Sunnudagsblaðið - 11.11.1962, Page 3

EINU SINM þótti mér svo ósköp gott að sofna, Jieg'ar
ég heyrði rigningaröropana skella á þakinu. Þeir mynd-
uðu hátibundið hljóð, sem skapaði einhverja notalega
tilfinuingu og ánægju yfir því að vera inni, og geta
knrt 'ig undir hlýrri sxnginni. Ég vir yfileitt fljótur
að sofna, ef hann rigndi eftir að ég var kominn í bælið.
Nú er þessu öðruvísi háttað. Ef ’ann byrjar að rigna
eítir nð ég ei kominn í rúmið, getur það kosíað he'Ia
andvökunótt. Það er kannski barnalegt eða kjánalegt
en ég er farinn að óttast regnið. Þeir segja nefnilega
að það komi „strontíum“ með regninu — og þegar ‘ann
byrjar að rigna, laumast að mér þessi andstyggilega
óttatilfinning, hræðslan við þetta efni, sem maðurinn
sér ekki. Þó getur það valdið ýmsum spjöllum á vefj-
um likamans, og jafnvel valdið því að börn fæðast van-
skönuð.
Meðnn ég ligg í rúminu, og því meira, sem ég hugsa
um þetta, fætist yfir mig einhver Iamandi ótti, — eins
og ég stæði frammi fyrir einhverju skelfilegu, sem
ekki yrði iimflúið. Ég fer þá að hugsa um allt, sem sagt
hefur verið um þett? hræðilega efni, scm myndast þeg-
ar kjarnorkusprengja er sprengd. Það getur víst borizt
í okkur, með tnjólk (og ég, sem drekk cinmitt svo mikið
af mjólk, — svo við tölum ekki um litlu börnin, sem
eru drekkandi þennan hvíta vökva allan sólarhringinn,
og orga eins og þau eigi lífið að leysa, ef þau fá hann
ekki), kjöti, vatni, fiski og öllum mögulegum fæðu-
tegundnm. Þeir segja, að ef of mikið af þessu efni
kemst í mannslíkamann, geti það valdið skemmdum,
sem síðar, srnátt og smátt komi fram á þeim börnum,
sem fæðast í þennan heim.
Ótti minn færist í vöxt eftir því, sem líður á nóttina,
cg ég heyri hvernig regnið skellur á þakinu, rennur
eftir því og hafnar í rennunum. Ég sé fyrir mér hvernig
jörðin verður gegnvot, og það flæðir í lækjum eftir
götunum. Ég sé lælcina stækka og stækka, og ég veit
að ég á eftir að drckka eitthvað af þessu vatni, sem
fellur til jarðar í nótt, og þá þetía viðurstyggilega cfni,
se’.n cg óttast svo mikið
Ég veit að það eru !ika miíljónir manna aw allan
heim. sem þ-ást af þessum ótta við óvininn ósýnilega.
Það eru mæður með börn á brjósti eiginmenn þeirra,
vetkamaðuriuu, sjómaöurinn, bóndinn, skrifstofumaður
inn, læknirinn, ráðherrann, — jafnt háir scm lágir, rík-
ir ser.>. fáfækir. Allir bera þennan dulda ótta í brjósti.
Og kaunski á einbver, eins og ég, erfitt meö svefn,
þegar ’am byfjar að rigna.
Þrátt fyrir þennau ótta, halda þeir áfram að sprengja.
— sprengja eins og ekkert annað skipti máli? Og þó
beir hættu, þ >. héldi óvinurinn áfram að læðast að okkur.
Iíann er allsstaðar. Ilann kemur utan úr himingeimn-
um, og ég óttast högg lians. Mér finnst höfuð mitt vera
undir falloxi, en í stað þess að falla Iiratt, þá kemur
biaðið hægt og sígandi. Það er Iiiðin, sem veldur mér
n'cstum óUauum og öryggisleysinu.
Mér hefur oft fundizt ég geta merkt þennan ótta hvar
sem er og hjá hverjum sem er. Mér finnst hann hafa
gcgnumsývt allt og ella. Rótleysið, ráðaleysið, öryggis-
leysi, óíti, skclfing; sem stundum breytist í kæruleysi
og löngun til að lifa fyrir líðandi stund, til að gleyma
Ir.orgui.deginum. Sumir reyna að deyða eða deyfa þenn-
an ótta.
Stundum þegar ég kem inn á veitingahús, sem eru
tioðful'. af diukknu fóíki, finnst mér cg sjái hræðsluna
skína út úr hreyfingum þeirra. Mér finnst ég heyra
hána á tali þeirra. Auknar reykingar, aukin vínneyzla,
aukin ueyzla á alls konar óþverra, sem sljógvar maitn-
inn. Allt þetta iinnst mér bera vott um hræðslu.
Kannski er þetta ekki eingöngu ótti við óvininn ósýni-
Icga, heldur ótti við tortímingu, éttinn við að ekki
komi miövikudagur á eftir þriðjudegi.
Ég fer að óttast iim sálarheill mína. Þetta veldur svo
mikilli þvingun, að mig langar til að æpa hátt, öskra.
Þetta cr ekki venjulegur ótti, ekki eins og liræðslan,
srm grípnr barn, sem veit að það hefur gert eitthvað
rangt. Þessi ótti. er tærandi og Iamandi.
Ég ligg enn upp í rúmi, og ‘ann rignir. Ég fer
aft hupsa uin afleiðingar þessa stöðuga, sífellda ótta.
Eða eru þetta kannski orðnir svefnórar hjá mér? Ég
sný mér og bylti á ailar hliðar, — en ‘ann heldur áfram
að rigna. Það rignir og rignir, og regndroparnir eru
farnir að lak.a á sig sértaka mynd í huga mínum. Þeir
eru orðnir eins og lítU andstyggileg kvikyndi, sem rífa
al» og tæta, eyðileggja. Þeir koma í stórum flokkum
og vaida ÓT'J A, ÓTTA.
Mér íinnst þeir grafa sig inn í mig, naga sundur við-
kvæma vefi, og gera mig smátt og smátt að einhverjum
óskapnaði, sem enginn getur þekkt fyrir mannlega veru.
Ég stekk fiam úr rúminu, fer fram í stofu og fæ mér
sígirettu. Reykurinn Iíður um stofuna, og út um glugg-
ann. Þá verð ég var við að ’ann rignir ennþá. Ég get
ekki urnið á morgun, ef ég fæ ekki einhvern svefn. Ég
fer fram í eldhús og finn þar bauk með róandi töflum.
Ég tek ivrar, drep í sígarettunni og fer aftur inn í rúm.
Það er farið að birta, og loksins gleymi ég mér. Meðan
ég sef, grefur óttinn um sig og byggir sér stærri og
traustati vígi í heila mínum.
Maustið er komið með sínar miklu rigningar. Til að
geta sofið, vcrð ég að taka nokkrar róandi töflur á
hverju kvcidi, og jafnvel þó ,ann ekki rigni, — annars
get ég ekki sofnað. Á morgnana er höfuðið þungt, ég
verð uppstökkur. Mér finnst óvinurinn vera farinn að
sækja á cinhvers staðar inni í mér.
Ég tok eftir því að hreyfingar mínar verða eins og
hieyfingar fóiksins sem ég sá drukkið á skemmtistöð-
urum. Jig fer að sækja meir og meir í hóp þess. Ein-
stöku kvöid, þegar é% kem úr vinnunni, fer ég á einhvern
baranna og fæ mér að drekka. Þessi slævandi áhrif
vínsins gcra mér gott, eða svo held ég. Mér finnst ég
skilja belur þetla fólk sem er í kringum mig. Mér finnst,
— eins og því — vínið veita mér vörn, vera mér skjöld-
. ur fyi ir einhverju, sem ég geri mér ekki grein fyrir
hvað er.
-Þegar ég fer að leysa svefn á morgnana effir Iang-
varandi víndrykkju, koma draumarnir. Mér finnst ég
renna fram ítieð einhverju heljarfljóti, og ailt í kring-
um mig eru menn og konur á sundi. Einhvers staðar £
fjavska, lieyri ég í fossi, og við erum öll á leið þangað.
Á bökkum þess hryllilega fljóts, standa milljónír manna,
og einn eftir annan falla þeir í vatnið. Þeir þrýsta hver
á annan, og hreyfingar þeirra lýsa ótta, — skelfingm
við eitthvað, sem ýtiv aftan á þá og hrekur þá áfram.
Fossniðuriim verðnr skýrari og skýrari eftir því sem
ét, berst neðar. Hljóðið minnir mig á regn, srm fellur
á þak og myndar háttbundinn dyn. Ég geri irér Ijóst,
að ég tortímist ef ég fell niður með fossinum. Ég
royni að svamla tii lands, en það er alls staðar fólk,
se,n vcrður fyrir mér. Ég nálgast fossbrúnina. Ég á að-
eins einn möguleika eftir, — að ná taki á síórum og
ir'iklum kletti, sem rís upp í miðjum fossinum og virS-
ist ná allt til himins. Ég nota síðustu kraítams, og gríp
heljartaki um þessa miklu súiu. Ég fikra míg upp. ÞaÖ
eiu hundruð, þúsundir eða milljónir manna á undam
mér, og allir eru að fikra sig upp.
Þegar ég hef náð góðu taki og er koniinn á öruggam
stað, fer ég að líta í kringum mig. Ég sé marga steypast)
tram af hrún fossins, og þeir koma upp neðar í fljótinu.
Þá eru líkamar þeirra afskræmdir, óþekkjaníegir. Ég
veit að þessi klettur er VONIN, eina vonin um björgun.
Ef hann hrestur, þá er allt búið, öllu lokíð.
Ég vrkna, beiti hví að hætta að drekka og noía aldrel
aftur þessar bölvaðar töflur. Naésta kvöld gengur mér illa
að sofna, en bað tekst að lokum án hjálpar þeírra.
— En svo hyrjar ’ann aftur að rigna, og óttinn renn-
ur eftir hverri taug, eins og regnvatnið eftir þakínu. Ég
fer að hugsa um öll vansköpuðu hörnin og Ijóíu draum-
ana. Ég s«'> í'vrir mér alla afskræmdu mannslíkamana,
sem féllu fram af hrún fossins. Rcgnið véiður ínér
tákn einhvers voða, sem er að nálgast. Hann kemur hægf>
og sígandi, en liann kemur.
Hvers vegna, hvers vegna geta þeir ekkí Iiætt atJ
sprengja. Það er ekki aðeins ósýniiegi óvinurínn, sem
við erum íarin að óttast. Við erum farin að óttast okk-
ur sjálf. — Við óttumst óttann.
Ég veit ekki hvar þeíta endar, og enn rignír ‘ann.
—ár—
ALÞYÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBl.AÐ g
Eg fór í kvikmyndaliús með
syni mínum um daginn. í kvik-
myndinni var sagt frá amerískri
áhöfn kafbáts, sem var tekinn til
fanga af Japönum. A leiðinni heim
sagði sonur minn við mig: Japan-
arnir voru vótídfr að geta farið
svona með Ameríkanana, fannst
þér það ekki?
— Jú, svaraði ég. En nú eru
þeir ekki lengur votídir, því þeir '
eru hættir að gera slíkt.
Hann hugleiddi þetta sem
snöggvast, og svo sagði hann:
— Hvers vegna voru þeir svona
vondir, þá?
-- Þeir vissu víst ekki, að þeir
voru að gera ljótt.
— Hvers vegna sagði enginn
þeim frá því?
— Við reyndum það sannarloga,
sagði ég. En þeir vildu bara alls
ekki hlusta á það.
— Þjóðverjarnir eru vondir, er
það ekki? Manstu eftir myndinni,
sem við sáum, þar sem þeir slóu
aumingja fólkið og börnin í fanga-
búðunum.
— Þeir voru vondir, sagði ég,
En nú eru þcir góðir.
— Er þetta þá alveg nýtt fólk?
— Nei, þetta er sama fólkið, að
minnsta kosti margt af því.
En nú er stríðið búið, skilurðu,
og þess vegna verðum við að
gleyma, hvað vondu mennivnir
gerðu, því að annars myndi bara
koma nýtt stríð.
Hann lcit á mig, stórum undr-
andi augum.
— Drapst þú nokkurn Rússa í
stríðinu spurði hann litlu síðar.
— Nei, því að þeir voru banda-
metín okkar í stríðinu.
— Já, en hvernig stendur þá á
því að þeir eru vondir núna, ef
þeir hafa verið góðir í stríðinu og
liafa hjálpað til að drepa vondu
mennina?
— Þeir eru ekki vondir núna.
Flestir Rússar eru góðir. En við
getum ekki fellt okkur við það,
sem leiðtogar þeirra gera og segja,
og þeim líkar ekki það, sem viö
gerum og segjum. Þess vegna eru
öll vandræðin í Þýzkalandi.
Sjáðu nú til. Eftir styrjöldina
var Þýzkalandi skipt. Rússar sett-
ust að í öðrum hlutanum, en við í
hinum. Og nú vilja vonciu Þjóð-
verjiirnir í rússneska hlutanum,
reka góðu Þjóðverjana út úr Ber-
lín.
— Hvers vegna drepa þá c-kki
Rússarnir vondu Þjóðverjana?
— Ja, Rússunum finnst tíefni-
lega ekki, að Þjóðverjarnir þeirra
séu vondir. Þeim finnst, að Þjóð-
verjarnir þeirra séu góðir. Þeim
finnst, að Þjóðverjarnir okkar séu
vondir.
Okkur finnst, að Þjóðverjarnir
þeirra, að minnsta kosti foringj-
ar þeirra, séu vondir og að Þjóð-
verjarnir okkar séu góðir. Getur
þú skilið það?
— Nei, sagði hann.
— .Ta, því get ég ekki pcrt við,
sagði ég. Eg hef aldrci vitað dreng,
som kcmur með svo margar hiána-
legar spurningar.
i
Corey Forcw.