Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Qupperneq 7

Þa3, sení átSur er komiff: Maffur aff
nafni Jeff Hale er á leiff heim rétt
fyrir jól. Hann hefur skaffazt illa í
andliti og þorir várt aff láta fjölskyldu
sína sjá sig þannig á sig kominn.
Hann hittir atvinnujólasvein, sem
.reynist honum mjög vel. Situr Jeff er
hér er komiff sögu í herhergi jóla-
sveinsins og ræffir vandamálín viff
hann.
I Gamli maðurinn saup á kaffinu
sínu. „Svo að ég á að ganga í
þín verk,“ sagði hann loks. „Hugs
aðu út í það vinur, hvað jólin eru
í raun og veru. Hugsaðu út í það.
Þau eru hátíð gleðinnar og kær-
leikans, er ekki svo? Allt í lagi,
- stattu þig þá, - og huggaðu
fjölskyldu þína.“
Jeff hreyfði sig ekki. Hann
reyndi ekki lengur að fela örið á
andliti sér fyrir gamla mannin-
[um, Slík látalæti þeirra á miili
! voru óþörf. Þeir höfðu ekkert að
dylja hvor annan. En hatin var
enn ekki viss í sinni sök.
I „Allt í lagi,“ sagði hann loks.
! „En láttu mig fá græjurnar þín
ar. Ég eftirlæt þér svo böggulinn
I sem ég er með en fæ lánaðan bún
| inginn. Ég skal borga þér greið-
| ann vel og skila búningnum aftur
á morgun."
I Jólasveinninn virti búninginn
ifyrir sér efablandinn á svip. Án
Ikápunnar virtist hann litill fyrir-
ferðar. „Þetta eru splunkuný
[ föt,“ sagði hann. „Ég veit ekki
Ihvernig maður þú ert. Kannski
I kemur þú aftur, kannski ekki. En
ég vil allt til vinna að börnin
þín njóti jólanna, — Þó að þú
treyStir þeim illa,“ bætti hann við
þurrlega. „Það er annars ‘oezt að
þú látir mig hafa einhverja trygg-
'ingu."
Þessu lauk með því, að gamli
maðurinn stakk fimmtíu dollur-
um í vasann og Jeff smeygði sér
og kodda gamla mannsins til upp
fyllingar í jólasveinabúninginn.
Með hettuna yfir höfðinu og skcgg
ið krækt á bak við cyrun, fannst
Jeff liann vera óhultur. En sem
betur fór var hinn lýtti vangi hans
að mestu hulinn og honum fannst
hann líkari sjálfum sér en hann
hafði nokkru sinni verið síðan
hann kom af spítalanum.
Gamli maðurinn fór með honum
niður á götuna en þegar Jeff
fékk honum kassann með loðfeld
inum, kvartaði hann „Hvers vegna
ckki að taka hann líka?“ sagði
hann. „Það eru ekki alltaf jól.
Mundu það. Og ég held að þú hafir
verið hraustur hermaður. Maður,
sem ekki er hræddur við að berj
ast á ekki að óttast neitt. Og
vertu ekki að telja sjálfum þér
trú um að með gjöfunum sértu
að kaupa þér grið hjá fjölskyldu
þinni. Hún girnist ekki gjafir.
Hún vill bara fá þig.“
Jæja, hugsaði Jeff en hann vildi
ekki taka loðfeldinn handa Peggy
með. Drengirnir myndu fá sín
ar gjafir í dag eða á morgun —
og hann stæði andspænis þeim
og léti\þá sjá örið. Hann mundi
virða andlit þeirra fyrir sér og
ef þeir guggnuðu eða Peggy yrði
illa við.....
Klukkan var 2 að nóttu, er
hann kom heim til sín. Allan
tímann meðan á ferðinni stóð var
hann að undirbúa heimkomu sína
og dulargervið gerði honum létt
ara innanbrjósts.
Maðurinn á brúnni, sem var á
milli borgarhlutanna, liafði tek-
ið við gjaldinu hans, brosað og
spurt um hreindýrið hans. Og
unglingar, á heimleið í bíl af
jóla^amkomu, höfðu kallað til
hann og beðið liann að gleyma nú
ekki að setja eitthvað í sokkana
þeirra. í fyrsta sinn frá því í gæi'-
kvöldi fannst honum sem hann
væri að komast í jólaskap.
Hann ók ekki alla leið að hús-
inu. Hann skildi bílinn eftir nið-
ur á götunni og með báðar henö-
Ur fullar af bögglum og þríhjól
Jóa litla í eftirdragi, gekk hann
varlega að dyrunum.
Það var dimmt að öðru ieyti cn
því, að í setustofunni logaði dauft
Ijós. Peggy hefur gefHt upp á að
bíða, hugsaði ltann og blygðaðist
sín. En ljósið gladdi hann. Enn
hafði hún ekki gefið upp vonina
um heimkomu hans.
Hann lagði frá sér bögglana og
fálmaði eftir lyklunum. í tvö ár
hafði hann varðveitt þá, _____ þó
að oft munaði mjóu, að hann týndi
þeim — en nú voru þeir í
höndurn hans, — einn að gamla