Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Qupperneq 20

HEIMKOMA
Frh. af bls. 235
sjúklingana hér, ef þú heldur að
þú sért eitthvað sérsíakiega ilja
á vegi staddúr.“
.leff var hræddur um að hann
hefði vakið Peggy en hún hreyfði
sig ekki, og með léttleikntilfinn-
ingu lauk hann hurðinhi upp og
byrjaði að bera inn gjafir drengj-
anna.
Ekki fyrr en liann hafði korriið
fyrir öllum gjöfunum undir trénu
— þríhjöJinu handa Jóa litla,
sleðanum handa Wally og öllu því
sem er samfara jólamorgni barna
— klifrsði hann upp stigann með
engilinn í hendinni og cetti hann
á trjátoppinn.
Þetta var ekki nærri því eins
skemmidegt ög venjulegn. i’eggy
hefði átt að standa fyrir neðan
hann, áhyggjufull á svipinn cg
styðja stigann.
„Farðu varlega, Jeff, Haliaðu
þér ckki svona mikið.“
„Ailt í lagi, ástin mín. Hann
vill bara ekki stánda réttur. Ann
ar vængurinn er laus.”
Svona hafði það vorið árum
saman. en Peggy var al'.taf jafn-
hrædd. Þau höfðu keypt þennan
engil á fyrstu jólum Wallys, og
hann liafði æ síðan verið í trjá-
toppinum. Hún mundi ekki einu
sinni gera við hann.
„Þetta er fjölskylduengulinn,“
hafði hann sagt þrákelknislega.
„Er ekki allt í lagi með hann?"
Hann klöngraðist niður úr tréru^
og á leiðinni fór hann að iiugsa
um, að það væri rétt að fara að
skila aftur jólasveinabúningnum.
En honum vannst ekki tími 1 að
gera alvöru úr ætlun sinni, því að
nú heyrði hann létt, hröð fótatök
í stiganum og hávært hvískur,
og nú vissi hann að hann mundi
í næstu andrá lifa erfiðustu
stund lífs síns.
Hann reif af sér skeggið og
hettuna og kveikti ljósið. Svo tók
hann sér stöðu bar som ljósið íéll
bezt á liann. í næstu andrá fcirtust
tvær smávaxnar verur í her-
bergisdyrunum klæddar rör.d-
óttum náttfötum.
Á hurðinni stendur:
l„Hæ“, kallaði Jói jitli. „Nú
náðum við þér jólasveinn.“
En Wally virti föður sinn fyrir
sér, einmitt þann helming and-
lits hans, sem örið var á, og í
næstu andrá hljóp hann i fang
hans og lagðl handleggina um
mitti hans.
„Pabbi,” hrópaði hann. — „Þú
komst þá eftir allt saman.“
Áður en hann gat hreyft sig
hvíldu tvö börn í fangi lians og
föðmuðu hann að sér og kysstu.
„Mamma sagði að þú mundir
koma,“ sagði Wally og tók and-
köf. „Ég vissi það iíka. Sástu
kortið frá okkur?“
En Jeff hafði ekki tíma til að
svara. Jói litli strauk andlit hans,
og skyndilega byrjaði hann að
hlæja. „Ha ha,“ skríkti hann.
„Það er varalitur á þér. Það er
varalitur á pabba. Það cr varalit
ur á pabba.“
„Ilvaða vitleysa," sagði Waliy.
„Þetta er þar, sem hann meiddist
í stríðinu og fékk medalíu fyrir,
Hvar er medalían þín, pabbi?,
spurði hann. „Komstu með hana
með þér?“
Jeff reyndi að sefa þá vegna
Peggyar en það var gagnslaust.
Aðeins fyrir starfsfólk.
Allt í einu komu beir auga á
gjafirnef' utndir trénu og slitu
ig úr fangi hans.
„Þríhjól,“ sagði Jói. • „Jóla-
sveinninn hefur komið með þrí-
hjól handa mér.“
1 allri æsingunni fór Jeff að
undra sig yfir hve gam.i maður-
inn liafði haft rétt fyrir sér. Ör
ið skipti engu máli. Það mundi
aldrei skipta máli. Hann var heima
og það var drengjunum nóg.
Hávaðinn hafði vaklð Peggy.
Hann leit til dyranna og sá, að
hún stóð þar og virtist rugluð og
hálf sofandi.
„Krakkar," hrópaði hún hissa.
„Hvers vegna eruð þlð ekki í
rúminu?“
„Af því að pabbi er kominn
heim,“ sagði Wally og Jói söng:
„Pabbi heima, pabbi heima.“
Það var þá, sem hún kom auga
á Jeff. Hún hreyfði sig ekki. Hún
stóð í dyrunum stóreyg og virti
hann fyrir sér vantrúuð á svip.
Þetta var lokaraunin, andartak
ið, sem hann liafði beðíð svo
lengi. En áhyggjur hans höfðu
verið óþarfar.
235 6UNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ