Sunnudagsblaðið - 11.11.1962, Síða 5

HJÁ ÚRSMIDNUM
Það er mörgu ábótavant í okkar
þjóðfélagi, eins og vonicgt er.
Meiri tímanákvæmni í viðskipta-
lífinu væri t.d. til verulegra bóta.
Það er hvimleitt skeytingarleysi
og löstur ærið margn að hafa að
engu skuldbindingar, sem fast-
bundnar eru við ákveðinn tíma,
dag eða stundu. Allir kar.nast við
þetta úr daglega lífinu Ég hef
lengi staðið í þeirri meii.ingu, að
úrsmiðir væru heiðarleg undan-
tekning frá slæmri reglu í þessum
efnum vegna starfsins, dútlsins við
tímaeiningarnar. T raun og veru
er allt þeirra starf unnið í þjón-
ustu nákvæmrar t.nnaákvörðunar.
Ég hélt þess vegna, að þetta væri
allt saman mínútumenn í viðskipt-
um, hjá þeim gerðist ab.f á tiisett-
um tíma eða a.m.k. hór um bil á
tilsettum tíma. Út af þcssu getur
þó brugðið. Það syw.r fttirfarandi
dæmi, nýtt af nálinhi.
Ég þurfti að láta gera við tvær
skákklukkur, það vai slitin fjöðrin
í annarri og vantaði á hana tvo
takka, fallvísir var í ólagi á hinni.
Það stóð fyrir dj’rum skákmót, mér
lá á að fá gert við klukkurnar.
Hér kemur útdráttur úr dagbók-
inni um málið.
Miðvikudaginn 19. sept. kl. 3.11:
Ég arka til úrsmiðs með skák-
klukkurnar. Klukkurnar eru tekn-
ar til viðgerðar. Ég fæ afgreiðslu-
miða nr. 12594. Á honum stendur
m.a.: Mótt. 19.9 Tilb. 27.9.
Mánudaginn 1. okt. kl. 12.54:
Ég fer til úrsmiðsins að vitja
klukknanna. Ung ljóshærð a£-
greiðslustúlka tekur vio miðanum
og hverfur inn fyrif tjaidið í búð-
inni, en birtist aftur að vörmu
spori.
Afgreiðslustúlkan: Því miður. Það
er ekki byrjað á þeim.
Ég: Hvenær má ég vitja þeirra?
Afgreiðslustúlkan: Á morgun.
Þriðjudaginn 2. okt. kl. 12.56
Ég fer á ný að vitja ldukknanna.
Afgreiðslustúlkan lítur á miðann,
athugar hvort klukkurnar séu bún-
ar.
Afgreiðslustúlkan: Nei, því miður,
en ég skal biðja hann að taka þær
' fljótlega.
Ég: Þakka þér fyrir.
Föstudaginn 5. okt. kl. 5.07.
Ég fer enn til úrsmiðsins.
Afgreiðslustúlkan: Því miður.
Ég: Hvað getum við gert í málinu? '
Mér liggur á klukkunum Ætlarðu !
að taka í þrjótinn fyrir mig?
Afgreiðslustúlkan: Ég skal gera
mitt bezta.
Það er alltaf töluverð uppörv-
un í mótlætinu, þegar ung og elsku
leg stúlka gerist bandamaður
manns og lofar að gera sitt bezta.
Ég hverf vonbetri á brott úr búð-
inni með afgreiðslumiða nr. 12594
í vasanum. Eftir á að hyggja. Það
skildi þó aldrei vera eftir að af-
greiða þessi 12593 númer áður en
röðin kemur að mínu.
Mánudaginn 8. okt. kl. 12.52
Ég br staddur hjá úrsmiðnum.
Afgreiðslustúlkan: Það cr byrjað
á annarri klukkunni. Hún verður á-
byggilega til á morgun. Er ekki
nóg að fá aðra?
Öll byrjun er erfið. Það er ekki
ofsögum sagt af því. Þessi byrjun
hefur tekið nítján daga. Það er
ekki eins og að taka í nefið cða
snýta sér.
Þriðjudaginn 9. okt. kl. 12.47
Afgreiðslustúlkan kemur sigr. hrós
andi með aðra klukkuna: 2 takkar
og 1 fjöður kr. 105.00. Takk.
Ég: Þetta er allt á réttri leið.
Föstudaginn 12. okt. kl. 5.07
Hjá úrsmiðnum.
Ég: Hvað líður skákinni?
Afgreiðslustúlkan (hughreystandi):
Við skulum vona það bezta.
Hverfur bak við tjaldið.
Ég læt ekki segja mér það tvisvar
og vona strax það bezta.
Afgreiðslustúlkan kemur aftur
fram í búðina, brosir aísakandi:
Því miður, hann er ekki byrjaður
á henni, en ég skal ýta á eftir
þessu.
Ég: Hvenær má ég líta inn næst?
Afgreiðslustúlkan: Einhverntíma
eftir helgina.
Ég er þolinmóðasti maður undir
sólinni. Samt er ég ekki ánægður
með þetta. Mér dettur í hug að
hæda þarna svolitla tölu og reyna
að skýra fyrir stúlkunni, hvað mér
liggi mikið á klukkunni, það eigi
.u5 vera skákmót á mánuóagskvöld-
ið og í skákkeppni sé skákklukka
alveg ómissandi hlutur. Áv hennar
so ekki unnt að vera. Ég legg niður
fy: ir mér, hvernig bezt sé að taka
K'álið upp, en hverf crá öllu sam-
an Átján ára stúlka skilur allt
noma skák. Ég veit lika, að hún á
enga sök á þessu.
Ég: Ég kem á mánudagino.
Mánudaginn 15. okt. kl. 5.10
Ég er staddur hjá úrsmiðnum í
sömu erindagjörðum og áður.
Legg afgreiðslumiðann á borðið.
Ég: Miðinn er farinn að velkjast
dálítið.
Afgreiðslustúlkan lítur ekki á mið-
ann, fer inn fyrir, kemur um hæh
Nei, því miður. En hún vecður til
fyrir sex.
Ég: Það er of seint fyrir mig. Ég
lít inn seinna. Þakka þér fyrir.
Miðvikudaginn 17. okt. kl. 12.57
Hjá úrsmiðnum.
Ég: Jæja, hvernig standa málin?
Afgreiðslustúlkan (hressilega):
Hún er búin.
Ég: Agætt. Viltu gefa mér nótu.
Ég virði fyrir mér klukkurnar
á veggjunum, meðan hún skrifar
nótuna, hver tifar á sinn hátt. Það
er liðið fast að lokunartíma á sum-
um, á öðrum mundi mál að koma
sér í háttinn. Ég lít á úrið mitt,
sem ég keypti héma hjá úrsmiðn-
um í vor. Það er þrjár mínútur
gengið í tvö. Eitt er dálítið merki-
legt. Hvorugt gengur rétt. Úrið
flýtir sér, en úrsmiðurinn seinkar
sér. - G. G.
JÓN JÓNSSON I DÓMSALNUM
JÓN JÓNSSGN átti vörubifreið. Hann
auglýsti hana til sýnis og sölu á ákveðn-
um stað aff föstudagskvöldi. Allmargir
skoðuðu bifreiðina, en aðeins tveir
menn höfðu beinan áhuga á kaupum.
Voru það þeir Ari Jónsson, reykvískur
maður, cg Haílbergur Hannesson frá
Akranesi. Hvorugur þeirra gat þó geng-
ið frá kaupum þá þegar. ,.Þið athugið
máiið, drengir", sagði Jón Jónsson, „og
látið mig vita fyrir mánudagskvöld".
Um hádegisbil á mánudaginn fékk Jón svolátandi símskeyti: „Er kaupandi
að bifreið yðar á krónur 32 þúsund. Halibergur Hannesson, kyndari, Akranesi.
Rétt undirskrift vottar: Bella Ben. (símamær)". Nokkru síðar gerði Ari Jónsson
tilboð í bílinn að fjárhæð kr. 28 þús., en því tilboði var eðlilega haínað. Um
kvöldið sendi Jón Halibergi þetta skeyti: „Samþykki símtilboð yðar f bifreið
rnína".
Næsta morgun hringdi Halibergur til Jóns og sagði, að ætlun sín hefði ver-
ið sú að sækja bifreiðina í dag, en á því yrði dráttur í hálfan mánuð. Svo væri
málum farið, að þeir Skagamenn væru í kvöld að senda flokk knattspyrnumanna
til Noregs. Annar kantmaður liðsins heíði brákazt á fæti í gær, og hefði farar-
stjórnin valið sig á síðustu stundu til fararinnar- Jón taldi engu skipta, þótt
dráttur yrði á kaupum í tvær vikur.
Þegar Hallbergur Hanr.esson, kyndari og kantmaður. kom heim úr knatt-
spyrnuförinni, fór hann fljótt á fund Jóns Jónssonar í þeim tilgangi að fá bif-*
reiðina afhenta. Ekkert stóð á því út af fyrir sig, en þegar greiða skyidi kaup-
verðið, reiddi Hallbergur aðeins fram 23 þús. kr. Jón sagði, að hér væri van-
greitt um 9 þúsundir- Hallbergur kvað það rangt, tilboð sitt hefði verið kr. 23
þús., og hærra verð ætlaði hann ekki að greiða. Jón sýndi þá hið staðfesfa
símskeyti máii sínu til stuðnings. í Ijós kom, að staðhæfing Hallbergs var rétf
j meðför símans hafði orðið víxl á tölustöfum. Skildu nú þeir Jón og Hallberg-
ur, en Jón áskildi sér alian rétt í þessu sambandi.
Á þessum hálfa mánuði varð allveruleg verðlækkun á gömlum vörubifreiS-
um vegna aukins innflutnings á nýjum. Jón Jónsson snéri sér til Ara Jónssonar
og spurði, hvort hann vildi standa við fyrra tiiboð sitt. Ari kvað það fráleíff, en
hins vegar gæti hann hugsað sér að gefa 24 þúsundir fyrir bílinn. Eftir að JCn
hafði á ný auglýst bifreiðina án ætlaðs árangurs, gekk hann að tilboði Ara.
Nú segir Jón Jónssom ÉG HEF VERIð HLUNNFARINN í ÞESSUM VIBSKIPTUkl
HVERNIG GET ÉG RÉTT HLUT MINN?
!
Einu sinni var
Árið 1903 var ég háseti á kútt-
er Surprise frá Hafnarfirði. Þar
var einn meðal hásetanna, Einar
Brynjólfsson bóndi í Pálshúsum í
Garðahverfi. Einar var grjörvilcg-
ur maður að ytra útliti og einn af
fáum mönnum hér á landi, sem
var montinn og lífsglaður. Þegar
Einar var tvítugur, Iét faðir hans
hann taka við formennsku á bát,
sem hann átti. Það var róið með
ióð og nokkuð af aflanum var
koli. Þegar Einar fór að skipta
aflanum úr fyrsta róðrinum, seg-
ir hann við föður sinn: „Skipt þú
skarkolanum, pahbi." Þá svarar
Brynjólfur: „Er hann ekki eins
virðingargjarn og horskurinn?“
Einar tók sé þá stöðu á Surprise
að vera vikapiltur skipstjóra.
Hann skolaði úr sokkum, malcaðl
stígvél, færði skipstjóranum te og
kaffi og aðstoðaði við útvíkkun á
vikuskammti skipverja. Þegar frá
tök voru að renna eða siglt var á
fiskimið, bauð skipstjóri Einari te
í krukku og lét þá vel út í bað
af púðursykri. Það var alltaf auð-
séð, þegar Einar var að snatta i
kringum skipstjórann, að haun
gerði sér far um að tekið væri
eftir því. Það stóð heldur ekki á
því, að við skipsfélagar hans gerð-
um honum það til geðs að spyrja
hann, hvað hann hefði fyrir
stafni. „Eg er að snúast fyrir
skipstjórann," sagði Einar eg
ljómaði af sjálfsánægju.
Einar var ókvæntur, en bjá
með systur sinni og hafði eina eða
tvær kýr. En haustið áður en héf
var komið sögn, hafði Einar keypt
tvær veturgamlar gimbrar og
ætlaði að setja sér upp sauðabú.
Tftir tehollanum í káetunni og
einnig í hásetaklefanum var reiksi
að og spáð, hve kindurnar mundu
verða orðnar margar eftir 10 ás’.
Gert var ráð fyrir, að ærnar yrðsi
tvflembdar, en þó séð fyrir hæfi-
lcgum vanhöldum, og að sjálf-
sögðu var gert ráð fyrir, að helm-
íngur lambanna yrðu hrútar. Eft-
ir 8-9 ár var áætlað, að Einar ætvl
50 ær, og heyskapurinn í Pálshús-
um Ieyfði ekki hærri tölu.
Þegar kútter Surprise var lagi
úr höfn á næstu vertíð, var ekki
beðið boðanna að spyrja Einai',
hvemig ástætt væri með skepnvs-
höldin. En Einar varðist allra
frétta og lét sem allt hefði geng-
ið eftir áætlun. Nábúi hans, secít
var með olckur á skipinu, sagði
svo frá, að önnur ærin hefði veríS
lamblaus, en hin átt aðeins einn
hrút.
Einar í Pálshúsum dó á miðjusri
aldri, mig minnir úr lungnabólgsi.
*
(Þjóðsögur og sagnir Elíasas-
Halldórssonar).

ALÞYÐUBLAfilÐ 5
: ! •!, . I j t: f