuROn-
um var látin heimil gipgin,
svo sem sjálfsagt vaíltví-
líku veðri, manni konij11 af
fjallvegi úr öðru héraj
Bóndinn í Hlíðartl hét
Ólafur Þórðarson, S^Súr
• maður, -tvígiftur. Hann átti
þrjú-: uppkomin börn af fyrra
hjónabandi, Þórð, Sigurð og
Kristínu og voru tvö hin síð-
amefndu heima. Sú kona, er
. hann nú átti, hét Sesselja
Jónsdóttir og hafði ráðizt bú-
stýra til-hans, er hann missti
fyrri konuna,-þá ekkja. Var
• ska-mmt- um -liðið frá því hann
missti fyrri konuna, er hann
gekk-aðjaiga bústýruna og um
svipað-leyti eignaðist hann
barn ■ með annarri. Því varð
-sóknarprestinum, séra Jokobi
• Guðmundssyni á Sauðafelli,
staka á munni, er hann hafði
gefið þau Ólaf og Sesselju
saman:
Ólafur, sem ekkill varð,
illa þoldi konuleysi.
Aftur hlóð hann upp í skarð
inni í sínu moldarhreysi.
Barn það, sem Ólafur eign-
aðist milli kvenna, hafði hann
tekið til uppeldis, svo sem vel
sómdi. Það var telpa, er hét
Sigríður, og var nú orðin tíu
.ára. Loks var á heimilinu
unglingsstúlka, dóttir, Sess-
elju af fyrra hjónabandi,
Margrét Jónsdóttir að nafni.
Bagaði það hana, að hún
hafði fengið beinkröm í
bernsku og ekki náð sér aftur
- til fullxmstu.
— o —
Það er óvíst, að nokkru
sinni hafi verið gengið til
náða í Hlíðartúni þetta kvöld.
Miklir atburðir og illir voru
í aðsigi og ferðalangurinn,
sem hafði af tilviljun tekið
sér gistingu á þessum bæ á
leið sinni vestur í sveitir,
hafði gengið ævibrautina á
enda. Nú gögnuðust honum
ekki framar vegabréf, gefin
út og stimpluð í Reykjavík.
Og Ólafi bónda var ekki ætl-
að að hlaða í fleiri skörð í
Hlíðartúni.
Það rigndi um nóttina og
hinn næsta dag. Sunnudaginn
’ 16. nóvember var Samúel
Jósúason, bóndi í Bæ í Mið-
dölum, á ferð í Sökkólfsdal.
Honum brá í brún,--er hann
sá heim að Hlíðartúni. Úr
Framh. á bls. 11.
íslenzk frásögn eftir JórHelgason, rifsti.
Linoleumskreyting: Kristíl t>orkeísdóttir

Sunnudagsbíauiö %